Dag 29 Abbadia Isola
Vertrek: 7.45 uur
Aankomst: 19.05 uur
Stijgen: 920 m
Dalen: 1010 m
40 km

Geweldige dag, maar wel iets te lang. Uiteindelijk vonden we onderdak bij Monica1, Monica2 en Alonso. Tot onze verbazing was de laatste met Monica1 getrouwd. Een verbazing van andere orde was Bob, die daar ineens bleek te zitten, samen met de gezellige Duitse klessebes Andrea.
De Monica's en Alonso runnen uit sterk religieuze overwegingen een hospital / ostello. Dat hield in dat Monica1 poeslief - doch tamelijk dwingend - voorschreef wat er moest gebeuren. Schoenen uit in de hal. Op tijd naar bed, stilte op zaal, verplichte vrijwillige bijdrage, afwassen. Snel douchen, want om precies om half 8 was er het voetenwassen van de pelgrims (geen foto's graag, en zeker niet lachen). Ze deden een capeje om met Jacobsschelpen en zo kwam ze langs met een schaal en kan water. Monica1 verontschuldigde zich dat 'the chief' niet aanwezig was om ons te bedienen. Na het drogen van de voet (één voet pp was blijkbaar voldoende) door Alonso kregen we twee zoenen van Monica: 'welcome Kees, welcome Bob, welcome Andrea, welcome Leonard. Vervolgens gingen we aan tafel en kregen we allemaal het woord om te vertellen waarom we pelgrim zijn. Onze persoonlijke geloofsbelijdenis. Vooral Bob en Kees voelden zich erg ongemakkelijk, maar ze deden het prima op hun eigen wijze. Daarna moesten we nog even wachten op 'the chief' (die zich bij binnenkomst niet eens voorstelde) en Monica2 die - alweer tot onze verbazing - met de chief getrouwd bleek te zijn. Pas daarna kon er gegeten worden. Drie gangen vegetarisch, zeer smakelijk. De volgende ochtend (verplicht) 6 uur op en gezamenlijk ontbijt. Op de foto en weer zoenen van Monica1. Al met al vond ik het een bijzondere ervaring en heb ook bewondering voor deze mensen, die dit als vrijwilligers doen. Alleen bij 'the chief' is er wat ongemak.
Enfin... Dat was het einde van een lange dag, die begon in de B&B in Gambassi. Aan dezelfde ontbijttafel zat tandarts Lucca er zeer gesoigneerd heerlijk geurend bij, met een tiptop sport outfit van louter dure merken. Om door een ringetje te halen. Een heel verschil met de Hollandse sloebers tegenover hem. Aan zijn gereserveerde gezichtsuitdrukking was te zien wat hij er van vond. Andrea had met hem samen gelopen en deed een boekje open over Italiaans snobisme.
Aanvankelijk planden we een makkelijk dagje naar San Gimignano, en waren ook iets later op pad. Onderweg kwamen we bij een rare Jezusgeboortegrot Bart en Janneke tegen, met wie we zijn opgelopen naar San G. De geboortegrot had wel wat weg van een spookhuis. Janneke durfde er nauwelijks in.
Kees en Bart liepen vooruit en ik leerde Janneke wat beter kennen. Type bezige bij. Zelfs als ze een relaxweekend op de Veluwe hebben gepland zal Janneke nog een cursus paddenstoelen herkennen organiseren. Ze heeft in de stoïcijns nuchtere Bart de juiste echtgenoot getroffen.
We waren om 12 uur in San G, en het was daar enorm druk met toeristen. We konden ons niet voorstellen dat we daar een hele middag en avond zouden doorbrengen. Bovendien hadden we veel energie en was het prima wandelweer, want bewolkt. Die ochtend hadden we nog in de regen gelopen. We vinden wel wat... Dat ging dus een beetje mis, want de route ging deze keer niet door bewoond gebied, maar offtrack.
Uiteraard hebben we nog wel een ijsje gegeten - en daarna nog een- bij de beste ijszaak ter wereld in San G. We hebben het opgegeten op precies dezelfde plek als waar we drie jaar geleden als gezin ons ijsje nuttigden. Het gaf gelegenheid tot observatie van het gezinsleven van andere mensen. Wat zien mensen er toch vaak ongelukkig uit als ze op vakantie zijn.
Prachtige vergezichten over het Toscaanse landschap, idyllische paden door wijngaarden, olijfboomgaarden, bossen en boerenland, maar geen onderkomen. Wel een beekje waar we gestopt zijn om pootje te baden (hetgeen die dag dus uiteindelijk twee keer geschiedde). Slechts een B&B van Linda 'mio casa e tu casa', maar wel vol. Uiteindelijk moesten we dus de hele voor de volgende dag geplande etappe erbij lopen. Daarbij hadden we ook nog de pech dat de ostello in Strove dicht was. Nog weer twee km extra. Goddank was daar de verlossing van de Monica's.

Geschreven door Kees-en-Leonard