Vannacht bijna geen oog dicht gedaan. De camping zat vol met jongelui toen ik ging slapen en daar waren er daarna nog veel meer bijgekomen. Je weet wel hoe dat gaat met jongelui: bier, het andere geslacht, weg van huis en dan gebeurt er vanalles. Moet kunnen, ook al had ik daardoor niet zo goed geslapen. Dat laatste zou ook te maken kunnen hebben met de pizza die ik op had op de camping die avond. Een gemiddelde Italiaan zou zich daarvoor schamen en duizendmaal excuses hebben aangeboden.

Na een kort praatje met een Nederlandse vader die met zijn zoon van een jaar of zestien aan het fietsen was in Umbrië en Toscane, vertrok Ik voor de etappe van vandaag. Bewust een korte etappe om te wennen aan het pittige karakter van de Toscaanse heuvels. In Galuzzo op de markt fruit gekocht en bij de tegenover gelegen winkel twee flinke broodjes laten maken, voor lunch en ontbijt.

De route was kort maar heftig. Continu op en neer met steeds stukjes ook van 10%. Dat doet de beentjes pijn. Maar wat was het uitzicht weer fraai. De heuvels om je heen en de vergezichten: het is niet te beschrijven en ook niet in foto's te vatten. Je moet er gewoon zelf bij zijn om te beleven hoe geweldig mooi Toscane is. Rond de klok van 12.30 kwam ik aan op de geplande bestemming, een leuke, eenvoudige camping in Barberino Val d'Elsa (wat een naam toch zeg!). Hier was zelfs een klein zwembad, ,waar ik lekker een tijdje in heb liggen dobberen onder het genot van de dagelijkse halve liter vitamine B. Nog even met Sofietje gefacetimed en me klaar gemaakt voor het avondeten. Dat was volgens de campingeigenaar om de hoek. En dat klopte.

Ontzettend lekker gegeten (voor de liefhebbers: cozze impepata, calamari ripieni en tot slot de meest lekkere tiramisu die ik ooit gegeten heb). En dat alles vergezeld van een lekker wit huiswijntje. De tent was nagenoeg leeg toen ik om halfacht aanschoof, maar een uur later was het afgeladen vol. De eigenaar zorgde met trots en ook wel een stukje arrogantie dat iedereen een mooie plaats kreeg, waardoor je het idee had dat je uitverkoren was om daar te mogen eten. Prachtig buitenterras met een schitterend uitzicht op de omringende heuvels. Het is dan jammer dat je er maar alleen zit om daar van te genieten.

Ik kreeg tijdens het eten wel een paar vreemde gedachten toen een bijzonder gezelschap van 4 zich aan het tafeltje naast mij zette. Of het nu komt door bijna drie weken in je eentje op pad, door de wijn die ik inmiddels op had of door het boek Judas of door het nieuwsbericht dat ik las over Toto Riina (het beest), de grote mafiabaas: ik kreeg ineens het idee dat het viertal naast mij wel paste in dat plaatje van criminelen. Drie mannen en een vrouw, alle vier compleet onder te tatoeages. Eentje van hen, kort en gedrongen, had een stem of hij een tracheacanule in had (buisje in de keel), hetgeen hem en hele schorre wat hoge stem gaf. Het zou ook kunnen zijn dat hij zo praatte omdat hij een mislukte wurgpoging had overleefd. Hij zei niet veel, maar elke keer als hij wat zei schrok ik er van. Het waren ook geen hele zinnen, maar meer kreten. De grote, zeg maar de Willem Holleeder van het gezelschap, was continu aan het bellen en dat ging er af en toe heftig aan toe. De dame zag er uit als een femme fatale, met allebei haar armen helemaal vol met vlinders getatoeëerd. Zij had een op het oog bescheiden rol door voor iedereen het eten te bestellen. De vierde was een soort Cor van Hout: hij doet wel mee, deugt voor geen meter en blijft een beetje op de achtergrond. Ondertussen werd er via signalen en woorden gecommuniceerd met de eigenaar van het restaurant, die ik steeds meer op Marlon Brando vond gaan lijken. Toen de korte en gedrongen man zei: 'Gli faró un'offerta che non può rifiutare' heb ik me snel uit de voeten gemaakt.

Op de camping nog wat koud water door het gezicht en de wekker gezet op 18.00 uur voor een tocht van ongeveer 60 kilometer met heel veel kuitenbijtertjes.

Geschreven door Nies.reisdagboek