Dag 4 grote St. Bernardpas
Vertrek 6.55 uur
Aankomst: 13 uur
Stijgen: 980 m
Dalen: 140 m
12,5 km

Vroeg op dus. Maar we waren nog niet de eersten. Het Australische stel was nog eerder weg. We hoorden ze rommelen in de keuken. We haalden ze al snel in. De vrouwelijke helft had het behoorlijk zwaar met de tocht. Ze hadden ook idioot veel bepakking bij zich. Ook Lucie en Hans waren ons voor geweest. Het eerste bankje werd alweer door hen bezet.
Kees loopt de hele dag voor me uit. Hij loop vrij makkelijk de berg op. Althans zo lijkt het.
Het ontbijt was uiterst sober, want we moesten het nog steeds doen met hetgeen we in Orsieres hadden gekocht. De alpen kaas is niet meer zo fris. Op onze laatste homp oud brood kwam een hele kudde koeien af. Uiteindelijk waren we blij met het laatste pakje sultanas, dat nog uit Nederland was meegekomen.
Nog in Nederland had ik al geboekt voor het Hospice (zit er al 1000 jaar) op de pas. Ik had me daar een beetje op verkeken, want we zitten in een vrij luxe hotelkamer, terwijl een slaapzaal ook mogelijk was. Dat was hier wel wat gepaster geweest. Bovendien voorzagen we dat we vroeg op de pas zouden zijn en wellicht nog wilden doorlopen. Ook op aanraden van Hans heb ik via booking de reservering geannuleerd. Waarop gelijk het bericht kwam dat we wel het volle pond moesten betalen. Daar had ik knap de balen van. Zoiets stoms kan je dag dus een beetje verzieken. Het idee was om nog iets verder door te lopen (we waren zo vroeg aan). Uiteindelijk zitten we nu toch weer in die luxe kamer.
Ik leer er van dat het niet verkeerd is om het allemaal wat op je af te laten komen. Niet zoveel van die zekerheden inbouwen. Dat beperkt je ook nogal.
Morgen willen we een flinke etappe van 30 km naar Aosta maken. Ik heb nog wel twee telefoonnummers gebeld voor onderkomen bij de lokale parochie st Martin. Dat was erg verwarrend. Half Italiaans en half Frans. Had ik maar wat meer Italiaans geleerd.
De tocht door het hooggebergte was adembenemend. Kees is vooral gefascineerd door het vele water dat van alle kanten aan komt in snelle beken en riviertjes.
Op het laatst moesten we nog een sneeuwveld oversteken. Het alternatief was om over de weg te lopen (met vele haarspelden). Daar hadden we geen zin in.
We hebben onderweg twee bergmarmotten ( murmeltieren) gezien. Grappige beesten.
Het hospice is wel een bijzondere plek. De monniken runnen de boel en in de refter kregen we thee aangeboden. En uiteraard hebben we een stempel in onze pelgrimspas. Hier achter is er nog een kennel met St. Bernardhonden. De kan tegen betaling een wandeling maken met de honden.
Het is inmiddels gaan regenen. Morgen krijgen we daar ook last van. Ik hoop dat we iets aan onze pluutjes hebben.

Geschreven door Kees-en-Leonard