Vanwege de te verwachten hitte had ik vandaag de wekker gezet op 6.00 uur. Dat was geen probleem omdat ik toch al wakker was. Dus zo rond 6.45 uur zat ik weer helemaal klaar op mijn fiets. Heerlijk fietsen is dat in de ochtend, als het nog rustig is, ochtenlicht en de beentjes die weer rustig head hebben en lekker op stand koffiemolen gaan. Gelijk na ongeveer 1 uur fietsen een ontbijt genomen in Morrocco in een klein barretje langs de weg. Het was er stampvol met mensen die allemaal naar hun werk gingen. Ik zag ze met jaloerse blikken naar mij kijken. Oh, zouden zij toch ook eens in plaats van werken, lekker een dag met 35 graden gaan fietsen. Maar niet echt hoor! Italianen zijn helemaal geen fietsers, laat staan met een berg bagage op de achterdragers. Ik was daarom nog geen moment bang dat er iemand met mijn fiets vandoor zou gaan. Hij of zij zou gelijk omvallen en onder het gewicht platgedrukt worden. Ik hoefden an alleen nog maar even mijn voet erop te zetten en de politie te bellen. Soms hoopte ik dat iemand het eens zou proberen, terwijl ik stiekem om de hoek stond te kijken hoe hij het er af zou brengen. Na de cappuccino en twee brioches weer door.

Het ging via S. Donato en Castellina in Chianti door naar Siena. Het landschap lag er voortreffelijk bij. Zilverachtige olijfbomen, wijngaarden, boerderijen en villa's en natuurlijk de fantastische groene reuzen van Toscane: de Cypressen. Wat vind ik die mooi, vooral ook omdat ze het landschap mooie verticale dimensies geven, of zoiets. Tot Siena kom je enorm veel wijnhuizen en olijfolieboerderijen tegen, waar je natuurlijk rondleidingen kunt krijgen, kunt proeven en natuurlijk ook onvermijdelijk wat van de waren kopen.

Siena is een prachtige stad. Ik ben hem een stukje ingereden, tot het Campo, het grote plein, waarvan men zegt dat het het mooiste plein ter wereld is. Op 2 juli en 16 augustus gooien ze de hele buitenste ring van het plein vol met zand en wordt de Palio verreden. Dit is een wedstrijd waarin de verschillende wijken van de stad tegen elkaar strijden door ruiters op ongezadelde paarden een aantal rondjes op het plein te laten rijden. Het middengedeelte staat vol met toeschouwers .'s Morgens worden de paarden eerst gezegend in de kerk (ik verzin het niet!) en de winnaar wordt bijgeschreven in de eregalerij van het leven. Overigens heeft ook saxofoonkwartet Saxafari in 1999 nog grote successen gekend door een miniconcert te geven op dit wondermooie plein. Miniconcert omdat een zeer vriendelijke politieagente ons vriendelijk verzocht ergens anders te gaan spelen. Wat betreft de kwaliteit van de muziek zou het wat haar betreft wel mogen, maar er waren allerlei regels en burocratie etc. Maar dat terzijde. Na het plein ben ik de stad weer uitgegaan. Ik heb me behendig door het vele autoverkeer heen moeten manoeuvreren om de stad weer uit te komen, wat een hectiek zeg!

Het tweede gedeelte van de route, na Siena, loopt door de Colli Senesi (zeg maar de heuvels van Siena) en de Val d'Órcia (de vallei van de rivier......jawel). Het stuk tot mijn eindbestemming van vandaag kenmerkt zich door wat lagere (maar daarom niet minder gemene) heuvels, genaamd de Crete. Grote uitgestrekte velden van koren, omgeploegde akkers, wijngaarden, mooie vergezichten etc. Werkelijk schitterend mooi, zeker in het vroege ochtendlicht. Hans Reitsma schrijft hierover in zijn gidsje: 'Een wonderlijk landschap, waarin de welhaast erotische rondingen van Moeder Aarde goed zichtbaar zijn onder een vacht van wuivend graan of gras.' Nou, wat denk je daar toch van? Daar wil je toch echt fietsen!

Rond 13.00 uur bereikte ik mijn eindbestemming: camping Le Soline in Casciano Val di Muro. Een mooie camping die uitzicht bood op het fraaie omringende landschap. En een zwembad, een echt zwembad! De naam van de camping kwam me bekend voor en ik had het vermoeden dat een jaar of wat geleden we daar samen met Hans en Corrie een aantal nachten hadden gestaan. En als mijn vermoeden klopte, was het daar dat Hans een klein hek (zo een die je echt makkelijk over het hoofd ziet) raakte en met de auto in een kleine greppel terecht kwam. De greppel was weliswaar klein, maar hij kreeg toch zijn auto er niet zelf uit. Daarom raad gevraagd bij de al wat oudere (vader van de) campingeigenaar en die had een goede oplossing. Hij haalde zijn tractor, verbond op de een of andere manier een flink touw aan tractor en aan de achterkant van de auto van Hans. Hans in de auto, koppeling vrij en op het teken van de eigenaar begon hij te rijden met zijn tractor. Hij deed dat wat onbeheerst waardoor de auto er zo ongeveer uitvloog, terwijl tegelijkertijd die campingeigenaar er zin in begon te krijgen: hij bleef maar door rijden, daarbij op de voet gevolgd door Hans zijn auto. Want die zaten immers aan elkaar vast. We hebben met een aantal mensen de tractor moeten bespringen en de man tot stoppen gemaand en uiteindelijk is het ons gelukt om hem te laten stoppen. Anders had hij daar waarschijnlijk nog rondje gereden, zo leuk vond hij het. Maar goed: ik had het vermoeden dat het om dezelfde camping ging en wist het dus niet zeker. Het eerste wat ik doe is op zoek naar dat opvallend rode hek. En verrek, daar was het! Dacht ik. Dus ik een foto gemaakt, opgestuurd naar huis en gevraagd of Rianne, Hans of Corrie het herkent. Tien minuten later de bevestiging: een foto van Hans van toen op datzelfde hek. Grappig toch!?

Met wat hulp van mijn Nederlandse buren (powerbank en iPad aan de stroom, een broodnodige hamer en een paar echte tentharingen) heb ik mijn tentje weer mooi op kunnen zetten. Hij staat prachtig onder de bomen in de schaduw. En dan weer het dagelijkse ritueel van douchen en de wielerkoersen wassen. Da's een groot nadeel van de camping: je moet hier zelf je kleren wassen en drogen. Nou komt het allemaal niet zo precies, dus eigenlijk is het zo gebeurd. Wat shampoo erop, goed wrijven, uitspoelen en ophangen. Een kind kan...... Daarna naar het zwembad (eerst natuurlijk wat vitamine B) lekker even gezwommen, op een bedje gelegen en de route voor morgen doorgenomen en vooral niet proberen te snurken op het moment dat ik even plat ga op zo'n bedje en mijn ogen dicht doe. Ik wil daar nog wel eens een handje van hebben. Volgens mij heb ik met netjes gedragen.

De titel van dit verslag is relaxen en zo voelt het ook wel eind van de middag. Ondanks de zestig kilometer en de venijnige klimmetjes heb ik toch vanaf 13.00 weinig actiefs gedaan. Het is niet een echte rustdag, maar komt wel in de buurt. Als je om 6.00 uur opstaat en je gaat om 10.00 uur naar beden je maar liefst 16 uur die je vrij kunt besteden. Als je dan 6 uur gefietst hebt, heb je nog 10 uur over. Noem dat maar geen relaxen!

Waar ik wel steeds meer mee bezig ben, is het feit dat de tocht er bijna opzit. Nog 4-5 fietsdagen en ik sta op het St. Pietersplein. Ongelooflijk hoe snel het allemaal gaat. Ik heb de komende twee dagen nog een paar pittige etappes en dan kom ik in Bolsena aan. Hier wijk ik af van de route, omdat ik graag een paar dagen wil verblijven op de camping waar we in het verleden al vier keer eerder zijn geweest. Normaal gaan wij niet tweemaal naar dezelfde camping, maar de camping in Bolsena is een uitzondering. Niet omdat het zo'n uitgesproken hele bijzondere camping is, maar vanwege......ik weet het eigenlijk niet. Het is een camping direct gelegen aan het mooie meer van Bolsena, met standaard plaatsen, gewone prijzen, afhaalrestaurant en al die dingen die een gewone camping behoort te hebben. Onze kinderen zijn twee keer mee geweest en Lenneke en Dick zijn ook nog een keer samen terug geweest. In die tijd hadden we daar op het weggetje naar de camping nog de Ierse Pub, waar we 's avonds na het eten nog wat gingen drinken en er was het hele goede restaurant pal naast de camping. De omgeving kende vele mooie plaatsen en had iets heel relaxt. Daarover meer als ik daar ben aangekomen. Nu voelt het alsof ik liever in Bolsena aankom dan in Rome. Als ik namelijk in Bolsena aankom, weet ik dat ik nog twee etappes te gaan heb en dat ik een aantal extra dagen heb ter plekke. Als ik in Rome aankom weet ik dat ik mijn eind bestemming bereikt heb, maar weet ik ook dat de reis ten einde is. En da's toch wel jammer.

Geschreven door Nies.reisdagboek