Wie schetst mijn verbazing dat ik genietend van mijn pasta al scoglio (veel vis) van buiten door het raam naar binnen keek en in de keuken van het restaurant van de camping die gezette meneer van het terras zag staan: Mario! Naar bleek was hij de chef kok van vanavond. Ik was erg blij dat ik niets met paddestoelen besteld had. Halverwege kwam de chef-kok naar buiten en vroeg hij, met zijn buik tegen mijn gevaarlijk wiebelende tafeltje en met die zware doorrookte stem hoe het eten was: Com’è? En durf dan nog maar eens aanmerkingen te maken. Dat was overigens niet nodig want het smaakte heerlijk.

De dag erna rust en dat was wel goed. Ik heb in de ochtend mede met hulp van de mensen van de camping een pakketje gemaakt van een aantal spullen die ik terug wilde sturen ivm overbodig gewicht. Achteraf bezien had ik beter zelf af kunnen vallen, dat had meer zoden aan de
heuvelachtige dijken van Toscane gezet. Retour Holland ging: een rubber hamer, een heel handig camping stoeltje, een Camel back waar 1,5 liter reservewater in kon, wat shirts, een paar schoenen en nog wat klein spul. Dit zorgde ervoor dat ik morgen. Met 6,5 kg minder de fiets op kon. Het was nog
wel even wat gedoe met Tina, de mevrouw van het postkantoor, want zij was, en terecht!!, nogal van de formele. Want op basis van de door mij dicht getapete doos ging ik samen met haar inschatten wat het individuele gewicht is van de spullen in de doos en nog beter, wat de geschatte waarde was. Stel je voor dat we dat niet op het formulier hadden ingevuld zeg! Op de terugweg in het allerschattigst dorpje nam ik als troost en opluchting een cappuccino die door de dame van de bar versierd werd met een bruin hartje temidden van het witte schuim. Heerlijk!
Bijna bij de camping aangekomen zag ik Rudi voorbij racen op zijn Rose racefiets (volgens mij had hij de 41 mm banden
gemonteerd) met een verwarde blik en zonder helm. We groetten elkaar vriendelijk, maar het was duidelijk dat hij op weg was naar iets heel belangrijks. Weg was hij.

Wat doe je dan zo’n dag op de camping? Daar ben ik niet zo goed in. Ik heb me aan het zwembad genesteld en heb deels slapend, deels zwemmend en deels lezend uiteindelijk nog wel vermaakt. Ik heb het boek Het Hout van Jeroen Brouwers bijna in een ruk uitgelezen. Wat een prachtig boek waarin Brouwers het leven beschrijft zoals zich dat afspeelt in een jongensinternaat geleid door kloosterlingen net na de tweede wereldoorlog ergens op de grens tussen Nederland en Duitsland in
noord -Limburg. In dat pensionaat vindt sexueel misbruik, sadisme en vernedering plaats. De ‘goeden’ in het boek zijn er getuige van maar zwijgen. Ook schuldig? Zware kost en blij dat ik het gelezen heb.

Voor wat luchtigers: ’s avonds weer naar het restaurant en door een toeval kwam ik er nagenoeg tegelijk aan met Ilse en Ben, twee krasse 80’ers met hun omgebouwde Mercedes-bus door Italië trokken. De maarschalk van dienst van die avond was niet Mario, maar Lucca. Lucca is zeer aanwezig. Hij produceert een hoop lawaai, praat continu, is heel druk en probeert het iedereen zo goed mogelijk naar de zin te maken. Iets minder ADHD had wel gemogen. Maar goed: prima kerel die voorstelde dat ik samen met Ilse en Ben een tafel zou delen. Dat vonden we prima en we hebben een genoeglijke avond gehad, pratend over kinderen en kleinkinderen (ja, ja, jullie zijn allemaal aan bod gekomen). Ilse en Ben waren echte globetrotters die al meer dan 60 jaar bij elkaar zijn. Bijzonder hoe zij over de hele wereld zijn geweest en nog steeds, toch op redelijk hoge leeftijd (ca 85) het avontuur
opzoeken!

De ochtend daarna om 7,30 uur op de fiets want het zou weer heet worden. Het doel was Castel del Piano, een kleine 65 km verderop. Twee dingen wil ik erover kwijt: het landschap is ook hier verschrikkelijk mooi (moet je echt doen op jouw tocht volgend jaar Frank) en het was de zwaarste dag tot nu toe. Eigenlijk heb ik over 3 heuvels gefietst, een van 9 km (naar Montalcino, prachtig), een van 8 km en een laatste klim van 7 km. En dat allemaal met stijgingspercentage van tussen de 4 en de 10 procent. Afzien dus, zeker met deze temperaturen. Net voor mijn einddoel kwam ik er achter dat de camping waar ik naar toe wilde gesloten was. Eigenlijk verwondert dat me niet, omdat ik 5 jaar geleden ook al op deze camping heb gestaan. Die werd toen gerund door een echtpaar van ca 85 jaar die niemand konden vinden om de camping over te te nemen. Ik was toen de enige gast. Dus even via Google maps gekeken: geen andere campings in de buurt, dus heb ik een B&B genomen. Heerlijke ruime kamer, zeker als je een tentje gewend bent, koel, schone douche en wc en de eigenaar Dario was een supergastvrije bijna verlegen jongen. Hij regelde als eerste voor mij een halve liter koud bier, beetje Chimay-achtig. Daarna een restaurantje dichtbij, want ik fiets geen meter meer. Na een powernap van 2 uur heb ik me gedoucht en ‘gewoon’ aangekleed, zonder plakkende douchedeurtjes of -muren en zonder op mijn rug in het tentje te liggen en dan proberen je fietskleren aan te krijgen, inclusies de klodder billencreme tegen de zadelpijn.

Geschreven door Nies.reisdagboek