Het was even onwennig wakker worden vanmorgen. Ik hoefde namelijk mijn tent niet op te breken en in te pakken en ik hoefde ook niet verder naar Rome. Ik hoefde eigenlijk niets. Ik had me voorgenomen om naar Orvieto te fietsen, dat op ongeveer 25 kilometer afstand van Bolsena ligt. Op het gemakkie. Dus eerst lekker douchen, even wachten tot om 8.00 uur de winkel open was, broodjes laten maken voor ontbijt en lunch en ontbijten aan het meer. Tja, het klinkt misschien wel overdreven, en ik weet dat ik veel in herhaling verval, maar 's ochtends op een stoeltje naast een palmboom, met een cappuccino een pannino met taleggio eten, gevolgd door een yogurtje en een banaan is niet echt een straf. Bijna de hele camping nog in diepe rust, vanwege het grote feest dat er gisteren geweest was en alleen maar de kabbelende golven van het meer op het zwarte strand. In de verte kon je een aantal vissers met hun bootje het avondmaal zien vangen.

Ik had al verteld dat er gisteravond een zanger was, maar nog niet dat het hier ging om de alom bekende Fabio d'Amanzio! Ik denk een regionaal talent, die met veel rook en lichteffecten plaatjes draaide en daarbij deed alsof hij zelf meezong. Dat meezingen beperkte zich echter tot af en toe een kreet die in het nummer paste en als het nummer klaar was, zei Fabio steevast: "Grazie, grazie, grazie a tutti!". Tijdens de muziek wisselde hij zijn inbreng af met: "Tutti!", "Su Le mani" (niet de verwarren met de vroegere spits van Ajax!) en "Balla, balla!". En ik moet zeggen: hij kreeg het voor elkaar. Op een gegeven moment kwamen er uit alle hoeken en gaten van de camping jongelui tevoorschijn om te gaan dansen. Dit terwijl ik mijn pappardelle al cinghiale nog aan het eten was, die overigens uitstekend smaakte.

Het was overigens een mooi gezicht hoe de jongelui (ik schat dat het varieerde tussen 11 en 17 jaar) zich allemaal uitgedost hadden. Waarschijnlijk uren met de haren bezig geweest: wassen, föhnen, juiste hoeveelheid gel erin (zoals jullie snappen heb ik hier totaal geen ervaring mee, maar ik zag het er gewoon aan af) en dan het haar precies neergelegd zodat het wat nonchalant, net uit bed of in ieder geval niet heel gemaakt uitzag. De anderen zouden niet het idee moeten krijgen dat er veel zorg aan besteed was. En dan de kleding: de Italianen kunnen er wat van, maar vlak ook de Nederlanders niet weg! Alles keurig passend, goede kleurcombinaties (denk ik) en de scheuren in de broeken en hotpants zaten allemaal precies zoals het bedoeld was. En Fabio slaagde erin om veel van die jongelui de dansvloer op te krijgen en ze allemaal dezelfde pasjes en handbewegingen te laten doen op alle hits van nu: de Macarena, Despacito en weet ik veel wat allemaal.....Dylan heeft hij niet gedraaid, maar dat zij hem vergeven.

Wat er buiten de dansvloer gebeurde was nog veel mooier om te bekijken. Er waren namelijk zowel jongens als meisjes en die waren allemaal zeg maar beginnend of gevorderd puber en derhalve erg geïnteresseerd in de andere sexe, of misschien ook wel dezelfde sexe. Schichtig en schijnbaar ongeïnteresseerd keek men elkaar aan en liep men langs elkaar heen, degene die je het alleraardigst vond geen blik waardig keurend. Natuurlijk wel in de hoop dat de ander snapte dat je dat juist expres deed om de aandacht te krijgen. Allemaal speelden ze natuurlijk 'hard to get' en continu cirkelden ze rond elkaar heen in grotere of kleinere cirkels op of om de dansvloer. Allemaal gedrag dat voor iedereen die eraan deelneemt heel spannend is, maar waar de dierenwereld de hand nog niet voor omdraait. Moet je maar eens een keer in Apenheul gaan kijken. Af en toe ontstond er even een stelletje, die gingen dan 5 minuten weg om een goed gesprekje met elkaar te hebben en kwamen daarna weer terug met blozende wangetjes en deden alsof er niets gebeurd was. Een prachtig spel!

Tja, en daar zat dan opa Nies (ook wel Nixon genoemd op de camping) aan zijn bord pasta de zaak te aanschouwen. Met een blouse met korte mouwen (fout, fout, fout, maar dat was mindere gewicht dan een blouse met lange mouwen), een lichtgewichtbroek met afgeritste pijpen en van die patersandalen, plus de routegids van Reitsma voor zijn neus om te lezen over gebergtes, tufsteen en vogelsoorten en zo af en toe eens naar de jongelui spiedend. Het contrast had niet groter kunnen zijn! Ik zat er overigens niet mee, want ik ben ook jong geweest en de tijd komt echt nog wel dat ook deze jongelui zich gaan interesseren voor vogels en steensoorten. Al met al was het toch wel een leuke avond die me ook inzicht heeft gegeven in wat mijn eigen kinderen vroeger op die camping uitgespookt moeten hebben. Of deden jullie daar niet aan mee Tijs en Lenneke??? En wij maar denken dat ze met elkaar aan het kaarten waren!

Al dat gedoe zorgde ervoor dat ik wat later in bed lag dan normaal en iets meer witte wijn op had dan de bedoeling was. Maar dat ging ik er wel uitfietsen. De tocht naar Orvieto was mooi. Ik had deze al verschillende keren gedaan en ook nu weer verraste hij toch weer door de zwaarte. Wat je moet weten is dat het meer van Bolsena een kratermeer is, gevormd in een oude, uitgedoofde vulkaan. Je moet je voorstellen dat, met name door het riviertje de Marta, die hele kratermond is volgelopen met water en tot de rand gevuld is en blijft. De dorpjes liggen soms pal aan de rand van het water, zoals Bolsena, en soms wat hoger op de kraterrand, zoals Grotte di Castro en Montefiascone. Het water in het meer is enorm schoon. Het verhaal gaat dat de koks in de omgeving het water gebruiken om hun soep van te maken, maar dat lijkt me een beetje broodje aap. Maar schoon en rustig is het zeker.

Vanuit Bolsena moet je dus altijd eerst over de kraterrand heen, dan weer afdalen aan de buitenkant van de kraterrand, voordat je ergens kunt komen. Zo ook vanmorgen. In het centrum van Bolsena ga je omhoog, gedurende een klim van ongeveer 9 kilometer en dan over de kraterrand heen alvorens je weer kunt gaan afdalen. Ik dacht dat ik de route inmiddels goed kende, maar in het dorp ging het al verkeerd. Er lopen namelijk 2 wegen naar boven: een korte en een lange en ik pakte per abuis die korte. Hieruit blijkt maar weer dat je geheugen niet altijd betrouwbaar is, zeker niet in mijn geval. Probleem van de korte route is dat je uiteindelijk op hetzelfde punt uitkomt (logisch) maar zeer steil moet klimmen. Dit betekende in mijn geval een stuk van zo'n 2-3 kilometer met een stijgingspercentage van tussen de 10% - 15%. Dat had ik weer! Dus na een half uur kon je mij al wegdragen. Bij wijze van spreken dan, want de afgelopen drie weken trainen plus het feit dat ik geen bagage bij me had maakte dat ik het toch voor elkaar kreeg.

De route daarna ging eerst golvend door koren- en rietvelden om dan ineens met soms steilen stukken en haarspeldbochten af te dalen richting Orvieto. Het mooie van deze afdaling is dat je Orvieto eerst van boven ziet liggen, dan op gelijke hoogte en vervolgens kijk je er onder tegenaan. Op zich logisch als je afdaalt, maar het is niet altijd dat je dan goed zicht hebt. Onder aangekomen begon de klim naar het oude centrum van Orvieto, ook niet een eitje. Maar de beloning was mooi: een schitterend historisch stadscentrum met mooie steegjes en doorkijkjes en natuurlijk de prachtige met goud versierde voorgevel van de dom. Weer een plaatje. Er waren al redelijk wat toeristen, maar de sfeer was voor zo'n zondag toch heel relaxt. Na de cola nog wat rondgedwaald en de omgekeerde weg afgelegd.

Tijdens de afdaling vanuit Orvieto zag ik opeens een plaatsnaambord dat me bekend voorkwam en waarvan ik dacht: 'Bob was here!'. De plaats heette Tamburino en voortaan zal ik elke keer als ik luister naar het geweldige nummer Mr Tamburino Man, aan Orvieto denken. Toch nog 55 kilometer gefietst met meer dan 1.000 hoogtemeters. Toch pittiger dan ik verwacht had. Maar goed, na het douchen en het kleren wassen het strandje opgezocht, half litertje erbij, even zwemmen in het meer en me klaar gemaakt voor de avond, waarop ik weer op de camping zou blijven om te eten.

Om minder te contrasteren met de jongelui ben ik van plan om vanavond mijn reisgids van Reitsma niet mee te nemen en in plaats van de blouse met korte mouwen mijn Bob Dylan t-shirt aan te doen. Dat oogt toch iets hipper. Eens kijken hoe dat er uit ziet. Ik hoop dat Fabio er ook weer zal zijn!

Geschreven door Nies.reisdagboek