Vanmorgen weer om 6.00 uur op de fiets, het was weer heerlijk koel. Peter had me een route toegelicht die eerst nog een stukje landinwaarts verliep alvorens terug te gaan naar de kust. Dat was een goede tip. Lekker een uurtje genieten van de heuvels en van een prachtige zonsopkomst. John Hiatt beschrijft het zoals het voelde in zijn Lipstick Sunset:

“There's a lipstick sunset
Smeared across the August sky
There's a bitter sweet perfume
Hanging in the fields
The creek is running high”

Enige verschil is dat hier op dit moment de creek niet echt heel high runt, integendeel, het is overal kurkdroog, ondanks dat er voor mijn komst wel wat buien gevallen zijn.

De afdaling brengt mij uiteindelijk aan de kust in het plaatsje Grottamare. Daar zijn we ooit eerder geweest met Hans en Corrie. We verbleven toen op wat wij noemde de Zorro-camping. De naam
was Camping Villagio Don Diego en Don Diego was natuurlijk de good guy die na een verkleedpartij veranderde in Zorro. Gemaskerd bestreed hij alle onrecht en onrechtvaardigheid en kwam, zoals het hoort, altijd als winnaar uit de bus. Nou op die camping staat aan het eind een zeker 3x levensgroot standbeeld van Zorro die gemaskerd, op zijn hoofd een zwarte hoed met zijn degen een Z in de lucht schrijft. Wat Zorro en Grottamare of Italië met elkaar gemeen hebben zijn we nooit achter gekomen. Deze camping lag ook tussen de zee en de bekende noord-zuid spoorlijn, wat betekende dat wij met grote regelmaat getrakteerd werden op een passerende trein, waarvan het leek alsof die dwars door onze tent heen reed.

Op een terrasje aan de kust bij Grottamare weer ontbijt gedaan. Groot probleem: de dikke lippen waren nog niet gearriveerd en het meisje achter de counter wist niet zeker of die twee kleine cakejes nog goed waren, omdat ze van gisteren waren. Dan maar niet, en alleen een cappuccino. Tot het meisje plotseling zei: Siete Fortunato! U heeft geluk. En jawel hoor, daar kwam de bakker om de hoek met de verste brioches die je je maar voor kunt stellen.

De tocht was verder wat saai: steeds de kust, de parasolletjes en wederom voor het grootste gedeelte een uitstekend fietspad, met een enkele Remi-Italiaan. Grappig: ik passeerde ook nog een camping met de naam die refereert aan mijn muzieksmaak: vooral jaren ’60 en ’70. Een levensgroot verlicht bord gaf de naam aan: Camping Led Zeppelin. Mooi toch. En zo kwamen er toch nog wat jeugdhelden voorbij vandaag.

Na een dikke 90 km kwam ik aan bij mijn einddoel voor vandaag: Castelfidardo, città della fisarmonica, ofwel accordeonstad. Hier zijn accordeonfabrieken (geweest) van meer dan 25 verschillende typen en merken. Kinderen krijgen op de basisschool nog steeds de basisgedachte van de accordeon mee. Als je door de straten loopt hoor je overal wel ergens een accordeon. Dit stadje was een tip van wederom Sander, die zelf ook accordeon (of trekzak) speelt en de geschiedenis van zijn eigen instrument helemaal uitgeplozen heeft. Als ik me niet vergis heeft zijn
dochter ooit een documentaire gemaakt over de accordeonhistorie van Castelfidardo en zijn fabrieken. Ze kennen Sander goed daar. Op mijn vorige camping lieten ze me een boek zien van Sander die daar met Marjo enige jaren geleden ook gelogeerd heeft. Kleine wereld.

Vandaag overnacht ik in hotel-restaurant I Cugini, aan de rand van de stad. Morgen door naar Ostra, een korte route. Ws blijf ik daar 2 nachten om wat herinneringen op te halen.

Geschreven door Nies.reisdagboek