Er stond vandaag een hoop op de planning. We zouden met een tour een bezoek brengen aan verschillende plaatsen waardoor we Senegal nog beter zouden leren kennen.

Om 08.00 uur zouden we opgehaald worden door onze gids Pierre. Dat betekende dat we vandaag wel aan het ontbijt konden deelnemen. Dit begint namelijk om 07.30 en dus zaten we stipt om die tijd aan een koffietje en onze broodjes. Na het ontbijt zochten we de Dacia, maar de chauffeuer Daouda en Pierre hadden een grotere auto bij omdat er nog een Belgische familie met de tour mee ging.

Onze eerste bestemming bevond zich op een uurtje rijden vanaf het hotel. We zouden een dierenmarkt gaan bezoeken die iedere woensdag werd gehouden. De naam zegt het al, er werden dus voornamelijk dieren verkocht. Deze keer betrof het wel levende dieren. We stapten uit de auto en werden direct bijna aangereden door een man met zijn paard en wagen. Op zijn kar had hij geiten liggen die met de poten aan elkaar waren vastgebonden. Dit zou in Nederland natuurlijk nooit kunnen. Het meeste van wat we daar zagen zou in Europa strikt verboden zijn en iedere dierenwelzijn organisatie zou op de achterste poten staan.

We liepen allereerst over de afdeling waar de geiten en schapen werden gekocht en verkocht. De dieren werden vaak bovenop een busje (met de poten aan elkaar geknoopt) op het dak vervoerd naar de markt. Op de markt werden ze dan losgemaakt en van het dak naar beneden gegooid. Je hoorde de dieren dan gillen van angst en pijn. Bijzonder dieronvriendelijk natuurlijk, maar zo gaat dat hier. Voor een fatsoenlijke geit betaalde je op de markt ongeveer 30.000 CFA (45 euro). Er werd hier en daar wat handjeklap gedaan en de dieren werden met zweepslagen bij elkaar in een groep gehouden. Kinderen vanaf een jaar of 5 tot mannen van een jaar of 60 waren druk in de weer op de markt om de beste prijs uit de deals te halen. Wij liepen er als een stelletje echte toeristen maar wat rond en keken onze ogen uit hoe zielig het wel niet voor de dieren was.

De geitenafdeling liep over in een ezel afdeling en voor een goede ezel betaalde je ongeveer 100.000 CFA (150 eu). De ezels werden helemaal hard geslagen om bij elkaar gehouden te worden. De ezels waren ieder ook gebrandmerkt zodat duidelijk was van wie welke ezel was. Er waren honderden ezels die verkocht konden worden, de een nog magerder dan de andere. Ezels worden hier voor vanalles gebruikt, maar voornamelijk om goederen of personen van A naar B te transporteren. Pierre had zelf ook een ezel thuis. We slenterden verder over de markt en maakten ondertussen wat foto's. Wat erg opviel was dat de mensen het niet erg op prijs stelden dat er foto's van de mensen zelf gemaakt werden. Vaak vroegen we netjes of we een foto konden maken, maar het antwoord was erg vaak: "No".

We liepen door naar de afdeling paarden. De dieren werden steeds groter en dus duurder. De paarden werden los verkocht, maar ook met kar en al. Afhankelijk van de kwaliteit van het paard betaalde je ongeveer 400.000 voor een paard (600 eu). De paarden kregen gelukkig nog wel wat voer en met paard en wagen werden kannen met water aangesleept om de beesten van water te voorzien. Sommige paarden zagen er wel erg slecht uit met wonden, striemen en vel over been. Ondenkbaar in Europa, maar op een markt in Afrika de normaalste zaak van de wereld.

Na de paarden liepen we door naar de koeien. Dit was de crème de la crème van de markt. Een goede stier op deze markt ging weg voor ongeveer 1.000.000 CFA (1500 eu). Er waren ook wel een paar koningsstieren bij met grote horens en grote ballen. De dieren waren met hun poten vastgebonden aan een autoband in de grond. Dit moest de markering van de marktkraam voorstellen. Mannen in lange gewaden spraken met elkaar over de dieren en er werd in de schaduw een theetje gedronken. Hier en daar werd er een koe met een zweep geslagen om te laten zien wie er de baas was, niet zozeer omdat het nodig was, want de koeien stonden vast. We liepen verder langs een paar varkens, maar deze leken meer van de plaatselijke bewoners te zijn en werden niet verkocht op de markt.

Het volgende gedeelte van de markt was om uien te kopen. Veel gaat hier in grote getalen zoals rijst en uien. Zakken van 25 kg zijn makkelijk hanteerbaar en voor 25 kg uien betaalde je 8.000 CFA (12 euro). In Senegal wordt overal rode ui bij gegeten. Deze kun je op ongeveer iedere hoek van de straat kopen. Het leek erop of vrouwen zich meer bezig hielden met de verkoop van uien en de mannen met de dieren want hier waren veel meer vrouwelijke verkopers. Helaas vonden zij het al helemaal niks om op de foto gezet te worden. We liepen verder over de markt waar ook kleding en allerlei andere prullaria verkocht werd. De kleding was niet stuk, maar leek wel oud. Dit zou ook kunnen komen door het zand dat overal overheen lag. Er kwam nog een man op een scooter met een kist met kippen langs om deze te slijten aan een van de vrouwen. Hij haalde ze een voor een uit zijn kist, maar de vrouw was niet erg overtuigd van de kwaliteit en dus werden de kippen weer terug in hun hok geduwd. De vrouwen hadden veelal ook de kinderen bij. Deze werden van jongs af aan in een doek op de rug van de vrouwen geknoopt en op hun hoofd droegen ze een emmer met groente of kruiden. Wat een gezeul in de brandende zon!

Na de markt zouden we naar een schooltje gaan. We werden opgehaald door de chauffeur en er werd gevraagd of we wat spullen wilden kopen om te doneren aan de school. We hadden dit van te voren al te horen gekregen en dus kochten we voor een paar tientjes wat schriften en pennen. We gaven Pierre het geld en hij kocht het bij een plaatselijk winkeltje. We betaalden natuurlijk veel te veel voor een paar schriften en een paar pennen, maar dit was nou eenmaal hoe het werkte en hier zouden de kinderen in ieder geval nog iets aan hebben.

We kwamen aan bij de school waar 5 verschillende gebouwen stonden van 10 bij 8 meter. We werden verwelkomd door de directeur van de school die enkel Frans sprak. Hij leidde ons naar zijn gebouw waar ongeveer 50 kinderen van een jaar of 10 zaten. De kinderen gingen allemaal netjes staan en zongen een welkomstliedje in het Frans. Wat ongemakkelijk stonden we daar voor het bord en vertelde de directeur wat over de school. De kinderen waren natuurlijk wel een groep toeristen gewend (iedere woensdag van de week) maar zaten ons toch wat aan te staren. We mochten de schriften en pennen overhandigen en er werden lolly's uitgedeeld. De kinderen zaten per 2 a 3 aan een tafel en licht was er amper. Laat staan een tablet of computer. De kinderen hadden een bordje en een schrifje waar ze iets in konden schrijven en dat was het. Een bizar verschil met een Nederlandse klas met leerlingen natuurlijk, maar wel indrukwekkend om een keer te zien. De kinderen zongen nog een liedje en we verlieten het lokaal. We bezochten de allerkleinsten nog even en deze luisterden iets minder goed naar de leerkracht. Ruim 50 peuters/kleuters renden rond en wilden van ons een high five. Respect voor deze leerkrachten.. Er bestaan hier ook prive scholen. Dan zitten er ongeveer 35 kinderen in een klas.

Na zo'n drie kwartier verlieten we de school voor de volgende toeristische attractie. We reden naar de grootste boom van Senegal. We werden afgezet bij een mega grote Baobab boom met een omtrek van 17 meter van meer dan 800 jaar oud. De boom was hol van binnen en werd vroeger (tot 1960) gebruikt om mensen in te begraven. We mochten een voor een door een klein gat de holle boom in. We hadden geen idee wat ons te wachten stond en er bleek een holle ruimte zijn van enkele meters hoog en enkele meters breed. Wat ze niet hadden verteld was dat er ook een grote groep vleermuizen in de holle ruimte leefde. Eenmaal binnen wilde iedereen er daarom eigenlijk zo snel mogelijk weer uit. De vleermuizen lieten af en toe een druppel plas vallen dus we wilden zo snel mogelijk weg. Na deze wat onsmakelijke ervaring werden we naar wat beeldenverkopers gedirigeerd en konden we nog een souvenir kopen. Natuurlijk hebben wij hier een mooi souvenir gekocht als herinnering (een giraffe).

Na de grote boom reden we verder om een boottochtje te maken. We reden naar ongeveer dezelfde plek als waar we twee dagen van te voren ook al geweest waren. We zouden hier lunchen en we zagen zelfs een van de schippers van enkele dagen daarvoor nog langs lopen. We zouden een bird eiland gaan bezoeken. Dit boottochtje hadden we dus eigenlijk al een keer gehad, behalve het bird eiland. We vaarden een half uurtje door de mangroven en kwamen bij een plaats waar honderd pelikanen op verschillende eilandjes zaten. We kwamen niet erg dichtbij en dus konden we de pelikanen niet goed zien. Na 5 minuten werd de boot weer omgedraaid en vaarden we terug naar het beginpunt. Het was lekker om even op het water te zijn maar deze boottocht had wat ons betreft achterwege kunnen blijven.

Na de boottocht konden we gaan lunchen. Helaas hadden we weinig aanspraak aangezien we geen Frans spraken. We aten ons visje met rijst en uien wat verder niet zo bijzonder was. Daarna kochten we nog wat suikernoten bij een vrouw die rond kwam met een mand met noten. Na de lunch stond de laatste stop op het programma. Een kijkje bij een traditioneel Senegalees dorp. Dit hadden we in Indonesië ook al eens gedaan en is over het algemeen een redelijke poppenkast maar het zat nou eenmaal bij de tour. Ook hier konden we vrijwillig wat goederen kopen en doneren aan het dorp. We kochten met de groep een zak lolly's, een fles olijfolie en een zak rijst van 25 kg. Dit werd op dezelfde manier gedaan als bij het schooltje. We gaven het geld aan de gids en hij kocht de goederen.

We reden naar het dorpje waar een paar hutjes stonden. Om het dorp stond een hekje waar de was op hing te drogen. Bij de ingang van het dorpje lag een oude man op een stretcher te slapen. De gids trommelde het dorp bij elkaar en er werden een paar banken en stoelen weg gezet. Binnen mum van tijd waren er een stuk of 4 a 5 vrouwen en 20 kinderen op de binnenplaats.
We kregen een rondleiding en begonnen bij de keuken. Een hutje met een paar pannen en een uitgemaakt vuurtje.

Het volgende hutje was het toilet. Een Frans toilet met een gordijntje ervoor. Daarna mochten we in een slaapkamer kijken. Een klein bed met een klamboe in een hutje van klei en palmboomtakken. Een plek om te bidden en de foto van een paus aan de muur. Hier leek men ook wel daadwerkelijk te wonen. Treurig om te zien dat mensen op de wereld op deze manier moeten leven. En wij wonen in een stenen huis met verdiepingen op een oppervlakte waar hier een heel dorp op woont.

We keken nog even bij het paard en liepen weer naar de binnenplaats waar de vrouwen inmiddels wat tonnen als muziekinstrument hadden verzameld. Er werd gezongen en gedanst. Van ons werd verwacht dat we mee deden en om de beurt waren de mannen en de vrouwen aan zet. Lekker houterig gooide ik er wat dansmoves uit en Laura schudde een keer met haar kont zoals de andere vrouwen dat ook deden. Zelfs de kleinste kinderen van een jaar of 4 danstte mee. Een poppenkast natuurlijk maar dit hoorde er nou eenmaal bij. Deze mensen moesten dus een kilometer of 5 lopen voor de waterput en de school. En ze wonen in een hutje van klei en palmbladeren. De oude man bleek het hoofd van de groep en de 4 vrouwen waren allemaal van hem. Dat is hier heel normaal. De kleinkinderen waren ook allemaal van hem. Geen wonder dat de 80 jaar oude man een uitgebluste indruk maakte. Hij nam de goederen met een knikje van zijn hoofd in ontvangst en we vertrokken weer richting het hotel.

Rond 5 uur kwamen we weer in het hotel aan waar we nog even van de zon, de snack en het zwembad konden genieten. Een wereld van verschil en vol oneerlijkheid. Rond half 7 ging de zon weer langzaam onder en douchtten we ons.

We hadden die avond reserveerd bij de Aziaat en dus stond er sushi op het menu. Naast sushi aten we nasi, beef, gyosa's en andere lekkernijen. Het blijft een beetje cru voelen die tegenstrijdigheid op een dag maar daar moeten we het maar mee doen.

Geschreven door Stefjacobs1993