Goed en lang geslapen in een heerlijk bed. Het weer zag er fantastisch uit en ik was helemaal klaar voor de uitdaging van vandaag: de Reschenpas. De gastvrouw is een geweldig mens: rustig, behulpzaam, zorgzaam, geïnteresseerd en vriendelijk. Zij was ook pro-actief, want had al een plastic zakje klaargelegd waar ik een paar broodjes in kon doen om mee te nemen op mijn tocht vandaag. Nog even kort gesproken met het jonge motorstel dat ook vroeg aan het ontbijt was en vervolgens om kwart over acht op de fiets.

Ik begon met ca 15 kilometer lichte klim naar het begin van de beklimming van de Reschenpas. Ik merkte dat ik wat zware benen had, maar dat mocht de pret niet drukken. Na ongeveer 20 minuten kwam het motorstel, ieder op een eigen motor, mij toeterend en zwaaiend voorbij. De bergen waartussen ik reed kwamen steeds dichter bij, oftewel de kloof werd allengs smaller. In combinatie met een stevig tegenwindje en redelijk wat autoverkeer was het dus opletten geblazen. Maar dat is mij wel toevertrouwd.

Eerst nog een stukje Zwitserland in en net voor de pas er weer uit en hopla, ik begon aan de beklimming van 6 kilometer tegen 7%. Om de oriëntatie van de fietser te bevorderen stond in elke haarspeldbocht een nummer dat vanaf 11 aftelde naar de Norberts Höhe. Snel ging het naar boven en gelukkig waren langs de weg vooral dennenbomen te zien, waardoor ik niet in de verleiding kwam om af te stappen en te genieten van het uitzicht. Want afstappen telt onder fietsers niet. Als je een beklimming doet en je zet ergens halverwege een voetje aan de grond dan ben je af en telt de beklimming niet voor het echie. Eerlijk gezegd interesseert me dat tijdens deze tocht geen lor, maar toch ook stiekem weer wel, gek is dat. Lang verhaal kort: ik kan hem afvinken!

Het grootste deel van de klim gaat naar de Norberts Höhe en na een stukje afdaling weer omhoog naar de eigenlijke pas. Wat een geweldig uitzicht toen ik bovenkwam. Nauders lag onder mijn voeten ingeklemd tussen hoge bergen en weiden. De hoogte en de ruimtelijkheid zijn heel bijzonder en zorgde voor het eerste geluksmomentje van vandaag. Daar moest gewoon een cappuccino en een Apfelstrudel bij! Er waren in Nauders gigantisch veel fietsers en wandelaars op pad en zij hadden allen deze plek niet voor niets gekozen. Na de koffie ging het verder naar Reschen op en af (meer op dan af trouwens, want er moest nog een hoogteverschil van ongeveer 100 meter overwonnen worden).

Ik had eigenlijk bij het hoogste punt een soort markering verwacht, een bord met daarop de hoogte, een fotoplekje, mensen die de wave doen, etc. maar niets van dat alles. En eigenlijk was dat helemaal niet erg. Het uitzicht op de Reschensee, omgeven door de bergen van het Ortlermassief was weergaloos. Hier zou je willen wonen. Veel foto's gemaakt en weer door. De route vervolgde langs een prachtig fietspad langs het meer en bracht mij bij iets heel bijzonders: de verdronken toren van Graun. De Reschensee is namelijk ontstaan toen in 1950 een stuwdam werd aangelegd waardoor het dal, met daarin de kleine dorpjes Reschen en Graun volledig onder water is gelopen. Deze dorpjes verdwenen compleet onder water, behalve........., behalve de kerktoren van Graun, na de toren van Pisa de meest gefotografeerde toren van Italië. Een heel bijzonder plaatje! Overigens zijn de boeren die er destijds woonden nooit schadeloos gesteld en vertrokken.

Fietsend langs het meer zag ik opeens een heel mooi plekje om te lunchen: een bankje tegen de waterkant aan. Het was tijd voor de twee broodjes die ik vanmorgen mee genomen had. Gezien het warme weer, smaken die broodjes meestal niet geweldig, maar ze vullen wel. Je kunt je voorstellen hoe dat is, als je als broodje 3 uur lang in een rugzak in de zon hebt gezeten. Het is een Zwitserse meneer gelukt om zonder enige moeite dat tweede geluksmomentje vast te leggen op de gevoelige plaat. Hij was samen met zijn vrouw een week hier en ging daarna nog een week naar Hjunterdvortsiluch, of iets dergelijks. Ook Zwitsers is een taal die ik helemaal niet beheers. Ik beleefde op dat bankje ook mijn derde geluksmomentje van de dag. Er kwamen redelijk wat wandelaars langs die allemaal groeten met Guten Tag en Grüss Gott. Maar er kwam ook een jong stel met hond langs die geheel tot mijn verbijstering groetten met: Buon Giorno! Ik was inmiddels de Italiaanse grens gepasseerd, maar dit deel van Italië, Süd Tirol (de naam zegt het al), is toch behoorlijk Oostenrijks van inslag. Moet je je voorstellen: eindelijk weer een taal die ik kon verstaan! Na Limburg, Zuid-Duitsland en Oostenrijk waren er maar weinig mensen die ik kon verstaan en nu dan ineens dit Italiaanse stel. Mijn dag was weer goed!

Mijn tocht van vandaag eindigde in Glurns. Ik had er nog nooit van gehoord, maar mijn gastvrouw adviseerde mij om niet zo ver te fietsen en in Glurns te overnachten. Braaf als ik ben en met een grenzeloos vertrouwen in die fantastische gastvrouw heb ik me aan haar advies gehouden. Daar aangekomen bleek dat dit stadje een van de 1200 'Piu Belli Borghi d'Italia' is, een verzameling stadjes die gekenmerkt wordt door goed bewaarde dorpskernen, vaak met een stadsmuur en allen even mooi gelegen zijn op bergtoppen of in ieder geval mooie uitzichten biedend. Soms zijn het hele toeristische stadjes en soms kom je er geen kip tegen. Dus als je naar Italië gaat, hou ze in de gaten! Glurns zat er een beetje tussenin: heel mooi historisch stadje, met volledig bewaarde stadsmuur, fraaie straatjes, mooie doorkijkjes en een mooie kerk en dito kerkhof. Wat het hier nog extra bijzonder maakte was de geur van koeienmest, heerlijk! En dan bedoel ik niet de geur van die megastallen, maar de geur van 10 koeien die midden in het dorp in een kleine boerderij gestald zijn en waar de boer nog dagelijks met de hand de mest verwijdert, welke hij naast de boerderij heeft opgehoopt. Het geeft wel wat meer vliegen, maar die neem ik op de koop toe. Aan het einde van mijn rondwandeling nog twee kaarsjes opgestoken en mooie wensen daarbij gedaan.

Al met al een prachtige dag die sportief en qua natuur en cultuur veel heeft gebracht. Het enige minpunt is dat ik vandaag maar 50 kilometer heb gefietst. Het is vreemd, omdat ik namelijk nog genoeg tijd heb, maar ik voel me daar toch een beetje schuldig over. Ik had nog veel verder gekund en dan spijbel ik een halve dag. Aan de andere kant geeft het ook wel wat rust, heb ik lekker een wandeling door het dorp gemaakt en de accu weer opgeladen voor de etappe van morgen. De planning is om dan tot Eppan/Bolsano te komen.

Geschreven door Nies.reisdagboek