De zwaarste dag tot nu toe om allerlei redenen. Het begon met een geweldig onweer vannacht waarvan ik rond 3.00 uur wakker werd. In de ochtend was dat nog steeds niet helemaal over. En aangezien ik sowieso een bloedhekel heb aan regen, had ik flink de P in. Daar kwam nog bij dat ik er achter kwam dat ik mijn regenjasje ergens kwijt ben geraakt, dus bij regen volledig overgeleverd zou zijn aan nat en kou. Rond 9.00 uur besloot ik toch maar te vertrekken, terwijl het nog niet helemaal droog was. De weergoden kun je nu eenmaal niet dwingen. Frau Hess had mij voorzien van een zeer uitgebreid ontbijt dat tevens als lunch diende. Dat had ik toch mooi uit onderhandeld vorige avond.

Na ong 20 minuten kwam het onweer weer opzetten en heb ik toch maar geschuild onder een klein afdakje langs de rand van de weg, lekker knus, me afvragend waarom ik dit ook alweer deed. Maar goed, het blijft niet regenen en het mooie van regen is dat je daarna des te meer geniet van het mooie zonnige weer. Na een kwartier toch maar op de fiets, terwijl het nog niet droog was. Snel op zoek naar een regenjas. Die vond ik vrij snel bij een soort Hornbach. De winkelmedewerkers keken een beetje vreemd toen ze mij in vol ornaat zagen binnenkomen, maar begrepen al snel waar ik voor kwam. Even later verliet ik het pand met een soort regenjas: een poncho die helemaal over je hoofd, je armen en je bovenlijf hing en die met een beetje geluk net niet tussen de ketting zou komen. Het was een bijzonder model, waarmee je bij een stevige bries Batman naar de kroon zou kunnen steken. Maar op zo'n moment ben je niet kieskeurig.

Vanaf dat moment werd het droog en trok de bewolking steeds verder weg en heeft de zon de gehele dag flink geschenen en is het heerlijk warm geweest. Volgens Frau Hess , de eigenaresse van B&B Hess, zou het onweer vanaf een uur of drie weer terugkomen. Daarom heb ik een wat kortere etappe gepland met overnachting in een Gasthof. Ik kwam uiteindelijk terecht bij een eenvoudige Gasthof in Ellwangen met de naam Zur Linde, gerund door Thilo en zijn vrouw. Na enig aandringen en heel zielig kijken en zeggen dat ik daar ook zou eten vanavond, hebben ze mijn twee setjes fietskleren gewassen en gedroogd. Helemaal top! Dat was inmiddels wel nodig. Want dat ene setje had ik natuurlijk vannacht buiten laten hangen en was zeiknat en vies omdat het ook op de grond gewaaid was. En dat andere had ik de hele dag in gefietst. Net voor het avondeten werden mijn setjes kleding keurig in de hotelkamer bezorgd, schoon, nog warm en lekker naar wasmiddel ruikend.

De tocht zelf van deze dag was de zwaarste tot nu toe. Er zaten twee wat zwaardere klimmetjes in, maar wat het pas echt zwaar maakte was dat er continu heuvel op en heuvel af werd gefietst. Elke keer weer een paar honderd meter flink in de benen 200 kilogram gewicht meesjouwend. Zwaar, maar wel echt mooi. Het landschap varieerde van bos tot weiland en hele mooie weggetjes. Veel dieren gezien: een eekhoorntje, een veldmuisje en ook veel vogels die geweldig mooi zongen. Ik heb geen idee wat voor vogels dit waren, want ik kan nog geen Mus van een IJsvogel onderscheiden (nou ja, dat lukt dan nog net).
Ik vind de hoogteverschillen en de mooie uitzichten die daarbij horen wel het mooiste van fietsen. Je voelt je niet alleen erg klein maar je bent ook steeds weer trots dat je bovenkomt en geniet van de afdaling die altijd daarna komt. Dat belooft wat als het echt de hoogte in gaat!

Ondanks het vroege stoppen toch nog ruim 85 km gefietst. Wel bekaf, zodat ik alleen nog maar bier wilde, daarna douchen, daarna weer bier en lekker eten met een paar lekkere bellen witte wijn (en een klein Apfelstrudeltje mit Eis und Sahne). En dan om 9.00 uur naar bed, denk ik. Dat eten was overigens wel weer speciaal. Ik heb Duitsland verschillende eet-herkansingen gegeven, maar in tegenstelling tot 1974 winnen wij in 2017 met grote voorsprong. De menukaart bevatte vooral vlees en toevallig werd er vanavond gegrild in de extra aanbouw die Thilo had gebouwd. Die aanbouw staat nu waarschijnlijk op de plaats van die Linde, want die kon ik verder niet ontdekken. Op de foto kun je zien hoe die aanbouw eruit zag en wat er in stond. Onder andere een open houtoven en een soort barbecue op gas, waar Thilo als een bezetene moeiteloos kilo's vlees omtoverde van rauw naar echt goed doorgegrilled, maar dan ook echt goed. Iets minder was ook goed geweest. Wat betreft de aanbouw: die was heel bijzonder; in Nederland zouden de gezamenlijke combinatie van Brandweer, Explosieven OpruimingsDienst, Bouw- en Woningtoezicht, de Welstandscommissie en het Gilde van Verenigde Electriciëns nog heel veel informatieve vragen over dit bouwwerk hebben. Maar voor Zur Linde voldeed het. Prima toch.

Het toppunt (en toen was ik echt om) was wel de verrassing bij de uitstekende doppio espresso, namelijk een zakje Trolli. Nu zul je je afvragen "Wat zijn die Trolli dan? Nooit van gehoord". Welnu: zie de foto. Normaal ligt er bij zo'n koffie een koekje, een chocolaatje of een cakeje, maar hier dus een zakje Trolli, ook wel Sour Glowworms genoemd. Eigenlijk niet meer en niet minder dan een zakje zuur smakende kindersnoepjes.

Is het toch al weer tien uur en ga nu lekker slapen, zo'n 250 km voordat ik Garmisch Partenkirchen bereik.

Geschreven door Nies.reisdagboek