Om de hoek bij de accommodatie zat een simpel maar goed klein restaurantje volgens de mevrouw van de receptie. Bij aankomst aldaar was er volop plek, wederom was ik de eerste zo rond de klok van 20.00 uur. Vriendelijke bediening en inderdaad goed eten voor een redelijke prijs. Wat bijzonder opvallend was, was het feit dat de gelaatstrekken van iedereen die er werkte behoorlijk strak waren. Het waren 3 mannen en een vrouw van 60+ (niks mis mee toch?). Het moesten bijna familieleden zijn want ze hadden het allemaal. Het leek alsof de zenuwen om de gelaatsspieren te laten werken een opdondertje hadden gehad. Strak, bij spreken weinig beweging van de lippen, ook geen glimlach en de ogen die staarden als priemende blikken. Was opvallend maar niet verontrustend, want de bediening was uitstekend.

Bij terugkomst op de kamer ging ik nog wat lezen op bed. Buiten, althans dat dacht ik, hoorde ik een op en top Italiaanse familie zorgen voor veel leven in de brouwerij. Hard praten, kinderen roepen, semi-boos worden, hard lachen en nog harder gaan praten. Enigszins nieuwsgierig geworden deed ik mijn kamerdeur open om eens rond te kijken, maar daar was niemand te zien. Waar kwam het geluid dan vandaan? Plotseling had ik hem: het was de familie die een kamer naast de mijne had, waarbij het was alsof ze bijna binnen stonden. De reden werd me toen ook duidelijk. Tussen onze kamers zat er naast de muur ook een deur die het geluid prima doorgaf. Ik had die deur bij aankomst al gezien, maar geen van mijn 3 sleutels paste er op. Zou wel een soort rommelkast zijn. Maar nee dus, een verbindingsdeur tussen de twee kamers om er 1 grote ruimte van te maken. Mysterie opgelost. Het was te hopen dat ook dat Italiaanse gezin maar 3 sleutels had, want je zou raar staan opkijken als er midden in de nacht ineens iemand vreemds naast je bed stond.

Bij het zwembad was het tot ongeveer 23.30 uur een soort animatie. Veel gezang en gelach op de maat van die typische Italiaanse liedjes. Eentje is blijven hangen: Azzurro van Adriana Celentano. Dat bleef hangen omdat we dat op de Italiaanse les geleerd hebben en met elkaar moesten zingen. Echt zo’n oorwurm waar je een paar dagen niet vanaf komt. En dan plots, rond de klok van half twaalf, een geweldig doffe knal. Het leek erop dat de Russen zich vergist hadden in de plek waar Oekraïne lag. Maar nee natuurlijk, het was de start van het vuurwerk waarmee dit soort avonden altijd wordt afgesloten. En toen kon ik gaan slapen.

Vandaag was pittig, met name in het begin vanwege de lange klimmen van Vieste naar Peschici en van daar naar Rodi Garganico. Op zich te doen, maar ik had een overnachting geboekt die wat verder lag dan ik gepland had (Google maps is in deze echt onvoldoende betrouwbaar, ook wat betreft de hoogtemeters). Peschici is wel een aardig dorpje, maar Rodi Garganico vond ik mooier. Het had wat meer sfeer, was iets mondainer en lag mooier. De kustweg langs die dorpjes was prachtig om te rijden, met steeds weer nieuwe vergezichten. Daarna werd het wat saaier. Bekende, wat vlakkere, landschappen met akkers, olijfbomen etc. Niet iets wat ik al niet gezien had. Dus ook weinig foto’s gemaakt. Uiteindelijk nog flink door moeten harken om na 110 km rond 15.00 uur aan te komen op mijn Masseria Casacapanna. Beetje sjiek en wat sfeerloos, maar wel met een zwembad. Heerlijk na zo’n dag.
Morgen door naar Lanciano.

Geschreven door Nies.reisdagboek