Dag 22 Aulla
Vertrek: 6.15 uur
Aankomst: 16.45 uur
Stijgen: 470 m
Dalen: 640 m
32 km
Dat waren weer heel veel wandeluren. Het had wel wat korter gemogen, maar dat ging niet qua logistiek. Het eerste deel van de dag was niet zo interessant. Degene die de route heeft uitgezet probeerde ons begrijpelijk zoveel mogelijk weg te houden van de drukke weg door het dal naar Villa Franco. Dus waren we links en rechts van de weg omwegen aan het maken, hetgeen psychologisch niet goed werkt. Daarbij ging het de hele dag ook nog behoorlijk op en neer. In de middag was het een stuk aardiger met prachtige, gaaf bewaarde, verstrekte dorpen Filattiera en Filetto. Daarna liepen we door een bosgebied met heel oude steenwegen (vaak wat overwoekerd). Meestal in de schaduw. Onderweg kwamen we Stefan tegen. Een Zwitser uit de buurt van Zurich, die van huis uit naar Rome was gelopen en toen besloot om ook weer terug te lopen. Wij zaten op dezelfde plek te lunchen als waar hij een kleine twee maanden geleden zat. We hebben een appeltje met hem gedeeld, waar hij zeer mee was ingenomen. Tot ziens, sprak hij bij het weglopen. Auf wiedersehen....
Dan zit er nog een aardig Oostenrijks stel op de route. Hij heet Hans en de naam van de vrouw weet ik niet meer. Ik was niet ontevreden hoe ik met mijn Duits uit de voeten kon.
Het laatste stuk zijn we opgelopen met Russische Tanja, die eigenlijk Tatjana blijkt te heten. Met haar zitten we ook in de ostello van Aulla. We moesten ons melden bij het museum (soort oudheidkamer) waar we gelijk koud water kregen ingeschonken, met een snoepje er bij. Het zijn de kleine dingen die het hem doen.
S' middag in de bossen op weg naar Aulla hadden Kees en ik nog een indringend en fundamenteel gesprek over de dingen des levens, maar dat gesprek laat zich op geen enkele wijze samenvatten.
Verder zijn we met Tatjana - voorheen Tanja - gaan eten bij een restaurant waar een pelgrimsmenu voor 10 euro werd geserveerd. De primo was prima (lekkere soep of pasta), maar bij de secundi ging het mis. Ik had een kippenpoot uit de oven. Nadat ik een hap had genomen zag ik wat bewegen. Het krioelde van de kleine maden.... De man van het restaurant kromp van ellende in elkaar, en bleef zich uitputten in excuses. We hebben niet veel hoeven te betalen. De stemming heeft er niet onder geleden. Al helemaal niet bij Tatjana, die het vermogen heeft zich overal vrolijk over te maken in mengelmoes van verschillende talen, maar toch vooral Russisch.

Geschreven door Kees-en-Leonard