In mijn beurt van dit reisverslag zal ik jullie meenemen in de rituelen die er op een tocht als deze ontstaan. Wanneer je met vier mannen reist (helaas hadden het er 5 moeten zijn ) met minimale uitrusting en je van camping tot camping trekt gebeurt er wat met je . Je voelt je al snel een groep krijgers die van jachtveld naar jachtveld trekt. Op zoek naar voedsel en onderdak. Alle primaire behoeftes van den oermensch komen ineens weer op de voorgrond . Zelfs de drang naar voortplanting begint zich al voorzichtig aan te dienen. Waar dat uit blijkt zal ik hier verder niet bespreken maar lees even het verhaal over mijn “ oranje toeter” . Een van die rituelen die ontstaan is de dagelijkse opstart van het circus Panini, voor mijn gevoel meestal midden in de nacht. Onder groepsdruk heb ik me daar inmiddels aan onderworpen.
Vandaag werd ik zo rond 05:30 wakker van de eerste kenmerkende rits geluiden. Na de eerste rits die geopend werd volgden er al snel meer. Dat is voor mij het teken dat de stam in beweging komt. Dat gaat gepaard met allerlei oergeluiden en pijnlijk gekerm als de heren met hun stramme lijven zich uit hun tent vouwen. De geluiden zijn best te vergelijken met die van het apenverblijf in Artis . Je zou het moeten zien. Ik zag een dezer dagen ‘s morgens ,Bob zijn verkreukelde hoofd door de nauwe tentopening naar buiten steken in een poging de rest van zijn lijf ook naar buiten te duwen. Het leek waarachtig wel een geboorte , maar dan een van het type zware bevalling waarbij mogelijk nog een verlostang ingezet zou moeten worden.
Op dit dagelijks terugkerend moment rest mij niets anders dan de stam te volgen. Dat houdt in dat ik zo snel mogelijk de fietskleding die ik de avond ervoor zorgvuldig heb klaar gelegd aantrek. Tegelijkertijd trek ik de stop uit mijn luchtbed dat onder mijn gewicht amechtig zuchtend leeg loopt. Daarna rits ik mijn tent open en zie ik zoals elke ochtend dat ik alweer achterloop op de rest. Nies is al bijna klaar met zijn fietsbepakking en kan op z’n gemak alles nog eens nalopen. Bob en Hans volgen op enige afstand en hebben de tent al bijna ingepakt. Zelf moet ik dan nog op zoek naar m’n tandenborstel die ik op een handige plaats heb neergelegd maar die handige plek ben ik dan weer vergeten. Vandaag vond ik hem terug in mijn fietsschoen. Vervolgens is het zaak alle spullen ordentelijk naast elkaar te leggen , op te vouwen , in te pakken en op plaatsen te stoppen waar ik het bij de volgende camping weer makkelijk kan terugvinden. Daar zit mijn leermoment. Ik heb het nog steeds niet onder controle ben doorlopend spullen kwijt en vind spullen die ik niet nodig heb weer terug op gruwelijk onlogische plekken. Mijn sokken in een koffiebeker, m’n powerbank in de toilettas en de toilettas in de slaapzak die ik net wilde oprollen. Er is een uitzondering , ik weet exact waar de fles whisky zich bevind.Ik ben jaloers op Hans, zie de foto hierbij, zoals hij zijn spullen strak georganiseerd heeft . Nou ja ik doe mijn best maar nog steeds is de situatie iedere ochtend als volgt. Ik zit half aangekleed boven op m’n tas om die dicht te krijgen en op het aanhangertje te binden terwijl de rest van de stam startklaar ,fris gewassen en geschoren , naast de fiets staat om te vertrekken. Daarbij kijkt de veurzitter op zijn horloge en roept naar mij: “ uhhh Frank…waar wachten we op? “
Voor dat we in Praag zijn ben ik nog een keer de eerste….dat is mijn leerdoel.
Maar allez ook vandaag na de opstart weer een loodzware maar mooie dag achter de rug. Toch nog aardig wat hoogtemeters verwerkt en heeeuuul veul kerken en vakwerkhuizen gezien en omdat we intussen in voormalig oost Duitsland zijn beland ook al hier en daar wat trabantjes gespot. Tussendoor is de stam doorlopend op zoek naar voedsel en water, dat is ook een echte dagtaak geworden. Eten en drinken als het kan want je weet nooit wanneer zich de volgende gelegenheid aandoet.
Dat resulteert nog wel eens in noem het maar culinair vandalisme in de vorm van mierzoete broodjes gecombineerd met vette worst en hompen gesmolten kaas die drie dagen heeft gerijpt tussen natte sokken , dat alles afgeblust met lauwe jus d,orange en zwart water dat verkocht word als koffie.
Buiten het feit dat je onder deze omstandigheden steeds meer terugvalt op je reptielenbrein wat betreft omgangsvormen , is het mooi te zien dat de stam wat er ook gebeurt voor elkaar zorgt. We helpen elkaar op moeilijke momenten en als ik aan de beurt ben, zoals vandaag , om bij aankomst op de camping bier te scoren heeft die lieve Hans m’n tentje intussen opgezet. Bob deelt zijn laatste energiereepje met ons en is onze minister van financiën . Nies zorgt dat het tempo voor iedereen is bij te benen en coördineert de navigatie. Mogen fietsen in zo’n superteam is mooi !
Praag is nog ver , maar komt dichterbij. U hoort nog van ons.

Geschreven door Nies.reisdagboek