Vandaag, 1 augustus, is een bijzondere dag. Op mini-camping Roccadisotto in Roccafinadamo vier ik in alle rust, zonder familie en vrienden, mijn 65e verjaardag. Wel apart moet ik zeggen. Ik ben overigens wel omgeven door Nederlanders, want deze camping wordt gerund door een Nederlands stel, Jan en Willeke. Er zijn erg weinig voorzieningen en de eerste de beste winkel is op 8 km fietsen, op en neer. En laat ik nou net een rustdag hebben, dus dat doe ik alleen als het echt niet anders kan. Want je weet wat ze zeggen: de Tour de Franse wordt in bed gewonnen. Maar goed, ik heb brood, ze hebben hier jam en van een Nederlands stel heb ik ongeveer 1 ons vacuüm verpakte salami gekregen. Ze boden ook aan om boodschappen voor mij mee te nemen. Ze gingen toch naar de winkel. Even getwijfeld of ik dat wel zou doen, maar heb toch maar dankbaar aanvaard.

Op het moment dat ik dit schrijf weet ik overigens nog niet eens hoe ze heten. Wel heb ik gisteren met hem op zijn I-pad in het praathuis (zo noemen ze hier de plek waar alle spullen opgeladen kunnen worden, de beste internetverbinding is en waar de koelkasten staan voor je verse spullen, die ik straks dus ook heb!) gekeken naar de knotsgekke F-1 race in Hongarije. Wat geweldig toch weer van onze Max. Op hem staat werkelijk geen maat op dit moment. Genieten. En natuurlijk ook genieten van Annemiek van Vleuten die de Tour de Franse voor vrouwen op indrukwekkende wijze op haar naam schreef. Hulde!

Vandaag heel veel felicitaties ontvangen en een paar telefoontjes van de familie. Er is zelfs gezongen door de kleinkinderen. En omdat dit gebeurde, terwijl de eigenaar, Jan, van de camping zo ongeveer naast me stond, weet hij nu ook dat ik jarig ben en heeft hij mij een kop koffie en een klein blikje olijfolie van eigen bodem aangeboden. Superaardig toch!?

Vandaag ook eens gekeken naar de volgende etappes. Heel grofweg komt het erop neer dat ik nog zo’n twee weken onderweg ga zijn, alvorens ik weer terug ben bij Ans en Paul. Maar je weet natuurlijk nooit helemaal hoe het loopt. Ik ben nu zo’n 3,5 week aan het fietsen en heb er ongeveer 1.800 km opzitten. Terugkijkend is het echt een trip down memory lane geworden. Heel veel mooie plekken die we vroeger met onze kinderen en met Hans en Corry bezocht hebben weer eens terug gezien. En daar heb ik echt van genoten. Ik denk aan de Cinque Terre, Lucca, Bolsena, Rome, Matera, Alberobello, Bari, Gargano, etc. En er moet nog van alles komen. Het fietsen was met name in het begin zwaar, omdat ik nog niet echt veel kilometers in de benen had, het meteen flink omhoog ging en omdat het godsgruwelijk heet was. Toen wel even gedacht: ga ik dit kunnen? Deze ervaring heeft me ertoe gebracht om delen van de geplande route niet te doen, met name de gedeeltes die te bergachtig waren. Wel jammer, maar het moet ook wel leuk blijven. Troost is dat ik toch de gehele ronde van Italië gefietst heb.

Daarnaast heb ik me ook de vraag gesteld of ik het in mijn eentje wel zo leuk vind. Meestal is dat geen probleem. Je kunt je eigen tempo van fietsen bepalen, de afstanden, de overnachtingsplekken etc. Niets hoeft overlegd te worden. Tegelijkertijd is dat ook wel het nadeel van deze reis. Je kunt niets delen van de mooie ervaringen met bijv Rianne of met vrienden met wie je samen op pad bent. Das jammer, maar dat is even niet anders. Soms lastig, meestal niet.

Lekker heel de dag gelezen op een schaduwrijk plekje, af en toe een praatje gemaakt met mensen van de camping. Rond 16.00 kwamen Gusta en Taco terug, met mijn boodschappen, waaronder een halve liter bier voor bij het feestmaal vanavond. Want plotseling bleek dat het mogelijk was om de Italiaanse, lokale Thuisbezorgd service konden inschakelen. Via Jan bestelde ik een lekkere pasta carbonara en 2 andere stellen bestelde ook. Omdat ook Taco en Gusta inmiddels wisten dat ik jarig was, hadden zij ook een klein kadootje voor me gekocht: een blikje tonijn, vooral voor die situatie waarin de hongerklop toe zou slaan en ik geen eten meer zou hebben. Het idee alleen al……. ’s Avonds hebben we met zijn vijven lekker de bestelde maaltijd zitten nuttigen en wat gekletst over werk ( wat was dat ook al weer?), hobbies en de rest van de vakantie. Taco was ook een fietser en die had net een hele mooie jaloersmakende vakantiefiets gekocht van het merk Avaghon. Nooit van gehoord maar volgens hem een topmerk. Onverwacht toch nog een gezellige verjaardag.

De dag erop ben ik naar een andere mini-camping gefietst in Montesampolo di Tronto. Het zwaarste gedeelte, althans dat dacht ik toen, was van de camping af zien te komen. Een zeer ongelijk bestraatte weg (de Via Appia in het klein zeg maar) die zo ongeveer steil omhoog liep zorgde ervoor dat ik al na 10 minuten zwaar hijgend bovenaan stond en even nodig had alvorens ik verder kon fietsen. Zelfs lopend, met de fiets vooruit duwend, bijna niet te doen.

In het begin heerlijk tussen de bergen door gefietst met steeds dichtbij de Abruzzen met die reuzepuist, de Gran Sasso, de hoogste berg van de Apennijnen. Na ca 2 uur even een extra lusje naar boven naar een klein dorpje om te kijken of ik ontbijt kon scoren. Zeker, wederom het bekende recept. Ik raakte op het terrasje aan de praat met een leuke Italiaanse man, die was op zijn elektrische mountainbike. Hij woonde daar in de buurt en bood aan een stukje mee te rijden, dan kon hij me een beetje wijzen hoe ik het beste naar de kust kon fietsen. Uiteraard had hij ook een vriend die in Nederland woonde, ergens in de buurt van Rotterdam. Halverwege de weg naar de kust sloeg hij af naar zijn dorp en wees me nog 1 keer hoe ik moest rijden. Tevens gaf hij heel voorzichtig aan dat ik misschien wel wat meer lucht in mijn achterband moest pompen, een heel klein beetje maar. En verrek, hij had gelijk. Ik vond al dat mijn fiets ietsje meer zwabberde dan in het begin, maar heb dat nooit aan die band geweten. Even pompen en jawel hoor, dat scheelde een slok op een borrel.

Bijna bij de kust aangekomen kom je altijd op een punt dat je de spoorlijn, die langs de hele kust loopt overheen moet of onderdoor. Deze keer was het onderdoor. En ik kan je zeggen: het was levensgevaarlijk. Er was namelijk een viaduct met een hoogte van 1.80 m! Een gemiddeld persoon zou zowel lopend als op de fiets dus al moeten bukken om niet levensgevaarlijk gewond te raken. Ik flink in de remmen met mijn hoofd zover mogelijk naar beneden en het paste net. Je moet je toch niet voorstellen dat je als lange puberslungel terug komt van een beach party en vrolijk en zingend vergeet dat het viaduct waar je onderdoor fietst maar 1.80 hoog is. De schade is niet te overzien. Echt gekken werk.

Weer duizenden parasolletjes en bedjes gepasseerd, via een overigens uitstekend aangelegd fietspad. Nadeel van het fietspad was dat het heel vaak onderbroken werd door een zebrapad en/of een zogenaamde Remi-Italiaan. Die heb ik zo genoemd naar het boek van Hector Malot: 'Alleen op de wereld', met als hoofdpersoon Remi, een jongen jongen. Ben je lekker aan het fietsen, steekt er dus een jongen of meisje over, druk telefonerend natuurlijk, om midden op de fietspad stil te staan en daar lekker het centrum van de wereld gaat staan te zijn. Haren keurig in model, hier en daar een tatoeage, ringetjes, mooie truitjes of rokjes, dito zonnebril, helemaal de mooie jonge of het mooie meisje en totaal geen idee wat er in de directe omgeving aan de hand is. Helemaal alleen op de wereld met jezelf als middelpunt. Als ik dan bel, wordt dat centrum van de wereld beeld danig verstoort en de persoon in kwestie raakt zelfs geïrriteerd, bij de constatering dat er ook nog andere mensen op zijn wereld zijn. Maar gaat uiteindelijk toch morrend opzij.

Het venijn van vandaag zat kennelijk niet alleen in het begin, maar ook aan het eind. Er doemde een steile heuvel op van 1,5 km met een stijgingspercentage van 17%. Nou, dat werd dus lopen en 3x uitrusten om weer op adem te komen. De beloning was er in de vorm van wederom een mini-camping gerund door Vanessa en Peter, net buiten de rand van het middeleeuwse dorpje Monsampolo del Tronto. Zeer gastvrij, uitnodigend en geïnteresseerd in mijn reis. Niet alleen in die van mij overigens. Ze nodigden mij en nog 2 andere fietsers uit Nederland uit voor een glaasje wijn om kennis te maken. En omdat je op 1 been niet kunt staan, nam ik er nog 1 en, vooruit, nog eentje om het af te leren. Daar zeiden ze me trouwens dat er ook een andere weg was om hier te komen. Iets langer maar wel veel minder steil. En jawel, weer de fout gemaakt om niet eerst mijn tent op te Etten. Maar ja, dat was redelijk simpel toch!? Eerste de binnenrent uitgespreid, stokken bevestigd en binnen 5 minuten was de binnentent klaar. Hup de buitentent er overheen, haringen vast en klaar was Kees. Ik doe de rits open en wat blijkt: de opening van de binnentent en de buitentent zaten precies tegenover elkaar. Dus haringen weer los, buitentent omdraaien en nu was de tent echt klaar met Kees.

Op advies van Peter heb ik gegeten op een pleintje/uitzichtpunt aan de rand van het dorp. Prachtige plek met zowel uitzicht op de heuvels aan de ene kant en de oude huizen van het dorp aan de andere kant. Er heerste een echte, typische Italiaanse sfeer. Gemoedelijk, de muziek net wat te hard, jongeren die bier zaten te drinken, kinderen in de speeltuin en een meisje dat haar 11-jarige verjaardagsfeest daar vierde met taart, limonade en roze en witte ballonnen. Super bescheiden en vriendelijke bediening die alles deden om het de gasten naar de zin te maken. Heerlijk gegeten met als hoofdgerecht van die typische spiesjes met gegrild lamsvlees. Morgen maar weer zo!

Geschreven door Nies.reisdagboek