Vandaag was een dag met weinig hoogtepunten: de Povlakte is echt vlak, er zijn weinig echte grote bezienswaardigheden en landschappelijk is het een beetje gewoon. Toch was het een prima dag!

Ik ben vanmorgen vertrokken onder een strak blauwe hemel en dat is de hele dag zo gebleven. Geen wolkje te zien en temperaturen tussen de 32 en 36 graden. Door het windje dat er stond en mijn eigen rijwind, voelde dat niet als zo warm aan, ik had er althans geen last van. Wel flink smeren en een beetje toveren met het beschermen van mijn nek, want ik had, overijverig als ik soms ben, ook mijn bandana mee terug gestuurd naar Nederland. Die had ik nu en de komende week prima kunnen gebruiken. Maar goed, met wat improviseren is het ook gelukt.

Zoals gezegd: vlak landschap, veel langs riviertjes en kanalen en steeds over al dan niet verharde fietspaden. Het had wel iets. Op veel plaatsen leek het erg veel op het Nederlandse landschap met uitzondering van de dorpjes die ik passeerden. De typische bouw hier bestaat uit kleurige huizen, met platte puntdaken en vaak vrijstaand. De dorpjes zijn erg klein en tellen soms maar 30-40 huizen, maar wel altijd een kerk met een losstaande klokkentoren. Heel rustig allemaal, geen toeristen en dus in een lekker tempo gepedaleerd naar Ferrara, de fietsstad van Italië. Daarover morgen meer.

Afgelopen twee dagen hebben de beentjes dus rust kunnen hebben. Dat klinkt gek als je in twee dagen 230 kilometers gefietst hebt, maar het is wel zo. Het tempo heeft niet hoog gelegen en ik heb niet hoeven klimmen. Goede voorbereiding voor de Appenijnen die vanaf morgen (zo rond Bolonga) beginnen.

Er was nog wel een klein hoogtepuntje (of dieptepuntje als je wilt) dat ik me nog lang zal herinneren. In Este vond ik een klein winkeltje dat gelukkig open was op deze zondag. De naam van het winkeltje was Fiora en ik kon er brood, beleg en fruit kopen. Ik ging naar binnen en terwijl de eigenaresse twee andere klanten hielp, begon ik mijn spullen te verzamelen. Ik had al gezien dat Fiora een krasse dame op leeftijd was die met trots en overtuiging haar waren aan de man of vrouw bracht. Met deze dame ging je niet spotten dacht ik nog. En terwijl ik dat dacht, zocht ik een lekkere sappige nectarine die al wat zachter, dus sappiger, was door er lichtjes in te knijpen. En zo probeerde ik er een paar totdat Fiora zag wat ik aan het doen was. Nu is Fiora Italiaans voor bloem en bij bloemen denk ik altijd aan mooie kleuren, mooie vorm, lekkere geur etc. Maar deze Fiora begon me toch plotseling uit te kafferen, niet normaal meer. Ik kon er maar weinig van verstaan, omdat ze zo snel en opgewonden praatte, maar snapte al vrij gauw dat ik absoluut niet in het fruit mocht knijpen! Want dan komen er deukjes in en dat worden rotte plekjes etc. etc. Eigenlijk wist ik dat wel, maar heb daar even niet meer aan gedacht, hetgeen door Fiora vrij helder aan mij werd duidelijk gemaakt, en dat maar liefst drie keer achter elkaar. En ook nadat ik driemaal oprechte excuses had gemaakt, begon ze het ook nog eens tegen de andere klant uit te leggen, wat voor een vreselijk iemand ik toch wel niet was. Tja, dan houdt het op. Ik was wel blij dat Fiora mij nog toestond om iets van haar koopwaren te mogen kopen, want stel je voor, het had niet veel gescheeld! Ik kocht ook twee kleine stukjes met rozemarijn gegrilde kip die er ontzettend lekker bij lagen en steeds naar mij aan het knipogen waren. Toen ik ging afrekenen begon Fiora nog een keer over dat fruit en toen was ik er wel klaar mee. Ik heb betaald en niets meer gezegd toen ik wegging. Zo'n Fiora is eigenlijk een aantal jaren te laat geboren. In de Romeinse tijd zou zij goed tot haar recht gekomen zijn in de catacomben van het Collosseum in Rome. Mochten er daaronder slaven zijn die liever niet de arena ingingen om met de leeuwen te vechten, maar daar nog even over wilde nadenken, dan zou Fiora vol overtuiging zo'n slaaf binnen de kortste keren ervan overtuigd hebben dat hij beter naar binnen kon gaan, want met het alternatief was hij slechter af.

Op de fiets, volle lunch bepakking, en na zo'n 20 kilometer zag ik een mooie boom die schaduw bood. Bankjes hebben ze niet op de Po-vlakte, maar ik moest wel in de schaduw staan om te eten. En mensen, die kip van Fiora! Wat was die ongelooflijk lekker zeg. Ik heb hem gewoon verslonden en nog bijna de botjes mee opgegeten. Wat een feest! Ik overwoog nog even om terug te rijden, meer te halen en daarbij de furie van Fiora te weerstaan desnoods 100 stokslagen van haar te krijgen om toch maar nog een stuk van die kip te kunnen proeven. Het bleef echter bij die gedachte.

De camping waar ik nu terecht ben gekomen is de stadscamping van Ferrara. Beetje primitief, maar het is warm, droog en veel heb je niet nodig. Helaas geen bier, dus dat wordt pas vanavond bij de maaltijd.

Geschreven door Nies.reisdagboek