Lekker een paar rustdagen gehad op camping De Slak. Na het korte onweer is de temperatuur al een paar dagen een stuk aangenamer, zeker ook ’s nachts. Er staat een stevige wind en er zijn kleine wolkjes te zien. Daardoor gaat het slapen prima.

De rustdagen geven ook tijd om eens lekker nieuwsgierig rond te kijken op de camping. Een paar grappige dingen vielen op. Een relatief jong echtpaar had niet alleen een grote Harley Davidson meegenomen op de aanhanger, maar ook 2 elektrische steps. Bijzonder omdat de camping niet zo heel groot was; in 3 minuten wandel je van de receptie naar het uiterste punt. Het gemak dient de mens zullen we maar denken, maar wat verschrikkelijk overdreven. Ook leuk was een wat ouder echtpaar die alles dubbel hadden in de voortent van hun caravan. Twee identieke campingstoelen, 2 koelkasten (een links en een rechts), voor ieder van hen een grote staande ventilator én tot slot twee nagenoeg dezelfde zwart-wit harige honden. Ook hier op de camping weer de tamelijk amateuristische organisatie en bemensing van de kleine winkel en het barretje. Allemaal familie van elkaar. Maar dat heeft wel zijn charme vind ik. De Nederlander tegenover mij had wel ideeën over hoe je dat allemaal beter zou kunnen doen. Typisch Nederlands. Niet alles hoeft toch zo geregeld en georganiseerd te zijn als bij ons. Laat die Italianen nu maar schuiven. Overigens was de camping voor 80% gevuld met Nederlanders. Ik begreep dat de huidige beheerders de camping in januari van dit jaar hebben overgenomen en pas in juni de sleutel hebben gekregen. Dat betekent dat ze een mooie job gedaan hebben in korte tijd.

Op de tweede rustdag ben ik naar Montevarchi gefietst voor een nieuwe binnenband te halen bij Centro Bici Montevarchi, iedere dag geopend tot 12.30 en weer vanaf 16.00 uur. Grote en professionele winkel met echte merk racefietsen. Dat was boffen. Om 16.00 uur voor de deur, maar niemand. Balen. Nummer gebeld dat op de deur hing, nog gewacht tot 16.30 uur en toen onverrichterzake weer terug gegaan naar de camping. Daar heb ik mijn oude band dan maar geplakt mbv een teiltje dat ik van de buurman mocht lenen. Een piepklein gaatje. Verder nog een duik in de zwembaden genomen, mijn resterende route gepland en een lekkere Spritz op. Die had ik verdiend vond ik.

Mijn volgende doel was camping San Giustino in Capraia Limite, zo’n 90 km verderop, inclusief 1.200 hoogtemeters. Dank zij de werkelijk prachtige heuvels van de Chianti was het een prachtige tocht en wederom het venijn in de staart: een beklimming van 6 km tegen 7-11%. Dat was echt harken dus. Aangekomen op de camping heb ik me laten verwennen met een broodje kaas-salami en 1 liter Lemon soda met ijs. Mijn water was nl zo goed als op toen ik aankwam. Op deze camping hebben we samen met Hans en Corrie gestaan, zo’n 10 jaar geleden schat ik. Het is een beetje veel smoezelig, zeer dienstverlenend en houten douchehokjes met een apart voorportaal waar je kleren helemaal droog blijven. Geen echte aanrader. Veel Italianen hier. Wat ik me van toen nog herinnering dat we elke avond uit eten gingen bij restaurant Canary, dat ongeveer 1 kilometer verderop langs de weg lag. Omdat de weg niet verlicht was, hadden twee van ons mijnwerkerslichtjes op het hoofd om bij terugkomst niet aangereden te worden door passerende auto’s op de smalle weg. Die automobilisten zullen wel wat gedacht hebben van die slingerende (want een en ander gedronken) lichtjes langs de weg.

De route die ik gefietst heb was prachtig. Een rustige weg tussen de hoge Chianti heuvels met af en toe een klim en wederom een overstekend everzwijn. En die brengen geluk! Dit stuk van Italië ben ik zeker 3 maal geweest in wisselende samenstellingen. De eerste keer met saxofoonkwartet Saxafari, die in 1999 hun eerste succesvolle buitenlandse tour hadden in Toscane. We hadden hem vooraf de tour van de kleine pleintjes genoemd, omdat we graag op de mooie pleinen van Toscane wilden spelen, We logeerden op een camping ten zuiden van Florence. Via een contact van Hanneke ontmoetten we Andres die ons wat wegwijs maakte, maar vooral de weg wees naar een goed restaurant waar we samen gingen eten. Dat konden we echter pas doen nadat we zijn contactlens hadden gevonden die hij in de haast op de grond had laten vallen in zijn huis. Omdat ik hem gevonden had, werd ik vanaf dat moment door hem de King of Chianti genoemd. Was een mooie tour met optredens op onder andere het Piazza del Campo in Siena, Piazza Amfitheatro in Lucca (met een hele mooie ‘A’ van Hanneke) en het Piazza del Mercato in Florence. Het hoogtepunt was echter ons optreden in Gaiole in Chianti bij de Badia a Coltibuono, de abdij van de goede smaak. Via het netwerk van Hanneke waren we uitgenodigd om daar de officiële opening van het restaurant luister bij te zetten. Dat was een behoorlijke sjieke bedoening, waar alle belangrijke mensen uit de buurt bij waren uitgenodigd, waar de wijn rijkelijk vloeide (ook naar ons) en waar met enige regelmaat een zwijntje aan het spit voorbij kwam. We sliepen in de oude verblijven van de monniken en recht onder ons een wijnkelder met hele goede en oude wijn in prachtige houten vaten, waar we nog een rondleiding kregen. Zoals dat wel eens voor kwam bij Saxafari, waren wij niet de laatsten die vertrokken bij het feest. Integendeel, we hebben het gepresteerd om samen met wat wijnboeren uit de buurt de aanwezige wijnvoorraad die gereserveerd was voor de opening uit te putten. Althans men gaf aan dat de wijn op was……

De tweede keer dat we er waren was met Ans en Paul en met Hans en Corrie. Vanuit een mooie agriturismo in Greve in Chianti maakten we daar dagelijks fietstochten. Niet wetend dat dit gebied echt heel pittig is om te fietsen, maar wisten wij veel. Hét moment van de dag was in die week, na elke fietstocht, de dagelijkse spurt naar de agriturismo via een heel steil toegangsweggetje. Bovenaan was deze versperd door een dikke en zware doorhangende ketting. Paul ging altijd als eerste naar boven om dan vervolgens voor ons de ketting op te tillen, omhoog te houden totdat wij er allemaal onderdoor konden. Sindsdien draagt Paul de bijnaam: Sterkste Man ter Wereld.

De andere keer dat we in dit gebied waren was met de kinderen en Hans en Corrie en de kinderen. We stonden op camping villagio Norcenni Girasole Club of zoiets. Verschrikkelijk groot met zwembaden, een disco, kapsalons, restaurants etc. Echt iets voor ons dus (NIET). De kinderen hebben zich daar prima vermaakt en ondermeer kat en muis gespeeld met een badmeester die ook de portier van de disco was. De camping kende ook een stuk met alleen maar stacaravans, die dicht op elkaar stonden en zo smalle straatjes vormden die wij ter plekke omdoopte tot Het Smidspad. Voor de niet-Tilburgers: kom eens kijken, gratis rondleiding.

Op de camping eerst eten en drinken en daarna meteen een duik in het zwembad genomen. Nog wat gelezen, powernapje gedaan en daarna de tent opgezet. Vanavond eet ik op de camping. Ik ben benieuwd. Morgen door naar Camping Pian d’Amore, zo’n 80 km verder.

Ook nu weer meegemaakt, beleefd dat Toscane voor mij toch wel een van de mooiste/ de mooiste regio van Italië is. In juli en augustus te warm maar volgend jaar kan het ook in mei of september, want het pensioen nadert….

Geschreven door Nies.reisdagboek