Voordat ik gisteren ging slapen, ging ik eerst in Loiano nog iets eten. Er waren verschillende restaurants, dus dat moest volgens Bruna helemaal goedkomen. Lopend in het centrum kwam ik er al snel achter dat de bars en restaurants die er waren, alle 4 chiuso waren, gesloten dus. Dat bleek te komen omdat het de afgelopen dagen groot oogstfeest was geweest. Alle mensen uit het dorp hebben op vrijwillige basis graan geoogst, gedorst, gemalen, brood gemaakt etc. en daarna ook samen opgegeten. Ze deden dat op de manier en met de machines die ze in de jaren '50 en '60 ook gebruikten. Van donderdag tot vrijdag had iedereen keihard gewerkt om er iets moois van te maken. Vandaag, maandag, was rustdag en daarom was alle horeca dicht. Een van de jongens aan wie ik het vroeg verwees me nog naar een restaurant net buiten het dorp dat wel open was. Gelukkig, dacht ik dan hoef ik tenminste niet zonder eten naar bed. Dat zou voor het eerst in 60 jaar zijn.

Ik was al 10 minuten in de aangegeven richting aan het lopen, toen ik achter mij een hoop gehijg op een fiets hoorde aankomen. Het was diezelfde jongen, Andrea heette hij, die mij de weg gewezen had. Hij verontschuldigde zich duizendmaal, maar ook dat restaurant waar hij mij naar toe verwezen had, was gesloten. Balen dacht ik toen. Tegelijkertijd echter nodigde Andrea me uit om bij hen aan te schuiven en samen met alle vrijwilligers vanavond het eten op te maken dat was overgebleven van de afgelopen vier dagen. Dat was traditie: een aantal vrijwilligers kookt en de rest schuift aan aan lange tafels en banken en laat zich bedienen. Zo ook ik dus. Samen met Andrea wandelde ik terug, ontmoette daar nog Lucca met wie ik de rest van de avond zo goed en zo kwaad als het ging Italiaans heb gesproken. Hij nodigde me uit om samen met zijn vrouw Rosanna bij hem te komen zitten. Al met al is het een ontzettend leuke avond geworden. Er waren ongeveer 120 vrijwilligers die vrolijk kwetterend met elkaar, eerst zonder eten, maar daarna met, de hele wereldproblematiek doornamen, maar vooral toch familiezaken. Lucca vertelde dat hij met zijn 57 jaar al gepensioneerd was. En dat veel collega's van hem al met 50 met pensioen waren gegaan. Hij was bij de politie geweest en werd om de paar jaar verplaatst over het hele land. Hij had daarin geen keuze en moest steeds op grote afstand van zijn gezin werken. Zes dagen per week en slapend in kazernes.

Lucca en Rosanna waren net twee weken geleden opa en oma geworden en bijzonder trots op hun eerste kleinkind. Daar hebben we het natuurlijk ook nog over gehad. Verder ook over het verschil in eettraditie tussen Italië en andere landen. Eten is voor de Italiaan een echte familieaangelegenheid en de bereidingswijze en ingrediënten zijn van levensbelang. Daarom praten ze er ook zoveel over. Het gezegde luidt:
'Gli Italiani parlanno de mangiare e mangianno per potere parlare.' Of zoiets. Ze praten veel over eten en als ze eten is dat voor hen dé gelegenheid als familie om met elkaar te kunnen praten. Na verschillende soorten spaghetti, meloen, vlees, kaas, wijn en bier ging ik richting mijn tentje, nog nagenietend van een leuke avond.

's Ochtends had Bruna al een volle plastic zak met ontbijt en lunch voor me klaargemaakt. Heel overdadig en uitermate lekker. Ze heeft zelfs mijn bidons nog goed schoongemaakt van binnen want bij het vullen had ze gezien dat die een beetje vies waren. Ze was ook een beetje in paniek, al wist ik niet meteen waarvan. Na wat toelichting bleek dat er in mijn twee ondershirts die ik draag voor het fietsen wat vlekjes zaten. Ik stelde haar gerust door te zeggen dat die er al jaren in zaten en dat ik de shirts na mijn trip weg zou gooien. Toen kalmeerde ze weer enigszins. Wat een gastvrije en vriendelijke mensen! Mocht je in de buurt zijn, zeer aan te bevelen logeeradres.

De tocht van vandaag ging naar Florence en was zeer de moeite waard. Steeds had je zicht op het prachtige Toscaanse landschap, dat er lieflijk uitziet, maar voor de fietser toch wel als pittig beschouwd kan worden. Eerst ging het over het hoogste punt van vandaag, de Passo di Raticosa en kort daarna over die iets lagere Passo della Futa. Pittige klimmetjes die zoals altijd beloond worden met mooie vergezichten en fijne afdalingen. De hele weg golfde het op een neer, hetgeen er in de praktijk op neerkomt dat je ongeveer driekwart van de tijd aan het klimmen bent en de rest aan het dalen.

Tijdens de afdaling van de Futa zag ik zowaar het eerste Cypressenrijtje en nog wel aan twee zijden van de weg. Een mooie donkerzwarte asfaltweg, die juist hernieuwd was, met felwitte strepen en dan die donkergroene reuze Cypressen: een schilderijtje! In de afdaling vanuit Fiesole zag ik voor het eerste het typisch Toscaanse landschap: heuvels met olijfbomen, omgeploegde akkers, grijze aarde, mooie villa's en her en der die mooie Cypressen. Allemaal plaatjes.

De route voerde dwars door Florence, waar de heer Reitsma toch weer een fietspad had weten te ontdekken. Even nog een paar kilometer klimmen en ik was op camping Michelangelo. Alleen voor de naam wil je hier al staan! De camping had leuke beschutte plaatsen, zij het dat je met 42 graden eigenlijk nergens echt koel zit. Hét pluspunt van de camping is dat hij een fantastisch uitzicht heeft op het oude centrum van Florence met de Dom, het Baptisterium en de klokkentoren. Weer een plaatje!

Zou je hier voor de naam wel willen zitten, voor het sanitair zou ik het niet doen. Dat is behoorlijk verouderd en een beetje vies. Maar een kniesoor die daarop let. Niks aanraken en vlug weg. Ben benieuwd naar het eten.....

Geschreven door Nies.reisdagboek