Na een goede nachtrust en een goed ontbijt van Dario weer op pad. Bij het ontbijt sprak ik nog even met Dario. Hij is een super aardige en bijzondere jongen. Hij heeft ooit gewerkt met mensen met autisme, 9 jaar een relatie gehad met een meisje, maar uiteindelijk besloten dat hij toch liever alleen wilde blijven. Hij wil geen kinderen in deze wereld zetten en heeft met de vele gasten in zijn B&B en zijn dieren het prima naar zijn zin. Hij heeft onder meer een everzwijn, 2 varkens, fluffy kippen (zie
foto’s) en 3 katten. Hij was een beetje somber over Italië. Weinig kansen voor jongeren (zijn salaris voor het werk met mensen met autisme bedroeg 6 euro per uur) en er is nog steeds veel corruptie, ook nu Berlusconi vertrokken is. Ook is er veel armoede, met name op het platteland. Jongeren vluchten weg, zo gaf hij aan. Hij vertelde dat hij gisteren eigenlijk voor 1 dag dicht wilde gaan om uit te rusten, maar omdat ik belde en zei dat ik op de fiets was besloot hij toch om open te zijn. Super toch? Ik liet hem de zonsondergang zien die ik gisteren fotografeerde na het eten. Hij gaf aan dat hij daar inmiddels al aardig aan gewend is geraakt en er ook wat minder van kan genieten dan ik. Vergelijk het met de mensen uit Tilburg die inmiddels zo gewend zijn geraakt aan al dat moois dat de stad te bieden heeft, dat ze soms wel eens vergeten hoe bijzonder de stad is.

Het was weer redelijk pittig vandaag, maar niet zo erg als gisteren. Ik bleef maar tegen die grote homp stenen aanfietsen met de naam Monte Amiata, een reeds lang uitgedoofde vulkaan. Elke keer weer ging het omhoog en dan weer naar links en dan weer naar rechts. Van mij mogen ze hem omdopen tot Monster Amiata. Uitgezonderd dan het dorpje Santa Fiora, dat als slogan heeft dat wie het stadje ziet, er onmiddellijk verliefd op wordt. Als je er doorheen fietst begrijp je waarom. Het deel van mijn tocht in Toscane eindigde met een korte steile klim van 9-10%. Ik werd er bijna blij van Toscane te verlaten. Fietstechnisch dan. Ik werd nog blijer van een rustige geleidelijke afdaling Lazio in. Bijna drie kwartier nauwelijks hoeven trappen.

Overal was het hooi net gemaaid en sommige akkers waren al weer omgeploegd voor de volgende beplanting. Ik heb begrepen van wat vrienden met een volkstuin dat wisselbeplanting belangrijk is voor de structuur en vruchtbaarheid van de bodem. Volgens mij weten ze dat hier ook. Na iets meer dan 80 km kwam ik aan in Bolsena. Van bovenop de heuvels had ik al een blik op kunnen vangen van het prachtig blauwe meer. Het water waarvan gebruikt wordt door de koks van de restaurants om hun soep in te maken (tenminste dat zeggen ze). Laat onverlet dat het meer hartstikke schoon is en dat je er heerlijk in kunt zwemmen. Het water van het meer staat feitelijk in de krater van, alweer, een uitgedoofde vulkaan.

Bolsena is een mooi oud stadje, beetje als een blokkendoos gebouwd, dat onder meer bekend is door het wonder van de eucharistie. Iets met een bloed huilend heiligenbeeld waar omheen een hele legende en natuurlijk festiviteiten zijn ingericht. Met het boek van Jeroen Brouwers dat ik net gelezen heb, ga je er toch weer anders naar kijken. Je weet dat er veel seksueel misbruik heeft plaats gevonden in de kerk, dat het lang is doodgezwegen en zelfs ontkend, maar toch. Dat boek gaat echt een beetje onder de huid zitten merk ik, om de indringende en beeldende manier waarop het geschreven is.

Ik logeer op Camping Lido Village. Die heeft een speciaal plekje binnen de familie. Volgens mij ben ik hier al voor de vijfde keer, niet echt mijn gewoonte. Het is ook niet een hele bijzondere camping, maar wij hebben zelf, en onze kinderen destijds nog veel meer, er hele leuke ervaringen mee. Mooie omgeving. Prachtige stadjes, het eten in de visafslag op de camping, de Ierse pub aan het begin van de toegangsweg etc. Voor gezinnen met kinderen een aanrader. Oh ja: mijn tentje staat heel klein in het Italiaanse gedeelte. Dat wil zeggen dat er om mij heen vooral veel vaste seizoensplaatsen zijn van Italianen, die echt alles van huis hebben meegebracht waarvan ze denken het nodig te hebben. Inclusief uitbouwen bij de caravan met een aparte keuken en met een douche. De Italianen recht tegenover mij hebben zelfs een grote ronde bench met een soort pitbull erin meegenomen. Gelukkig zat hij vast, anders had hij mij vast verscheurd toen ik een hamer ging lenen (want: hamer gisteren terug gestuurd naar huis). En over de verschillende opmerkingen over hoe onverstandig het is om mijn stoeltje terug te sturen. Valt best mee. Het is een kwestie van mindset. Met een goede mindset zijn er overal stoelen te vinden. Momenteel ben ik bijvoorbeeld omringd met ca 100 lege stoelen…..

Ik hoop dat ik met een positieve mindset ook de steeds hogere temperaturen aan ga kunnen. Het kwik stijgt de komende dagen naar tussen de 35 en 38 graden. We gaan het zien. In ieder geval de etappes wat inkorten. Oh ja, Peter (ex-studiegenoot, ex-collega, medelid van het genootschap Ouwe Meuk Muziek) maakt af en toe grappige tekeningen aan de hand van mijn blog. Ik voeg ze toe aan de foto's. Suggesties voor onderwerpen zijn welkom.

Geschreven door Nies.reisdagboek