“Bitter Lemon is fiiiiinished!”, is wat het superaardige meisje met een prachtig Italiaanse tongval zei tegen ons toen we nog een tweede rondje Bitter Lemon bestelde op het terras van Camping River in Tellaro. Ik praat 20 jaar geleden toen we op deze camping een tentplaats gereserveerd hadden. Zoals te doen gebruikelijk arriveerden wij tijdens de siësta op de camping en moesten wachten totdat die voorbij was, voordat we met onze auto verder mochten en de tent op konden gaan zetten. Tja, als dan de Bitter Lemon finished was dan zat er niets anders op en bestelden wij door de nood gedwongen een lekkere halve liter bier. Het is dat Hans en Corrie er bij waren, (die spiersen er namelijk ok nie in) anders hadden wij nooit die tweede halve liter genomen, met alle gevolgen van dien. De echte kampeerders weten waar ik het over heb: een beetje aangeschoten je tent opzetten met de buren die op gepaste afstand gniffelend het schouwspel aanzagen. Vandaag ben ik weer terug op camping River en heb eerst mijn tentje opgezet en daarna pas de halve liter. Je wordt kennelijk toch wijzer in de loop der jaren.

Deze eerste etappe had ik onderschat. De combinatie van de afstand, maar vooral de hoogtemeters en de temperatuur zorgden ervoor dat ik flink afgezien heb en wat lichte kramp heb moeten bestrijden. Het begon mooi bij mijn vertrek uit Montale. Uitgezwaaid door de supergastvrije Ans en Paul in wiens huis ik 2 nachten mocht verblijven voordat ik de fiets beklom. Best wel een tikkeltje zenuwachtig over hoe het zou zijn. Zwaar? (Te) lang? Al fietsend denk je daar al snel niet meer aan en begin je te trappen. Eerst de afdaling richting Levanto, een mooie badplaats aan de azuurblauwe kust.

Na wat kleine klimmetjes ging ik vanaf Levanto voor mijn gevoel steil omhoog. Een klim van uiteindelijk zo’n 15 km met percentages tussen de 6 en de 10 procent. Zwaar afzien dus. Tijdens het klimmen dwaalden mijn gedachten af naar de wielrenner Marco Pantani en de Antwerpse bard Guido Belcanto. Deze laatste was een super groot fan van Pantani en speciaal voor hem componeerde hij het lied Elefantino (Olifantje). De bijnaam had Pantani te danken aan zijn korte lengte, kale kop en grote oren. Met wat dichterlijke vrijheid ging het refrein als volgt:

“Hij rijdt berg op
Alleen voorop
Rijdt naar de top
Hij is een god op 2 wielen
De zon schijnt op zijn kale kop
Hij geeft niet op
Hij is een god op 2 wielen
Rij, Dionisos, rij
Rij, Dionisos, rij
Rij, Dionisos, rij,
Rij Dionisos, rij

Pantani was een legende in zijn tijd die ooit slechts 36 minuten en 50 seconden nodig had om de 21 bochten van de Alpe d’Huez te bedwingen. Iedereen weet dat hij dat niet deed op een boterham met pindakaas en een snee peperkoek. Hij was namelijk een graag geziene gast bij de drogist. Hij raakte uiteindelijk volledig de weg kwijt en overleed in 2004 op een hotelkamer in Rimini en ligt begraven Cimitero di Cesenatico.

Genoeg over Pantani. De tocht vandaag was prachtig. Het grootste gedeelte voerde bovenlangs bij de Cinque Terre, 5 betoverend mooie dorpjes die tegenwoordig tot het Unesco Wereld Erfgoed behoren. De dorpen van Nationaal park Cinque Terre zijn in 1997 opgenomen in de UNESCO-werelderfgoedlijst. Het gebied is moeilijk bereikbaar met de auto langs de steile kust. Er loopt een wandelpad dat de vijf dorpjes met elkaar verbindt, waarvan het deel tussen Riomaggiore en Manarola bekendstaat als de Via dell'Amore. Ook worden de dorpen met elkaar verbonden door een spoorlijn die onderdeel is van de hoofdlijn La Spezia-Genua. Vanaf het wandelpad heeft men uitzicht op zee en de met terrassenteelt bewerkte heuvels. Ook zijn er door muurtjes begrensde olijf- en citroenboomgaarden op de heuvelwanden te vinden. Bijzonder hoe kwekers tegen zo’n steile rotswand hun werk kunnen doen. Door de verbindingsweg zijn de dorpjes voor toeristen uit de hele wereld bereikbaar geworden, waardoor de dorpjes tegenwoordig overspoeld worden door toeristen.

Daarna de afdaling naar La Spezia en Lerici, mooie steden aan de kust en aankomst op Camping River. Ik zat er inmiddels aardig doorheen en voelde me net een verbrande tomaat. Tentje opgezet (lijkt wat gekrompen in vergelijking met 5 jaar geleden), kleren wassen en douchen in een hok maatje anorexia, waar het een persoon met een gemiddeld postuur (ja,ja, kom maar Panini's!) niet lukt om de zeep op te rapen als hij bukt zonder de buiendeur uit zijn hengsels te duwen.

Morgen gelukkig een wat vlakkere etappe.
Nu een pizza gaan eten en hopen dat de Bitter Lemon finished is, maar de wijn niet.

Geschreven door Nies.reisdagboek