Fietsend richting Castelfidardo en ook er vandaan fietsend is het onmogelijk om Loreto, of liever gezegd de basiliek van Loreto, niet te zien: de Basilica della Santa Casa. De basiliek van het heilige huis. Loreto wordt beschouwd als heilige stad, met name vanwege het heilige huis dat in de basiliek te vinden is. Sterk verhaal, maar wel mooi. Vroeger ging het verhaal dat Engelen het huis in Jeruzalem waarin Jezus opgegroeid zou zijn, overgevlogen zouden hebben naar Loreto waar het nu een plaats heeft in de basiliek. Jammer genoeg bleek eea op een misverstand te berusten: het waren niet engelen maar een kruisvaarder Angeli (wat engelen betekent in het Italiaans) die het huis op zijn schip mee had genomen uit Jeruzalem. Zo zie je maar weer: niet alles meteen geloven wat ze zeggen. Als je bijv alle splinters uit de hele wereld van het kruis waaraan Jezus gestorven is, aan elkaar zou plakken, zou je zomaar en hele kathedraal kunnen bouwen.

Vanmorgen voor het eerst in mijn reis een ontbijt genomen alvorens op de fiets te stappen. De afstand naar Ostra vandaag was maar kort, dus ik nam het ervan. Broodje kaas, koffie en een sinaasappelsap. De vriendelijke eigenaar bleef maar aandringen of ik nog meer lustte, wat ik beleefd afsloeg. Het diner van gisteravond aldaar (een pasta gevolgd door een gegrilde kalkoenfilet en eigengemaakte aardappelchips), maakte dat ik niet veel honger had. Dus om half acht, fiets uit de garage en op naar Ostra.

Mooie route over golvende heuvels met links en rechts omgeploegde akkers en veel velden met zonnebloemen. Sommige velden zonnebloemen stonden er heel fleurig bij, terwijl op andere velden de zonnebloemen compleet verdord waren. Al voor 12.00 uur zag ik Ostra liggen. Het voelde een beetje als thuiskomen. We zijn daar al verschillende malen geweest en elke keer is dat prima bevallen. Wederom venijn in de staart: een heuvel van zo’n 800 meter tegen 14%. Lopen geblazen dus en paar keer stoppen om achter mijn adem te komen. Bovengekomen een vertrouwd gezicht: het Spritzbarretje op de hoek, de bakker en een paar marktkramen waar ik broodjes en wat kaas en vlees kocht. En daarna nog 500 meter door naar camping ‘l Prè.

Zoals vaak was Giorgio, de beheerder, niet aanwezig, maar had hij een briefje opgehangen dat hij over 10 minuten terug was. Prima, dat gaf mij de gelegenheid om mijn versspullen in een van de koelkasten te leggen en een mooi plekje uit te zoeken. Na 10 minuten was Giorgio er weer. Kort even gesproken over de vorige keren dat we hier geweest zijn, over Sander en Marjo (want die zijn ook hier bekend) en over COVID 19. Super aardige gast die de camping in zijn eentje lijkt te runnen.

Na de registratie, mijn tent opgezet, op een zeer schaduwrijke plek en mijn broodjes gegeten op een stoeltje dat ik daar ergens vond. Op de camping was, zoals ook de andere keren dat we er waren, buiten mijn eigen tentje niet veel anders te zien. 2 andere tenten en een caravan, alle 3 Nederlanders. Heerlijk rustig dus, met mooi uitzicht over het dal en eenvoudige, maar supergoede voorzieningen, zoals de zeer ruime douches met een gedeelte waar je wél je spullen droog kunt bewaren en voldoende goede wasbakken en toiletten. Mooie plek dus voor een rustdag.

Na de lunch mijn zwembroek aangedaan en naar de overkant van de straat gewandeld alwaar je bij hotel La Cantinella tegen betaling gebruik kunt maken van het zwembad. Een rustige en frisse middag genoten.

Rond 18.30 heb ik me mooi gemaakt (of misschien: nog mooier)en ben naar het oude centrum gewandeld om nog even wat te drinken voordat ik naar de pizzeria zou gaan. Waar kun je dan in Ostra beter iets drinken dan bij Caffè del Teatro. Een mooi verhoogd terras met uitzicht op het hele plein en beschut voor de zon door grote stenen pilaren die een aantal bogen ondersteunen. Ze hadden daar witbier (Hoegaarden) van de tap. En omdat het dorstig weer is bestelde ik een groot glas van een halve liter. Ik schrok toen hij het wat lage, maar heel grote glas op tafel zette. Was dat allemaal voor mij? Heerlijk. Daar zette hij ook nog wat stuzzichini bij als een soort eerste gang bij een diner: nutjes, chips, kleine sneetjes met olie en tomaat, een mini broodje met vlees en nog wat kleins. Het was een beetje feest. En omdat het dorstig weer was, en dat glas feitelijk toch kleiner was dan op het eerste gezicht bleek, bestelde ik er nog maar een, met de mededeling: geen stuzzichini. En ook dit glas smaakte heerlijk, echter voelde me wel wat soezig op weg naar de pizzeria. Daar zag ik dat alle tafels buiten stonden in de straat waar je doorkomt als je naar het pleintje wandelt. Een koele plek en ook gezellig, want er komen regelmatig mensen voorbij voor een avondwandeling en om de hond uit te laten. Na de pizza en een kwart litertje witte wijn, vond ik dat ik genoeg gedronken had en besloot niet nog een afzakkertje bij het Spritzbarretje te doen. Dat zou dan in ieder geval wel morgen moeten gebeuren, want goede tradities moet je in ere houden!

Vanmorgen even naar de bakker en de CRAI, om boodschappen te doen voor vandaag en het ontbijt van morgen. Vandaag wat was gedaan, veel gelezen (Het Puttertje van Donna Tart) in een boek dat heel dik is, maar matig qua verhaal. Dit in tegenstelling tot haar eerste boek. Ook weer lekker aan het zwembad gelegen en af en toe een dutje.

Morgen begin ik aan de oversteek van oost naar west. Het eerste deel voert naar Arpecchio. Zal wat pittiger worden dan afgelopen dagen, maar ik ben goed uitgerust.

Geschreven door Nies.reisdagboek