Dag 3 dus, en kennelijk was ik aan de beurt voor een verslag. Dat wordt in deze groep democratisch opgelegd zoals veel dingen blijkt steeds vaker. Nies noemt dat een zelfsturend team. Maar het enige dat dit team bestuurt is hun fiets. En zelfs dat met veel moeite. Waar het kabinet hard viel bleven wij fier overeind geen ernstige valpartijen. Wel wil er hier en daar nog wel eens iemand omvallen. Vaak een kwestie van slechte voertuigbeheersing en dus te weinig voorbereiding. Vooral Hans is nog wat onstabiel op dat gebied, maar meteen iets in zijn voordeel…hij heeft een fantastisch stuk gereedschap. Ik heb het dan voor alle duidelijkheid over zijn hamertje, om haringen de grond in te tikken. Er valt in dit verhaal geen enkele lijn te ontdekken maar het zij me vergeven. Dat komt omdat we allemaal een zware dag achter de rug hebben. 125 kilometer bij 33 graden is zelfs voor bikkels als wij best intensief. Terwijl de rest van dit wonderlijk gezelschap zich al kermend en kreunend in hun tentjes heeft genesteld, om daar in de foetus houding een paar uurtjes in zelfmedelijden door te brengen , zit ik voor mijn tentje met een whisky en een sigaar deze literatuur te produceren.
Dus verwacht geen uitgebreid verslag van wat voor mooie dingen we allemaal hebben gezien op de inderdaad prachtige route. Ik laat elke gespotte ooievaar , groenling, geelgors en walvis voor wat ie is. Misschien nog even iets over de titel van dit verhaal.
Duur water en tepels. Even een disclaimer, wij zijn hoe graag Nies en ik het ook zouden willen als vereniging nog niet helemaal woke. Sterker nog wij zijn zo woke als een beer in zijn winterslaap.
Maar is het ons kwalijk te nemen , nee. 5 blanke, heteroseksueel , geprivilegieerde babyboomers zonder toezicht in de openbare ruimte. Dus neem dat mee in de beslissing om verder te lezen.
Op zo’n fietsdag ontstaan er gesprekken over van alles en nog wat, we kennen elkaar dus er zijn geen taboes. Weet niet meer wie er over begon maar we kregen het over de voorkeur voor de verschillende verschijningsvormen van de tepel. What happens op deze tocht stays op deze tocht dus man en paard worden niet genoemd. Maar na 10 kilometer was de conclusie dat de voorkeuren lagen tussen het type : roze gummi beertje en verbrandde eierkoek. De stelling waarom mannen tepels hebben bleef voorlopig nog onbeantwoord. Misschien komt dat nog.
Nog zo’n vrouwonvriendelijk item betreft het roze toetertje op mijn fiets. Als we in onze ogen leuke vrouwen tegenkomen geeft het aantal toetertjes aan hoe wij haar uiterlijk beoordelen….Kinderachtig? Zeker Waarom ? Geen idee maar het het is een leuk tijdverdrijf, en veel dames reageren verbazend gezellig op onze nogal infantiele begroetingen.
Zo zie je maar dat er qua woke nog wel aan de weg te timmeren is. Nies en ik zijn bezig om voorstellen daarvoor te doen.
En dan het dure water. Er was een stuk in de route dat de bidons gevaarlijk leeg dreigde te raken. Onder dit soort omstandigheden kan dat killing zijn. Dus toen we eindelijk een horecagelegenheid in het vizier kregen stormden we daar naar binnen om op het toilet de bidons te vullen met water. Echter de plaatselijke gereïncarneerde Eva Braun stak daar haar bezemsteel voor en volgde ons tot in het toilet om ons daar in haar afgemeten staccato Duits te verbieden onze bidons te vullen. Braaf en volgzaam als we zijn lieten we ons als kleine jongens afserveren om vervolgens heel stoer aan de bar vijf flessen water te bestellen . Ik rekende af met mijn telefoon zonder goed te kijken wat er gerekend werd voor het water dat onze levens zou redden. Bij het weglopen keek ik op het bonnetje. 32 , twee en dertig euro’s voor flesjes water……….
De rest van de dag zijn we best creatief geweest met het verzinnen van namen voor Eva. Daar laat ik het maar even bij.
Mijn whisky is bijna op en ik moet echt gaan liggen en de billen nog even insmeren want volgens de veurzitter vertrekken we om 06:00 uur.
Bovendien hebben we zojuist deelgenomen aan een bbq van een club Duitse hillbillys die op deze camping verblijven en ik verwacht nog wel een paar keer het sanitair te moeten testen vannacht. René had natuurlijk meteen een goed kontakt met een van de hillbillys met een beperking en ogen die alle kanten opkeken behalve de juiste. Daardoor kregen wij een bijna VIP achtige behandeling in dit “ land van laaf oord “ .Qua gastvrijheid mag de eerder genoemde Eva nog wel eens een stage overwegen bij de Hillbillys. Het vlees was weliswaar “ well done “ ( lees zwart geblakerd ) maar we hebben gegeten en gedronken met vijf man voor ongeveer de prijs die Eva van ons heeft gestolen voor een paar flesjes water. Dag 4 belooft nog heftiger te worden dus u hoort nog van ons. Ben benieuwd of die gasten morgenvroeg zelfstandig hun tentjes uit kunnen komen. Ik hoor de veurzitter tevreden snurken , dus die gaat morgen weer zeggen dat ie niet geslapen heeft. Er zijn al mensen hun tent verplaatsen vanwege de overlast .
Quote van de dag via de veurzitter: “ Es freut mich das inch müde bin, denn wenn ich mich nicht freuen würde wäre ich auch müde”
Denk daar maar eens over na.

Geschreven door Nies.reisdagboek