"Goedemorgen, mag ik u even storen?", vroeg de achterbuurvrouw toen ik vanmorgen om half acht mijn tent stond in te pakken. "Natuurlijk, zei ik!" En vervolgens legde ze (Nelleke heette ze) uit dat haar man al een paar dagen tandpijn had en dat het steeds erger werd en of ik wat pijnstillers had. Haar man, Peter, kwam er ook bij staan en je hoefde inderdaad niet voor dokter gestudeerd te hebben om te zien dat er iets mis was. Peter had een hele opgezwollen kaak, het leek of hij een tennisbal had ingeslikt. Hij zag er wat triestig uit en Nelleke en ik hebben hem meteen twee paracetamols laten slikken die na een minuut of tien al hun werk begonnen te doen. Peter en Nelleke waren twee verknochte fietsers die ook naar Rome aan het fietsen waren. Ze fietsten al twintig jaar, zowel in Nederland als in het buitenland. Ze waren ook al een keer naar Santiago gefietst. Ontzettend aardige lui en ik had met Peter te doen. Snel naar de tandarts hier heb ik nog als advies meegegeven, voordat ik vertrok.

De route bestond vandaag uit drie delen: Ferrara, Po-vlakte en de Appenijnen. Ik heb vanmorgen in alle vroegte door een heel levendig Ferrara gefietst, langs het kasteel, de prachtige oude stadsmuur en een aantal leuke straatjes. Ferrara is de Italiaanse fietsstad, overal zie je mensen fietsen en dat is voor Italiaanse begrippen heel ongebruikelijk. Bij een leuk uitziend koffietentje heb ik mijn fiets geparkeerd en mijn ontbijt op. Daarna op naar het tweede deel van de route.

Daarover kan ik kort zijn: het was weer de Po-vlakte die ik na twee dagen eigenlijk wel gezien had. Buiten de vele muggen op de camping leek de route veel op die van de eerdere twee dagen. Wel mooi, maar toch....

Na een kilometer of zestig kreeg ik honger en zocht ik een plek voor de lunch. Ergens op een bankje lekker gezeten en vol verwachting het pakje uitgepakt dat de bazin van het restaurant waar ik gisteren gegeten heb voor mij had ingepakt als verrassing na de maaltijd. Ik heb gewoon pizza op, dus waarom nu die verrassing weet ik niet, maar een gegeven paard..... Ze had voor mij een klein stukje taart ingepakt bereid met pruimen en noten, hartstikke lekker en natuurlijk voedzaam voor deel drie van de tocht van vandaag.

De route ging langs Bologna af en van daaruit ging het allengs weer heuvelop. Heerlijk om weer bergen/heuvels te zien en te kunnen genieten van de hoogteverschillen. Onderweg heb ik wel een slecht voorteken gehad: heel kort achter elkaar hoorde ik drie maal een hond hard met mij mee rennen en gevaarlijk blaffen. Ik ben als de dood voor honden. Ik hou alleen van honden die ook van mij houden. Gelukkig zaten ze alle drie achter het hek van een huis. Ik beschouwde die drie keer kort achter elkaar als een voorteken dat ik vandaag nog een keer een losse hond tegen ging komen. Zo'n voorteken is in de geschiedenis ook wel eens verkeerd afgelopen, alleen was het toen iets met een haan.

Tijdens al onze vakanties in Italië hebben we samen met Hans en Corrie flinke wandeltochten gemaakt en vaak kwamen we daar ook honden tegen die heel waaks waren. Bijvoorbeeld een stuk of wat honden die een schaapskudde aan het bewaken waren, terwijl die luie herder onder een boom lag te pitten. Of twee grote witte honden die het erf van een boerderij bewaakten en blaffend achter ons aanliepen. "Gewoon doorlopen!" Zei de eigenaar uit het raam hangend van zijn boerderij, alsof er helemaal niets aan de hand is. Maar ja, als je de natte neus van een blaffende hond tegen je kuit aan voelt, heeft zo'n man mooi praten! Ook de schrijver Giovanni Kesselotto haat honden. In zijn debuutroman 'Da Solo', waarin hij een rondreis door Italië op de fiets beschrijft, wijdt hij zelfs een apart hoofdstuk aan zijn gevecht met de vele wilde honden die hij ontmoette. Zijn verdedigingsmethodes zijn zeer lezenswaardig. Maar goed, de mens vreest het meest het lijden dat hij vreest, en drie keer en hond die wat dreigend blaft zegt eigenlijk ook niet veel.

Na Bologna ging het in het begin nog wat rustig omhoog en af en toe omlaag. Tot zo'n 15 kilometer voor mijn geplande aankomst. Vanaf dat moment moest ik flink in de benen en dat zou zo blijven tot de overnachtingsplek. De uitzichten werden steeds mooier. Eenmaal op een bepaalde hoogte kun je blijven genieten van die groene heuvels die je hier omringen. Het landschap is hier kurkdroog en je ziet nauwelijks rivieren die flink water bevatten. Ik begreep dat er een zachte winter was geweest en dat de zomer een ramp was qua regen. Voor deze mensen betekent dat dus: geen regen. Wat een verschil met ons land!

Ergens tijdens een beklimming toen ik in de snikhitte het zwaar had keek ik ook even naar voren in plaats van naar beneden en opzij. En plotseling schrik ik! Voor mij midden op de weg zie ik in een split-second een bruine vlek die er niet hoort. Mijn eerste impuls was: een grote bruine hond, want dat formaat had die vlek wel, die mij aan stukken gaat scheuren. Maar toen ik even iets langer keek zag ik iets wondermoois: een jong hert dat stil op de weg stond en met haar of zijn reebruine ogen mij recht aankeek. Ik was inmiddels gestopt en daar stonden we: twee machtige torso's tegenover elkaar. Dat moet voor een buitenstaander een mooi gezicht weest zijn. Net toen ik voorzichtig mijn telefoon wilde pakken om een foto te maken, schoot Bambi het bos in. Jammer, maar wel weer een mooie ervaring!

Na veel vochtverlies en weinig punten om het aan te vullen, bereikte ik mijn B&B in Loiano, waar in de tuin ook mogelijkheid was om twee tenten neer te zetten. Ik wilde eerst nog vragen hoe de kamers er uit zagen, maar toen ik het plekje voor de tent zag, hoefde dat niet meer! Helemaal op de top van de berg kon ik hem neerzetten met een fantastisch uitzicht op de heuvels die ik zojuist beklommen had. Het mooiste plekje ooit waar ik gekampeerd heb. Naar alle kanten kon ik om mij heen kijken en morgenvroeg zou ik wakker worden, mijn tent opendoen en dan dat uitzicht hebben bij zonsopgang. Ik kan niet wachten tot ik weer wakker wordt.

De gastheer en -vrouw, Massimo en Bruna, zijn super vriendelijk en voorkomend. Ze begonnen meteen te praten en te vragen over van alles, zetten een halve liter bier neer, een drankje dat ze zelf gemaakt hadden met de naam Sambuco, lieten me het hele grote huis zien, de badkamer, vroegen of ik nog spullen gewassen moest hebben etc. Het kon niet op. Massimo en Bruna lieten zien hoe echt gastheerschap er uit ziet. Dat bleek ook uit het lezen van de verslagen in het gastenboek. Terzijde: ik zag dat ook André en Elly uit Tilburg hier in 2009 gelogeerd hebben en volgens mij ken ik die!

Straks op zoek naar de avondmaaltijd en me mentaal voorbereiden op de etappe van morgen. Ik ben van plan om dan naar Florence te rijden. Kijken of dat haalbaar is.

Nog op de valreep: het is vanavond heel bijzonder geweest met het avondeten. Maar dat vertel ik morgen wel. Nu ga ik slapen terwijl in de verte een paar honden blaffen.....

Geschreven door Nies.reisdagboek