Toen ik tegen het einde van de tocht van vandaag even een terrasje pikte voor een cola en een Magnum Mandola, raakte ik in gesprek met een aantal Italianen die me uitnodigde om even bij hen te komen zitten. Ze waren heel nieuwsgierig naar waar ik vandaan kwam, waar ik naar toe ging, wat mijn beroep is (tja, leg dat maar eens uit) en ze vertelde ook wat over zichzelf en wat zij leuk vonden op vakantie. Ik kreeg, en terecht, veel bewonderende blikken voor het feit dat ik deze reis ging ondernemen. Daarnaast leerde ik het Italiaanse woord voor plat/vlak: piatta. Dat was namelijk van toepassing op de etappe van vandaag. Daarover later meer.

Ik zet nu echt goed in Italië, dat wil zeggen geen Duits meer, maar wel terrasjes met vrolijk kwetterende mensen die druk gebarend over de precieze kookwijze van spaghetti discussiëren en vooral ook : Italiaans ontbijt. Dat stelt in zijn algemeenheid heel weinig voor en dat was ook zo deze morgen. Glaasje jus, kop lekker sterke koffie en deze keer wat zoete koekjes. Wij noemen dat in Tilburg Mèle Moppen. Gelukkig had ik gisteren lekker veel bloemkool op en kon er wel even tegen. En ik had natuurlijk nog dadels, voor het geval dat.

Om acht uur op de fiets en in een beetje frisse en vochtige start ging het heel licht golvend langs de oever van de Brenta. De trechter die ik gisteren beschreef werd steeds smaller en het fietspad werd steeds wat hoger tegen de berg aan gedrukt. Er waren gigantisch veel fietsers op pad op dit vroege uur en die gingen wederom allemaal de andere kant op, het fraaie Brenta-dal in. De meesten van hen vallen in de categorie MAMIL: Middle Aged Men In Lycra en een paar MAWIL's (juist ja, die zijn er ook). In Italië is het belangrijk om er goed uit te zien, 'fare una bella figura' en dat was ook de fietsers aan te zien. Mooie en dure fietsen en keurig strak passende wielerkleding en dat alles in de goede kleurcombinatie. Ik moet zeggen als ik dit vergerlijk met onze eigen fietsclub de Panini's, dan is er voor ons nog wel wat eer te behalen. Maar daar hebben we het na de zomervakantie wel over.

Ik passeerde op het fietspad verschillende erg leuke dorpjes die net aan het wakker worden waren op een rustige zaterdagmorgen. Even ergens wat lunch gekocht en weer door. En plotseling........was het gedaan met de bergen. Dat was een hele bijzondere ervaring. Plots waren de bergwanden die mij al heel veel dagen vergezeld hebben weg en was het landschap helemaal vlak. Alsof iemand met een heel groot mes, zoals bij een verjaardagstaart, scherp een snede maakt en hop de rest wegveegt. Heel apart. Ik heb nog regelmatig omgekeken omdat je die bergen toch ook een beetje als je vriendje gaat beschouwen, zeker nu ze er niet meer waren en ze je ook geen pijn meer konden doen. Vanaf nu werd het een compleet vlakke etappe.

Halverwege kwam ik bij de stad: Cittadella. Een prachtig stadje, nog helemaal ommuurd, met een klein historisch centrum dat aan alle vier de windstreken een mooie toegangspoort had met een booggewelf. Lekker om even doorheen te fietsen en om te kijken of ik een fietsenmaker kon vinden die mijn achterband wat lucht kon geven. En jawel, gevonden. In mijn beste Italiaans begon ik met: senore, ho un problema: potete aiutare mi per que la mia gomma e un po (en nu maakte ik het gebaar dat ik de band kon indrukken) en zo ging ik nog even verder. De wat oudere man kijkt mij wat verwonderd aan en zegt maar één woord: gonflare? Precies, dat bedoelde ik nou, oppompen, zeg dat dan meteen! Het was trouwens wel een bijzondere fietsenwinkel, want naast de verkoop en reparatie van fietsen, verkocht de man ook Husqvarna naaimachines en pannen in alle soorten en maten. Bij het verlaten van Cittadella nog even aan een mevrouw gevraagd om een foto van mij te maken bij de stadsmuur. Zij vroeg geïnteresseerd waar ik vandaan kwam en toen ik dat zei slaakte ze kreetjes van opwinding: helemaal uit Nederland! En naar Rome! Hoe oud was ik wel niet (komt elke keer weer die vraag; ik laat mijn haar zwart verven)? Toevallig waren wij even oud. Ze wenste me nog heel veel succes en voordat ze in haar auto was gestapt was ze al volop mijn verhaal aan het vertellen aan haar mede-passagier. Dat is ook Italië: super enthousiast over alles.

Ik passeerde in het vlakke landschap veel kleine, vaak ingedutte dorpjes, met soms een heel mooi centrum waarin altijd een kerk centraal stond. Opvallend vond ik dat al die kerken een losse klokkentoren hadden. Uit de grote wat zuidelijker gelegen steden ken ik dat wel, maar zo had ik het nog nooit gezien. De route ging tussen maïsvelden door, soms langs weilanden en een enkele keer fietste ik op een bospad. En alles hartstikke plat, dat is wat deze hele Po-vlakte zo typeert. Na 100 kilometer kwam ik aan op mijn overnachtingsplek in Strá, een plaats zo'n 10 kilometer oostelijk van Padua. Een prachtige accommodatie met zeer luxe kamers. Voor mij hoeft dat niet, maar als je er dan staat, zeg je ook geen nee. Morgen weer in de tent ter compensatie.

Het plan is om morgen naar Ferrara te rijden, iets meer dan 100 kilometer. Dat zal wederom zo piatta als een dubbeltje zijn. Nog voor de statistieken: ik ben vandaag precies twee weken op weg en heb inmiddels 1.455 kilometer gefietst (nog 730 te gaan) en 8.840 hoogtemeters geklommen. Maar wat nog belangrijker is: ik geniet elke dag van het feit dat ik hier kan en mag fietsen en dat het zo'n bijzondere trip is. Ik knijp me dagelijks licht in de arm om te beseffen dat het echt is en dat het een voorrecht is om zoveel mooie dingen te zien en mee te maken.

Geschreven door Nies.reisdagboek