Na een lange nachtrust, met als diner een broodje met gorgonzola van de vorige dag, ging ik weer op pad, weg van de bouwplaats waar ik me bevond. Nog een mooi plaatje geschoten van het voetbalstadion van de FC Bari met de opkomende zon.

Ik zit ten zuiden van Bari en ga daar met een boog in noordwestelijke richting omheen. Ik heb nog even getwijfeld om de overnachting in Bari te doen, maar toch besloten van niet ivm de grote drukte in en om die stad. Het is echt een groot verkeersinfarct. Maar Bari is wel echt de moeite waard, met name het oude centrum en de haven. Het oude centrum bestaat uit kleine dwaalstraatjes, witgeschilderde huisjes, trappetjes en mooie doorkijkjes. Tijdens ons verblijf een aantal jaren geleden hadden we daar een B&B midden in dat stuk. In de Via delle Orecchiette zitten nog steeds de vrouwen buiten op straat op houten platen de zo typische schelpjespasta handmatig te maken (orecchiette) en de vis die ’s morgens vroeg gevangen is. De pasta ligt later op de dag in houten bakken met een glazen deksel te drogen.

Ook de botten van Sint Nicolaas zijn te vinden in de Basilica de San Nicola. San Nicola di Mira was een bisschop die leefde in Myra in de vierde eeuw na Christus. Hij was niet afkomstig uit Spanje, maar uit wat nu Turkije is. Volgens de overlevering hielp San Nicola tre ragazze, drie meisjes, die niet konden trouwen omdat hun vader te arm was om te zorgen voor een 'dote' bruidsschat. Hij gooide drie dagen lang zakjes geld door het raam van hun kamer.

Vanwege de buitengewone krachten die aan de botten van San Nicola werden toegeschreven, is rond het jaar 1.000 een clubje Italianen de zee op gegaan en hebben heel brutaal die botten van de Turken geroofd en deze zijn dus te bezichtigen in de kerk op het centrale plein van Bari. Eigenlijk is de oorspronkelijke Sinterklaas dus niet blank zoals wij hem kennen, maar eerder licht getint.

De weg van de B&B naar de hoofdweg was op zich een mooi slingerend weggetje, tussen de olijfbomen door van zo’n 3 kilometer. Een weggetje waar zomaar een waakzame hond tevoorschijn zou kunnen springen, hetgeen niet gebeurd is. Wederom een weg die met verve de titel zou kunnen dragen van ‘De Kleine Albionstraat’ de plaats waar in Tilburg de gemeentelijke stortplaats is. Overal weer troep en niet verspreid maar op hopen, inclusief bouw- en sloopafval en koelkasten. Onbegrijpelijk.

De dorpjes waar ik langs kom zijn allemaal een beetje vergelijkbaar opgebouwd: van buiten een ring van betonnerige, vierkante blokken met 3-4 verdiepingen en een plat dak met ontelbare tv-antennes daar bovenop. De huizen zijn meestal beschilderd in vrolijke kleuren. Als je door die ring van nieuwbouw heen bent, vindt je meestal de mooiste historische centra, klein, maar heel sfeervol, met een kerkje, fontein, parkje, kleine straatjes en veel authentieke inwoners.

Halverwege de eerste stop, kwam een auto mij zachtjes voorbij, toeterend, stopte en de chauffeur gaf aan dat er een stuk terug een paar schoenen op de weg lagen en vroeg zich af of die van mij waren. Ik had die ook gezien en ze zagen er nog goed uit, maar ja, ik had al schoenen. Toen ik aangaf dat ze niet van mij waren, vroeg hij waar ik vandaan kwam. Op mijn antwoord begon hij te lachen stak zijn duim op en zij iets van bravo! Of bravi! En reed weer verder.

Eerste stop was bij Giovinazzo, een leuk plaatsje aan de kust net voorbij Bari. Lekker mijn brinner gedaan (de combinatie van breakbeats en diner). Een cappuccino, 2 dikke lippen, een glaasje rode sinaasappelsap en een een bekertje ijskoud water. Heerlijk op de vroege ochtend op een mooi pleintje. De vuilnisopruimers waren druk in de weer met de troep van de avond ervoor op te ruimen. Een van hen gaf (heel fout natuurlijk) een fluitje naar een goed uitziende jongedame die voorbij kwam. Ze draaide om, keek, en gaf de man, niet echt moeders mooiste een brede lach. Tja….

Giovinazzo is ook de plaats waar Rianne en ik een keer op een camping hebben gestaan die we daarna de camping met het hek zijn gaan noemen. We hadden onze tent opgezet, gedoucht en wandelden naar het centrum toe om daar te gaan dineren. Eerst natuurlijk Aperol Spritz en daarna veel pasta met vis, wijn en limoncello na. Daarna terugwandelen en bij aankomst bij de camping was het hek dicht. Normaal wip je daar even overheen, maar dit hek was daar iets te hoog voor. We riepen en belden, want er zou een nachtwaker moeten zijn. Toen dat na 5 minuten geen resultaat had, ben ik, enigszins overmoedig door de drank de strijd met het hek aangegaan. Dat wil zeggen er op geklommen en voorzichtig proberend aan de andere kant te komen. Wonder boven wonder lukte dat en daar stonden we dan, Rianne aan de ene en ik aan de andere kant. Wat nu zei Rianne? Ik zei: nu jij! Maar dat was allemaal moeilijk ivm een strakke rok etc. Na enig over en weer gepraat stond plotseling de nachtwaker naast me. Hij zei: Hoe kom jij hier? Alles uitgelegd, ook dat we wel 10 minuten hebben staan roepen en bellen, maar dat er niemand op kwam dagen. Ja, dat kwam omdat hij tv zat te kijken en het geluid nogal hard stond. Wij denken echter dat hij een flinke borrel op had en stevig aan het slapen was.

Bari is mooi, maar de stadjes die ten noorden ervan aan de kust liggen zijn net zo goed pareltjes: Molfetta, Bitonto en Trani. Allemaal kleine pareltjes aan de Adriatische kust met oude goed bewaarde centra, mooie kerken en wat kleinere musea. Het havengedeelte is vaak het mooiste. Molfetta is het belangrijkste vissersplaatsje vooral bekend van het historisch centrum waar de straatjes aangelegd zijn in een visgraatvorm. In Molfetta zie ik in een van de smalle straatjes met balkons op elke woonlaag waaraan de was te drogen hangt, twee vrouwen driftig met elkaar praten van de ene kant van de straat naar de andere over ….wie zal het zeggen. Beiden zo nu een dan een flinke hijs nemend aan hun sigaret.

Trani is mijn favoriet, vooral vanwege de fraaie kerk met toren die aan de boulevard te vinden is. Prachtig bouwwerk en mooi gerestaureerd. Als ik passeer stellen de eerste muzikanten zich al op om vandaag hun dagelijks brood bij elkaar te scharrelen. Bij het passeren van de haven zie ik een paar standjes waar vissers de zojuist gevangen vis staan schoon te maken. Dat zie je bij ons op de markt natuurlijk ook, maar hier is het om de een of andere reden toch specialer. Op mijn vraag aan een van hen of ik een foto mocht maken, zei deze afgemeten: No, non ho bisogno. Nee, daar heb ik geen behoefte aan. Nou ja, ook goed, alle begrip daarvoor.

Alvorens naar mijn overnachtingsplek te rijden heb ik eerst nog even een supermarkt gezocht. Ik had geluk: er was een Iper COOP het dichtste bij. Zeker een half uur rond gelopen daarbinnen vanwege de airco daar. Daarna ervoor gezorgd dat ik niet net als gisteren bijna zonder eten kom te zitten. Dus fruit, broodjes, beleg, repen, fuzetea en tandpasta. Voordat ik ging afrekenen nog even met mijn kont tegen het gigantische met ijs gekoelde viseiland gestaan. Heerlijk! En wel ervoor gezorgd dat het hygiënisch gebeurde.

Mijn B&B ligt in het oude centrum van Barletta. Men had mij al gezegd dat ze eigenlijk geen goede plek hadden om mijn fiets te stallen. Daar aangekomen, werd voorgesteld om de fiets vlakbij de kamer op de derde verdieping te stallen. Fijn natuurlijk, ware het niet dat die kamer op de derde verdieping lag en er geen lift was. Maar ja, veilig is veilig, dus 4 keer op een neer in het trappenhuis met mijn bagage en uiteindelijk met mijn fiets. Even doorbijten. En morgenvroeg om 5.30 alles weer in omgekeerde richting…..

Vanavond rond de klok van 19.00 uur een wandeling gemaakt richting de haven en het oude centrum. Het was nog steeds bloedheet en heb daarom op een terras maar een Aperol Spritz genomen om even te kunnen ademen. Daarna door naar het echte historische centrum en wat een een mooie verrassing. Veel kleine straatjes, barretjes , restaurants en wederom zeer sfeervol. Zowel veel ouderen, maar ook veel jongeren, met af en toe zo’n lekker indringende hash-geur. Op advies van de eigenaresse gegeten bij Il Calamaro, lekker maar niet duur volgens haar. Pasta met vis en vongole eerst en daarna inktvis van de gril. Beiden waren heerlijk en supervers. Dat maakt het gemiste diner van gisteravond weer enigszins goed. Rustig terug gewandeld door het oude centrum en met alle sfeerverlichting en de drukte, een plek om ooit terug te keren. Een onverwachte, maar aangename verrassing!

Slapen nu en morgen naar Mattinata.

Geschreven door Nies.reisdagboek