Gisteren verrast met een heus 4-gangendiner bij de Masseria. De man vroeg of ik de kaart wilde hebben of dat hij wat zou klaar maken. Nou dat laatste dus, en dat was geen verkeerde keuze. Na de Cristina met tomaat volgende de ravioli in een abrikozensaus, gevolgd door gegrilde kip met snijbiet. Als afsluiter nog een, waarschijnlijk zeer laag calorisch, roomtoetje met vers fruit. Want fruit is belangrijk op zo’n tocht he.

Met de fiets op de kamer heb ik goed geslapen en ben tegen zessen weer aangereden. Dat wil zeggen op de fiets weg gereden en wil niet zeggen dat ik bijv door een auto ben aangereden. Het eerste dat ik zag was de rode bol van de opkomende zon, pal naast het silhouet van een windmolen. Die beiden moeten dus de toekomst worden van onze energievoorziening worden dacht ik nog. Fraai plaatje.

Het eerste stuk was een afdaling naar de zee en vervolgens naar Termoli. Daar ging het wat chaotisch, omdat de navigatie niet helemaal deed wat ik wilde. Na wat lusjes is het me toch gelukt om daar weg te komen. Weinig gezien daar, afgezien die typische vierkante huizenblokken. Een mooie historische haven heb ik gemist.
Daarna ging het richting San Salvo. In het begin was het druk met veel verkeer, maar op een gegeven moment kon ik een fietspad op, dat speciaal was aangelegd op de plek waar vroeger een treintje heeft gereden. Heerlijk rustig fietsen. En dank voor deze gouden tip Sander!

In de verte, richting Vasto zag ik dat er donkere wolken aankwamen. Zou Frank dan toch zijn zin krijgen vandaag en zou ik inderdaad ploeterend door de regen verder moeten. Helaas Frank! Het heeft wel geregend in Vasto, maar die was al weg voordat ik er was. Vasto is wel een aanrader. Het heeft een mooie oude binnenstad, en een strand dat ook weer veel parasolletjes laat zien, maar niet overdreven. Een plezierige sfeer hing daar. Mooi om na 2 uur fietsen mijn ontbijt te nuttigen. Bekende recept: cappuccino voor de eiwitten, 2 dikke lippen voor de koolhydraten en de vetten en een jus (gewoon lekker en veel suiker).

Wat ik wel leuk vind om te zien is het verschijnsel van de in het water lopende, pratende en gebarende dames. Ik had dat al eerder gezien bij het zwembad, maar nu ook weer hier in zee. Duo’s van dames lopen rustig door het water dat tot ongeveer halverwege de kuit reikt. Ze lopen lange elliptische rondjes (kan eigenlijk niet hè?) en praten druk met elkaar over de wereldproblematiek, hun echtgenoten, het recept van een goede spaghetti carbonara en hoe hun kinderen het doen op school. En uiteraard met de gebruikelijke gebarentaal er bij.

Ook hier weer veel Trabocchi ( hier dus met een ‘o’ geschreven). Er waren hele mooie bij, maar er zat ook duidelijk veel broddelwerk bij. Daar was iemand aan de slag geweest met duct tape, tie wraps en spijkers om aan een houten platformpje van lik-mijn-vestje wat palen vast te maken, er een bordje Traboccho op te plakken en vervolgens entree te gaan heffen. Iedereen kent in zijn familie- of vriendenkring wel iemand waarvan je perse niet wilt dat, bij een verbouwing of reparatie, hij of zij dat gaat maken, omdat je nagenoeg zeker weet dat het dan verkeerd afloopt. Ik noem bewust geen namen, maar iedereen kent wel iemand. Hier was dat de Traboccho-maker geweest die er zich met een Jantje van Leiden had afgemaakt. Geen Trabocchi-maker dus maar een tra- brokkenmaker.

Het venijn zat vandaag in de staart. Een stevige klim naar Lanciano. Zo’n 15 km lang klimmen, in het begin behoorlijk heftig en daarna wat rustiger, maar toch. Prima hotel, beetje oud, maar alles zat er op en er aan en werkte en het was schoon. Fiets mocht ik in de ontbijtkamer zetten van de eigenaar omdat ik toch vroeg weg ging. De badkamer was voorzien van een heus bad. En ik heb iets gedaan wat ik in 30 jaar niet meer gedaan heb: een bad genomen. Is goed voor de spieren. Maar ja, wat doe je in zo’n bad? Na 10 minuten liggen had ik het eigenlijk wel gezien. Was wel even lekker.

Na het opfrissen boodschappen gedaan en gezien wat een prachtig historisch centrum deze stad heeft. Echt heel verrassend. Ik heb even gekeken en de stad is al bewoond vanaf 1.200 voor Christus. Volgens mij kunnen we daar in Tilburg niet aan tippen. Na de voorbereidingen voor morgen (powernapje) op pad voor het diner. In de tussentijd (weer jammer Frank) heeft het kennelijk even flink gehoosd, waar ik niets van gemerkt heb. Lekker gegeten op een buitenterras in een enigszins frisse temperatuur van rond de 24 graden.

Verder heb ik na rijp besloten en een stevige discussie met mezelf besloten om niet langs de kust te blijven fietsen. Dat is teveel van hetzelfde en relatief druk met auto’s wat niet fijn fietst. Mijn oog is gevallen op een kleine camping met Nederlandse eigenaars in de buurt van Penne. Dat ligt niet in de Abruzzen, maar wel er tegenaan. Wordt wel wat meer klimmen, maar de training van de afgelopen weken moet toch wel zijn effect hebben. Als het me daar goed bevalt, neem ik ws maandag, op mijn verjaardag, een rustdag om het te vieren met Jan en Willeke. Welterusten!

Geschreven door Nies.reisdagboek