Wederom alles ingepakt en opgezadeld op mijn stalen ros rond de klok van 6.00. Amalia, de beheerster had met haar pa een stevige discussie gehad de dag ervoor of het mogelijk was om de slagboom van de camping al omhoog te hebben. Het was nog net geen slaande ruzie geworden tussen die twee, maar het was wel mooi om te zien dat in alle vroegte de slagboom inderdaad omhoog was. Dat scheelde me een hoop gedoe, namelijk om de fiets plat liggend onder die slagboom door te trekken met alle bagage er op. Supervriendelijk van hen, maar ik verwacht niet hier nog ooit terug te komen. Ondanks de mooie ligging, veel schaduwplekken, vond ik het toch allemaal veel te smoezelig. En ondanks dat had ik gisteravond op de camping toch redelijk gegeten: een lekkere pasta carbonara (en zeg niet dat je daar niets verkeerds aan kunt doen) en gegrilde pollo met frieten. Een Spritz vooraf en een kwart litertje wijn erbij en ik ging voldaan slapen.

De route vandaag begon uiteraard met een flinke afdaling waarin ik in het begin restaurant Canary passeerde, waar we jaren geleden toch een aantal keren heel lekker gegeten hebben. Een mooie afdaling met steeds zicht op het dal en de vlakte daar beneden. Eenmaal aangekomen volgde ik voor een belangrijk stuk de loop van de rivier de Serchio, waar op veel plaatsen bijzonder weinig water in stond. Zo niet bij de Ponte della Maddalena, een geweldig mooie brug over de rivier de Serchio. Dit is de mooiste brug die je ooit gezien hebt in Italië en zoals te doen gebruikelijk zit er ook hier een mooi verhaal achter dat de bijnaam van deze brug verklaart: Ponte del Diavolo, de Duivelsbrug, waarvan de bouw zo rond 1100 is begonnen. Rond die tijd was een man genaamd Saint Julian bezig met de bouw en er dreigde dat hij de brug niet op tijd af zou kunnen bouwen. Op een avond, toen hij aan de oever van de rivier zat, verscheen de duivel en beloofde het project in één nacht af te ronden, in ruil voor de ziel van de eerste persoon die het zou oversteken. Toen het eenmaal klaar was, maakte de bouwer zich er zorgen over en beval de lokale bevolking de brug niet over te steken en ging de bisschop in Lucca om hulp vragen. De bisschop was de duivel te slim af en liet eerst een varken de brug oversteken, wat de duivel woedend maakte en hem ertoe aanzette in de rivier te springen, om vervolgens zijn gezicht er nooit meer te laten zien.

Omdat de route de loop van de rivier volgde, verliep hij relatief vlak met links en rechts gigantische bergen die zo ongeveer loodrecht omhoog reikten. Heel indrukwekkend. En elke keer als je denkt straks sluiten de bergen zich en moet ik er overheen, maar elke keer weer kwam er dan een onverwachte bocht die ervoor zorgde dat ik redelijk vlak kon blijven fietsen.

Ik wist dat het laatste stukje, naar de camping toe, even steil zou zijn. En dat was ook zo. De beklimming van zo’n 8 km begon met een stuk waar delen van de weg net geteerd waren. Goed natuurlijk, maar de teer was nog niet helemaal droog en plakte een beetje. Daardoor bleven er allemaal steentjes aan mijn banden plakken met uiteraard vergroot risico op lek rijden. Daarom twee maal stoppen en met mijn handen en wat gras de banden steenvrij gemaakt. En gelukkig niet lek gereden. De beklimming was niet zo heftig als de dag ervoor, maar vooral lang. De uitzichten maakten veel goed. Naar mate ik hoger kwam keek je steeds verder weg en had je prachtige uitzichten op de bergen en de kleine dorpjes die daar tussendoor verspreid waren neer gestrooid. Echt genieten.

Aangekomen op camping Pian d’Amora was het nog meer genieten. Uitzichten rondom de hele camping op de omliggende bergen. Fenomenaal uitzicht, het mooiste dat ik tot nu toe gehad heb. De camping zelf werd beheerd door een Nederlandse, Marjolijn. Zij beheerde ook de camping die ik eerder noemde Luna del Monte. Weer erg veel Nederlanders, maar goede voorzieningen. En ook een restaurant. De camping ligt tegen Coreglia Antelminelli aan, althans er net boven. Camping en dorp liggen feitelijk op een heuveltop met de camping bovenaan en net daaronder het dorp. Allemaal erg steil boven elkaar, dus veel klimmen en dalen tijden de wandeling. Het dorp is een van ca 1.200 Borghi pui Belli D’Italia. Dorpjes, vaak in de bergen, die bijzondere aandacht verdienen, vanwege hun schoonheid en ligging. Deze verdient dat zeker. Smalle straatjes, op en neer. Ik vraag me af hoe de inwoners hier leven en zeker voor de oudere mensen, hoe ze van hun huis naar een barretje of winkel komen.

Het zwembad ligt helemaal boven, vlak bij mijn tent, en heeft kleine zitplaatsen er omheen waar je heerlijk wat kunt drinken met uitzicht op de bergen. Erg mooi. De bijbehorende bar wordt gerund door Marina, een jonge Nederlandse meid, die samen met haar vriend, hun baan in Nederland hebben opgezegd en voor 5 maanden hier werken op de camping. Wat ze daarna gaan doen, weten ze nog niet. Ze hebben ook hun huis verkocht en met een deel van het geld een grote Mercedesbus gekocht waar ze deze 5 maanden in wonen. Vind ik wel mooi, dat je dit soort beslissingen neemt, de onzekerheid die erbij hoort accepterend. Zou niets voor mij zijn.

Geschreven door Nies.reisdagboek