Met pijn in het hart heb ik vanmorgen Bolsena achter me gelaten. Een hele mooie plek waar ik zeker nog eens terug keer. Na een laatste blik op het meer in het vroege ochtendgloren sprong ik op de fiets met het idee om vandaag naar Vetralla te fietsen, zo'n 65 kilometer verderop. Tegen de klok in (tja, soms toch ook tegendraads) fietste ik rond het meer. Via Gradoli en Capodimonte kwam ik bij Marta uit. Allemaal plaatsen die mooi liggen aan het meer.

Voordat ik bij Marta was, en de heer Reitsma had er al voor gewaarschuwd, moest ik wel behoorlijke stukken afleggen over nauwelijks verharde wegen met veel losse stenen en dus veel gevaar voor lekrijden. Het geluk (of de vaardigheid) was met mij: de mooie rondweg was de moeite waard en mijn banden hielden het prima. Tot mijn schrik zag ik plotseling een waarschuwingsbord met de tekst: 9% - 20%! Da's nondeju geen flauwekul, da's zeg maar bijna een soort Keutenberg maar dan in Italië. Volgens de routebeschrijving ging het maar om 300 meter, maar toch. Na mijn aanvankelijke schrik dacht ik: ik heb al meer dan 2.000 kilometer niet af hoeven stappen voor een klim, dus dat gaat me hier ook niet gebeuren. Dus even terugschakelen naar het allerkleinste verzet en hoppa, daar ging ik. En het lukte! Ik lag wel compleet op apengapen (schrijf je dat zo?), maar dat is een detail. Na zoveel kilometer in de benen merk je zichtbaar dat je spieren behoorlijk sterk zijn en dat je conditie ook sterk verbetert. Na een minuut was het apengapen-effect al weer verdwenen.

Na Marta (even een stop voor ontbijt met croissant con crema en een soort krentenkoek) daarna een kort stuk naar Tuscania een typisch stadje met Etruskische resten. Heel sfeervol met wederom kleine straatjes, boogjes en mooie huizen en pleintjes. Daarna ging het op weg naar mijn geplande eindbestemming van vandaag Vetralla. Het landschap was niet heel bijzonder: licht golvend, veel graanvelden, olijven en vooral ook: enorme troep langs de rand van de weg. Het is werkelijk ongelooflijk, maar vanaf Tuscania tot Rome toe ligt de hele berm van de weg bezaaid met rotzooi. Plastic flessen, bierflesjes, kartonnen dozen, kranten, blikjes, zakken huisvuil, lege familieverpakkingen olijfolie, je kunt het zo gek niet bedenken of het lag er. Zo jammer dat mensen hun eigen omgeving zo vervuilen. We hebben het op eerdere vakanties in het zuiden van Italië ook meegemaakt dat er veel troep langs de weg lag. Jammer, jammer.

Tegen twaalf uur was ik in Vetralla. Dat was wat vroeger dan ik gepland had. Even staan dubben en besloten om toch maar door te rijden naar het meer van Bracciano, mijn oorspronkelijke plan. Het weer was wel een beetje twijfelachtig maar ik nam de gok. En het pakte goed uit, wel een beetje regen, maar niet zoals dat in de afgelopen dagen in de middag steeds viel. Via Sutri kwam ik uiteindelijk op een camping terecht in Trevignano Romano, mooi gelegen aan het Bracciano meer. Daar heb ik een mobil home gehuurd, vanwege de nog wat onzekere weersvooruitzichten. En ik had geen zin om mijn tent en wat spullen nat in te pakken. Was heel luxe. Leuke en gemoedelijke camping en de laatste halte voor Rome. Wisten jullie trouwens dat Tom Cruise getrouwd is in het kasteel van Bracciano?

De prijzen lagen hier meteen een stuk hoger. Of dat ligt aan het feit dat Bolsena zo goedkoop is of hier zo duur weet ik niet. De witte wijn-index kwam duidelijk in het voordeel uit van Bolsena: 3 glazen hier waren net zo duur als 2 flessen daar in het restaurant van Bolsena. En de kwaliteit van de wijn was heel vergelijkbaar. Ik mis Bolsena.....

Toen ik bij de receptie stond, stond er ook een Nederlands stel met 3 kinderen. Zij hadden een tent gehuurd aan het water, maar hadden er een gekregen die net achter die ene tent die ze graag wilde lag. Problemen, problemen. Later snapte ik waarom die man er zo'n probleem van maakte. Hij en zijn vrouw waren fanatieke karpervissers en ze wilden graag het water precies voor hun neus. En de echte karpervissers weten waarom: je kunt je hengels dan mooi in het water leggen, de beetverklikkers aan, even wat voorvoeren en ondertussen je kinderen in de gaten houden en als je een run krijgt ben je er snel bij (toch, Sjors?). Ze waren echt fanatieke vissers: hij laadde maar liefst 8 redelijk grote zakken met boilies uit de auto, hetgeen aangaf dat ze grote plannen hadden.

Na weken in een klein tentje en op een te klein matje had ik nu de beschikking over een tweepersoonsbed, waar ik lekker helemaal dwars in ben gaan leggen. Toch niet best geslapen. Een beetje de zenuwen voor morgen als mijn tocht naar Rome zou eindigen. Spannend vond ik dat.

Geschreven door Nies.reisdagboek