Voor de avondmaaltijd begaf ik mij naar beneden, heel benieuwd wat Medi, haar man David en la mama di Medi voor ons hadden gemaakt. Nou, ik kan je vertellen, dat was niet mis. Om te beginnen zetten zij drie plateaus met de meest lekkere zaken op tafel, variërend van Flori di zucca tot gevulde aubergines en peperoni, kaas, worst, ham enzovoort. Op mijn vraag of dit de hele maaltijd was, zei Medi dat ze ook nog een kleine portie pasta had en misschien daarna nog kip. Het voorgerecht heb ik, mede door haar oproep daartoe, maar gedeeltelijk op en het was heerlijk. Pasta was okay, maar niet super, maar de kip, oh die kip. Ik had echt gevraagd om een klein stukje, en daarover waren we het eens geworden. Vervolgenskrijg ik zo’n dubbele kipfilet met nog wat zelfgemaakte frites. En die kip was echt het einde.ik heb in het verleden eens de loftrompet gestoken over de kip van Fiora, ergen in de Po-vlakte, maar ik kan je zeggen Fiora: deze kip heeft de overwinning met ruime voorsprong binnen gehaald. Echt kip, super mals, dus geen Jumbo- of AH-kip, maar kip die een goed leven gehad heeft. La mama is tijdens de maaltijd wel 3 keer oprecht komen vragen hoe ik het vond en ze genoot van mijn complimenten.

Als afsluiting van de avond vroeg Medi aan mij en nog een paar andere gasten even de aandacht. Want haar dochter en die van haar vriendin hadden een show voorbereid. Ik had die twee al de hele middag allemaal dansjes met elkaar zien doen, met die typische hand- en armbewgingen die ik Sofie ook de hele dag zie doen. De dames waren goed voorbereid en gaven een wervelende show, waarbij ze onbelemmerd hun geleerde dansje aan ons lieten zien, afgesloten met groot applaus van de aanwezigen. En daarbij twee ouders en een oma die bijna met tranen in de ogen en met een intens trotse blik applaudisseerden. Mooie afsluiting van de avond en het verblijf daar.

De volgende dag om 6.00 uur op de fiets en op weg naar Melfi. Het was heerlijk de hele dag. In het begin wat gedoe met een stuk of 3 honden die al blaffend achter mij aankwamen. En sinds Giovanni Kesselotto in zijn boek Da Solo zijn avonturen met honden in Italië heeft beschreven, ben ik toch altijd weer bang van die beesten. Nou weten we allemaal dat Jan af en toe best wat overdrijft, maar toch…. Het gebied waar ik door fiets is bekend vanwege de vele thermen en gezondheidscentra. Goed te ruiken door de sterke geur van zwavel. Mooie route, rustig, goede weg, weinig hoogteverschil en veel bomen en groen langs de weg, waardoor je veel uit de zon fietst en daarmee minder energie kost. Rond klok van 8.00 weer het gebruikelijke ontbijt. De juffrouw die me bediende praatte behoorlijk snel en in stevig dialect. Op mijn vraag of ze het nog een keer kon zeggen, omdat ik het niet begreep, deed ze precies wat ik vroeg: ze zei precies hetzelfde, maar nu articuleerde ze iets meer, maar nog steeds onverstaanbaar. Maar met aanwijzen kom je ook een eind.

Ook hier kwam ik langs de weg weer een dame tegen die zich in een campingstoeltje en een parasolletje had neergevlijd. Wat opviel was haar leeftijd: ik schat tussen de 60 en de 70. Maar ook haar kleding: heel kleurig, heel frivool, een mooie strooien hoed op en moderne bril, naaldhakken en een big smile. Ze had wat weg van een schilderes, maar dan een die vergeten was haar schildersezel mee te nemen.

Onderweg werd mij de weg gewezen door Christus zelf en door Padre Pio via twee levensgrote standbeelden langs de rand van de weg. Beiden konden niet verhinderen dat ik toch op een vervelende bosweg terechtkwam waarin ik zo’n 1,5 km mijn fiets naar boven heb moeten duwen. Want: 13-15%. Je moet dus niet alles geloven wat ze zeggen. Na een heerlijke fietsdag nog even de laatste 10 kilometer en ik kon een duik gaan nemen in het zwembad. Buiten de waard gerekend. Deze laatste 10 km waren allemaal bergop tegen percentages van 5-6%, waardoor ik het nog even heel zwaar had, mede omdat de hitte alweer zijn hoogtepunt naderde. Die hoogtemeters zijn af en toe killing. Of zoals Rudi, de Duitser, eerder tegen me had gezegd: “In Germany we call these heigth meters hate meters, ha, ha, ha.”

Die middag en avond verliepen verder zonder incidenten. Lekker gelezen (De heilige Rita van Tommie Wieringa) en gezwommen. Avondeten had ik in het restaurant, het was volgens de receptionist niet nodig om te reserveren. Nou dat klopte wel. Ik was de enige gast in een ruimte waar zo’n 20 tafels stonden en misschien wel 80 gasten hadden kunnen eten, buiten nog niet meegerekend. De ruimte was sfeervol ingericht zoals je dat misschien wel kent in Italië: witte tegelvloer, crème-witte stoelen, witte tafellakens en aan het plafond deze keer geen TL-buizen, maar grote ronde lampen die het effect hadden alsof je in een operatiekamer aan het werk was. Dat gezegd hebbende: het eten en de bediening waren prima en een vriendelijke ober wiens zoon regelmatig in Nederland komt ivm zijn werk als financieel specialist.

Daarna naar bed en daar kreeg ik een hele bijzondere droom, waarvan ik alleen nog flarden weet. Waar het op neer kwam was dat er bij de een of andere radiozender iemand het idee had gekregen dat ik goed kon zingen en ik was uitgenodigd om live voor de radio het lied Waarheen, waarvoor van Mieke Telkamp te zingen. Je houdt het niet voor mogelijk toch? Je kent het wel van begafenissen enzo:

Waarheen leidt de weg die we moeten gaan
Waarvoor zijn wij op aard
Wie weet wat er is achter ster en maan
Hoe lang duurt nog de nacht

In de droom waren we op weg naar Hilversum. We dat waren er veel, maar ik kan me in ieder geval nog Nina en Kitty herinneren, twee collega’s van Avans. Die waren er bij om mij te helpen. Want: ik kende de hele tekst niet van dat liedje, dus hoe nu verder. Ik probeerde op mijn telefoon via Google de tekst te achterhalen, maar mijn telefoon deed heel raar, alsof hij gehackt was en had ook ineens hele kleine toetsen tov de grootte van mijn vingers. Ik begon een beetje in paniek te raken en Nina en Kitty die kregen het ook niet voor elkaar. Op mijn eigen verzoek notabene, ging Nina toen 5 liter pindakaas halen. Die was verpakt in van die waterflessen die je wel eens op tafel zet als je eters krijgt. Ik was dolblij hiermee, maar vraag me niet waarom. De paniek werd daarna alleen nog maar groter, niemand, ook niet de andere aanwezigen waren in staat om de tekst van dat liedje voor me te vinden en we waren bijna bij de studio. En op het moment dat mijn paniek niet meer te vatten was, werd ik wakker geblaft door een paar honden. Ik was bekaf van die droom. Ik kan weinig verbinding vinden met de realiteit, maar als iemand dit leest en ideeen heeft, ik hoor het graag.

Daarna om 6.00 uur weer op de fiets en een bijna rustige fietsdag gehad. Het landschap veranderde van meer bossig naar meer landelijk. Met uitgebreide graanvelden, pas geoogst, zover het oog reikt. Totaal geen beschutting van bomen, wat tot ca 12.00 uur niet echt een probleem was. Echter de laatste twintig km waren dat wel. Alleen maar weilanden, totaal geen schaduw, af en toe flink wat hate-meters (ha, ha), inmiddels bloedheet, geen bars of benzinestations te vinden. Gelukkig had ik genoeg water, maar heet water drinken is ook niet echt lekker. Ook begon ik inmiddels honger te krijgen. Net voor Gravina waren er diverse bermbrandjes, smeulend, en ook in de pas gemaaide korenvelden smeulde het flink en soms laaide de vlammen op. Dat gebeurde ook toen ik langs een van die brandhaarden reed. Dat begon plotseling op te vlammen over de weg heen en ook de vlammen werden groter. Ik reed er zo snel als mogelijk langs, maar voelde dat de vlammen een deel van de haren op mijn scheenbeen hadden verbrand (beetje overdrijven mag wel toch?).

Met veel pijn en moeite toch in Gravina in Puglia aangekomen, waar het eerste dat ik zag was: COOP. Vlug die winkel in, want daar is het heerlijk koel. Flink ingeslaan: energierepen, belegde broodjes, water, bitter Lemon (natuurlijk), fruit, doucheschuim (op de vorige plek vergeten mee te nemen) en onmisbaar hier: AXE, voor échte mannen. Buiten op het muurtje als een barbaar zitten eten en drinken en door naar de B&B, waar Antonella voor alles heeft gezorgd. Antonella heeft me ook een prive-rondleiding gegeven in het ondergrondse deel van de B&B. Prachtig. Helemaal met de hand ooit uitgehouwen en nu een bewaarplaats voor wijn. Zo schijnt heel Gravina er uit te zien, met een compleet ondergronds systeem van gangen en grotten. Lopend naar het restaurant heb ik nog een aantal tips van Antonella gevolgd en gezien dat Gravina, wat je als je aan komt rijden niet zou zeggen, een bijzonder sfeervol en levendig stadje is. Je kunt er heerlijk dwalen door de straatjes en tijdens de passagiata (avondwandeling) is het een drukte van belang. Bijzonder fraai is het aquaducht dat naar de stad leidt. Een aanrader!

Geschreven door Nies.reisdagboek