Kwart over zes op de fiets voor een lekker tochtje langs de kust. In vergelijking met gisteren, zondag, was het vandaag, en zeker op dit uur verlaten op de kustweg. Rustig peddelend kon ik genieten van de koelte en het zicht op de zee. Mooie plaatjes met rotsen, vissersbootjes en zeer vroege baders. Leek een heel klein beetje op het gebied bij Cinque Terre. Ik was blij om weg te zijn van het strand en van het zand dat werkelijk overal tussen gaat zitten en je dagen erna nog steeds terug vindt. Ondermeer daarom heb ik een hekel aan het strand, niet aan de zee overigens. Een andere reden waarom ik stranden vermijd is dat met deze temperaturen je nergens veilig bent voor de zon. Onder het vaak veel te kleine parasolletje een dutje doen is er niet bij. Want ook door het doek van de parasol verbrand je als een gek door de kracht van de zon. Bovendien lukt het nooit om helemaal uit de zon te zitten. En als je al denkt dat dat gelukt is, en je lekker een powernapje wilt doen, blijkt na een uur dat of je hoofd of je voeten zijn verbrand omdat die verrekte zon alsmaar draait. Daar had ik nu geen last meer van.
Eerst wil ik degenen die reageren op de blog bedanken voor alle reacties. Het is erg leuk om te lezen en ik put er ook weer moed uit door jullie aansporingen. En soms luister ik ook naar jullie tips.Ik hoop dat je begrijpt dat ik niet overal op kan reageren, want dat zou een dagtaak worden. Maar dat ik het waardeer is zeker!
Vandaag tot ca 13.00 uur heerlijk rustig gefietst, langs de kust met af en toe een stop voor drinken of wat eten. Bij een klein groenten- en fruitwinkeltje langs de weg stopte ik om wat fruit te kopen. Daar wachtte een leuke verrassing. 2 perziken en een banaan werden het. De juffrouw van de winkel wilde perse niet dat ik afrekende: het was een cadeau van haar aan mij. Op de vraag waarom gaf ze aan dat ze het zo knap vond dat ik op de fiets was. Kom daar tegenwoordig nog maar eens om. Ik vroeg of ik een foto van haar mocht maken met het fruit erbij. Nee, zij ze pertinent: sono bruto! Ik ben lelijk. Toen ik in mijn beste Italiaans uitlegde dat haar fruit en zij zelf Bello waren, liet ze zich overtuigen en mocht ik toch een plaatje schieten.
De weg was grotendeels uitstekend, maar op sommige stukken echt slecht, eigenlijk gewoon klote (excuus voor het woord maar ik kan het niet anders noemen). Gaten, scheuren, kleine scherpe steentjes en slecht gerepareerde stukken, zorgen ervoor dat je continu moet opletten waar je rijdt om niet onverwacht op een schok of nog erger een lekke band getrakteerd wordt. Dat verhindert dus ook dat je op je gemak wat kunt rondkijken, het is steeds opletten geblazen. Kennelijk heeft de Italiaanse regering niet veel budget en prioriteit om hier eens een keer goed werk van te maken. Bij een oversteekplaats zag ik hoe dat in de praktijk werkt. 2 Italianen waren kleinere gaten in het asfalt wegdek aan het repareren, met volgens mij, redelijk middeleeuws materiaal. De ene schudde wat kant-en-klare asfalt uit een plastic zak in het gat en de andere verdeelde het vervolgens zo goed en zo kwaad als het ging met een soort dichte hark. Vervolgens ging hij dat met diezelfde hark aanstampen om zodoende een effen geheel te krijgen met de rest van de weg. Maar dat was maar half werk. Er ontstond een klein heuveltje omdat er teveel asfalt in het gat gestort was. Als fietser zag ik alweer de zoveelste hobbel in de weg verschijnen. De man/jongen in kwestie vond het wel goed. En hij had gelijk: met deze temperaturen, met dat materiaal en waarschijnlijk en slecht salaris zou ik dat ook gedacht hebben. Dus de gedachte om een opmerking te maken dat het asfalt wellicht nog wat verder aangestampt zou moeten worden, liet ik maar achterwege. Mede ook gezien zijn postuur en bozige blik in de ogen.
Wat betreft de hitte: had ik daar al iets over gezegd? Als ik de verhalen van Leon en Wilma lees (40+ graden) dan valt het hier nog mee. Het varieert tussen de 33 en 36 graden. Afgelopen dagen was dat met een windje van zee goed te hebben. Tot ongeveer 13.00 uur ’s middags. Dan leek het wel of iemand aan de verwarmingsknop draaide en er daardoor een muur van warmte werd opgetrokken. Verzengend heet werd het dan, met nagenoeg nergens schaduw en de zon recht op je hoofd. Continu drinkend, etend, stoppen waar mogelijk bij een bar of benzinepomp om bij te tanken en even op adem te komen. Eigenlijk niet te doen. Ik weet niet hoeveel bitter Lemon met ijs en koeken en broodjes en etc ik op zo’n dag nuttig om daar doorheen te komen. En wat heerlijk is het dan als je opeens in een tunnel van 1,5 km rijdt. Uiteraard goed verlicht met lampje op helm en vest met voor en achter knipperende lichtjes. In de tunnel wordt de lucht goed afgezogen en het is er heerlijk koel. Dan merk ik dat mijn conditie goed is: hartslag prima en benen voelen ook goed. Maar het is die verrekte warmte die alle energie opslorpt. Maar genoeg gezeurd.
In zo’n tunnel trouwens komt ook mijn stuurspiegeltje goed van pas. Velen hebben mij al uitgelachen met dat spiegeltje en uitgescholden voor een bejaarde grijze duif (wat is er trouwens mis met bejaarden en grijze duiven?). Maar ik kan je 1 ding vertellen: als je een keer met zo’n spiegeltje gereden hebt, wil je niet meer anders. Super veilig. Je ziet continu op drukke wegen of in tunnels of er verkeer achter je zit waar je rekening mee moet houden. Daarnaast kun je er ook nog creatieve foto’s mee maken. Mijn advies voor de vakantiefietser: meteen zo’n spiegeltje gaan halen voor €6,95 bij de Tweewieler in Udenhout.
Omdat het vandaag goed opschoot ben ik toch weer verder gefietst dan gedacht en kom ik op een plek verder weg van de kust in een agriturismo met heel groot zwembad. De eigenaar Rocco is een vriendelijke, oude man die met zijn familie de tent runt. In de zomermaanden wonen ze met zijn allen hier en in de winter in Napels. Het lijkt me trouwens een hele opgave om de helft van het jaar samen met je kinderen en kleinkinderen bij elkaar te wonen. Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken. Of denken jullie daarover anders Tijs en Lenneke?
Lekker eerst naar de kamer, spullen in orde gemaakt, lekker gedoucht in een ruime douche en even op bed gaan liggen alvorens naar het zwembad te gaan. Het was rond de klok van 16.00 uur. Het zwembad is er helaas niet meer van gekomen: om 19.50 schrok ik wakker. Ik was meteen in coma gevallen. Daarom maar weer omgekleed en naar Rocco gewandeld voor het overheerlijke diner dat hij zelf met eigen gekweekte groenten had samengesteld. En dan weer naar bed en morgen een rustdag.

Geschreven door Nies.reisdagboek