Kwart over Zeven op de fiets en ik begin aan een ogenschijnlijk rustige dag. De hele weg naar de kust daalt en gaat op een gegeven moment over in vlakke weg. De weg is in het begin perfect: pikzwart asfalt, krijtwitte strepen, geen gaten oid en licht dalend. Het landschap is afwisselend en heel anders dan ik me voorgesteld had. Ik fiets voor een groot stuk door wat vroeger de Pontijnse moerassen genoemd werden en waar de malariamug welig tierde. In de afgelopen eeuwen is het gelukt om het gebied ‘moerasvrij’ te maken. Onder meer nog door Mussolini die er een kanaal liet aanleggen om het water af te voeren naar de zee. Tip van Ans en Paul: lees het boek Het Mussolini Kanaal! Langs de rustige weg staan vele chique huizen met zwembaden en boerderijen waar van alles verbouwd wordt: druiven, kiwi’s, kersen, mais en olijven. Ziet er welvarend uit. Heerlihk peddelen en volip mogelihkheid om rond te kijken.

Uiteindelijk kom ik aan bij de kust, en sla links af voor een lange weg die ik een paar dagen ga volgen. Het is heerlijk: een ander uitzicht, een lekker windje vanuit zee en een vlak, goed fietspad. En omdat het zondag is vandaag, geniet ik daar samen met duizenden Italianen van. Ontelbare rijen auto’s langs de kant van de weg en evenzoveel parasols op de stranden. Ik heb er geen last van, want ik heb een hekel aan zee en hoef niet naar het strand. Het ging goed, tot het niet meer goed ging. Mijn Garmin stuurde mij over een stuk fietspad dat wat lastig begaanbaar was. Het leek geen pad, maar er was mul zand met af en toe wat asfalt zichtbaar. Ik vroeg het aan een Italiaan en die verzekerde me ervan dat het losse zand maar een klein stukje was en dat er daarna een gravelpad volgde. Ik had beter moeten weten, toen ik besloot de Italiaan te geloven. Naïef zijn is dus niet altijd goed. Wat heb ik die man vervloekt zeg. Het pad was ongeveer 3 km en bestond uit afwisselend los zand en gravel. Het gravel fietste goed, maar elke 10 meter moest ik eraf om mijn zware fiets door het mulle duinzand te duwen. Moet je maar eens proberen. Diepe ellende en geen eind in zicht. Op een gegeven moment was er een klein paadje dat ik kon gebruiken om naar het strand te gaan. Dat was iets beter als ik op de waterrand bleef lopen. Inmiddels zaten mijn schoenen al helemaal vol zand en met het zeewater dat er overheen kletste, werd het een aardige modderzooi tot op heel mijn onderbenen. De uitputting nabij arriveerde ik bij een klein strandtentje waar ik weer naar de gewone weg kon. Maar niet eerder dan na het drinken van 4 flinke glazen bitter lemon met veel ijs.

Na de gebruikelijke rituelen van het opzetten van de tent, de was doen en ophangen, op zoek naar vocht met de grote B. Want je blijft drinken met dit weer. Even aan de bar iets drinken om de ergste dorst te lessen. Er staat leuke muziek van de Beatles op. Ik neurie wat mee als de barjongen aan me vraagt: do you like this music? En natuurlijk like ik die music. Hij heet David en is 40 jaar jonger dan ik. Ik dacht nog even dat ze hem genoemd hadden naar het beroemde beeld van Michelangelo, maar het blijkt dat zijn vader een enorme fan is van Pink Floyd en dat hij vernoemd is naar David Gilmore. David en ik houden van dezelfde muziek. Beide prog-rock fans van onder meer Yes en Pink Floyd. We wisselen nog wat namen uit. Ik geef hem: Camel, Caravan, Focus en Soft Machine. Op Focus kikt hij helemaal ws omdat hij zelf ook gitaar speelt, net als Jan Akkerman. Ik krijg van hem Banco del Mutuo Soccorso en Francesco de Gregori. Deze laatste heeft zelfs een album waarop hij Dylan covers speelt, waarvan hij mij er een paar laat horen. Erg mooi! Dan kan het niet meer stuk toch? Zo zie je maar: muziek overwint alle grenzen, zowel de internationale als de leeftijdsgrenzen.

Ik was van plan om misschien een rustdag in te bouwen, maar op deze camping is dat niet zo handig, omdat ze geen zwembad hebben. Morgen iets anders zoeken, verderop.

Geschreven door Nies.reisdagboek