De hoofdactiviteit bij het meer bestond voor ons uit het huren van een scooter en langs het meer rijden. Echter, voordat we dit konden gaan regelen, moesten we eerst de boot voor de volgende dag terug regelen. Gelukkig ging dit vrij vlot met het gebrekkige Engels van de receptioniste. Hij kon ons ook helpen met het huren van een scooter van iemand iets verderop in de straat. De kosten hiervoor waren zo'n 6.50 euro per dag.

De man legde ons uit hoe we de scooter moesten bedienen. Eerst bij Laura en toen bij mij, want we huurden er allebei een. Aan de overkant van de straat stond een gaar tankstation, dus we gooiden de scooter vol en konden vertrekken. Het verkeer rond het meer is erg rustig en er rijden bijna geen auto's. Ideaal voor ons dus, want in het normaal gesproken zo chaotische verkeer van Indonesië, is rijden voor ons best een opgave.
We hadden wat stops uitgekozen op de kaart en ook nog wat tips meegekregen van iemand bij de receptie die hij op een blaadje had uitgetekend. We besloten dat ons einddoel een dorpje op het vaste land (het eiland is een soort schiereiland) moest worden, waar je blijkbaar een mooi uitzicht over het meer had. Het dorpje heette Holbung. De eerste stop was een soort museum waar we de tradionele huizen weer konden zien met de puntdaken. Verder konden we hier naar "stone chairs" kijken. Dit werd vroeger gebruikt voor bijvoorbeeld een rechtzaak. Aangezien we geen gids hadden, waren we al snel uitgekeken. Klaarblijkelijk woonde er ook echt nog mensen in de huizen waar inmiddels ook een stenen deel aan vastgebouwd was. Laura sprak nog met een man die woonde in het huis en daar tevens zijn atelier had. Het was er zo laag dat Laura ongeveer op haar knieën naar binnen moest en plaats kon nemen op een bankje dat poten van maximaal 10 centimeter hoog had.

Na een klein half uurtje scooterde we door. We kwamen langs vele restaurantjes waar ze of B1 of B2 of beide verkochtten. We hadden van onze gids in Berastagi geleerd dat B1 staat voor het eten van hond (ja, echte honden dus) en B2 voor varken (bi-bi betekent zoiets als varken en wordt afgekort met B2). We wisten eigenlijk niet dat men dat hier at, maar het bleek vrij normaal te zijn. Dat was ook wel te zien aan het aantal restaurants waar je een groot bord met B1 zag staan. Over dierenwelzijn gesproken, we vroegen dezelfde gids waarom ze hier zoveel katten hebben die nauwelijks een staart hebben. De gids antwoordde dat sommige mensen die afknippen en gebruiken als decoratie aan hun sleutelbos. Ik vroeg de gids toen of hij een geintje maakte, maar hij leek vrij serieus. Overigens heb ik nog niemand met een kattenstaart aan zijn sleutelbos zien lopen, maar vreemd en zielig is het wel.

Tijdens onze scootertocht stopte we op vele plekken langs het meer om te genieten van het uitzicht of om wat mooie foto's te maken. De zon begon al vrij fel te branden en helaas hadden we weinig bescherming bij in de vorm van lange kleding tegen de zon. Na een tijdje, kwamen we langs een restaurantje waar we stopte om wat cola te drinken. Aangezien onze beide magen/darmen de afgelopen dagen nog weinig vast hebben geproduceerd zal dit misschien een beetje helpen. We dronken de cola op aan een vieze tafel naast twee mannen die onverstoord verder gingen met een klaarblijkelijk zeer intrigerend potje schaak.

We reden verder langs het meer en kwamen uit bij een soort strandtent. We besloten een kijkje te gaan nemen en onze scooter te parkeren. Het was immers ook bijna lunchtijd geworden. We kwamen op een plek die volledig was ingericht op toeristen. Compleet met hartjes bogen om foto's langs het meer te maken. Het enige dat miste in het plaatje, waren de toeristen. Er was misschien 4 man te bekennen, maar daar hield het wel mee op. We keken wat rond en namen wat foto's op de daarvoor ingerichte plekken. Nadat we voldoende foto's hadden, gingen we wat eten. We bestelde iets met kip en dus kregen we rijst met kip. Geen al te beste lunch, maar beter dan niets.

Na de lunch reden we verder langs wat mooie plekjes aan het meer, maar de zon werd feller en feller en langzamerhand begonnen we te verbranden. Gezien de afstand die we nog moesten overbruggen en de zon, besloten we om toch maar niet tot ons einddoel te rijden en bij de brug te stoppen. We moesten immers ook nog best een eind terug. Zo konden we op de terugweg nog een aantal keer stoppen om wat foto's te maken van ossen, mensen die op het land werkten en het meer. Omdat de zon erg fel bleef schijnen, gingen we op zoek naar een lange trui of shirt voor Laura. We vonden een prachtige groene trui in een te grote maat. Zo konden we nu aan de terugweg beginnen.

We moesten de scooters om 18.00 uur hebben teruggebracht, maar uiteindelijk waren we al rond 17.30 terug met de scooters. We vulden de tank nogmaals bij het tankstation dat ieder moment uit elkaar zou kunnen vallen. Helaas was de verhuurder nergens te vinden en dus lieten de scooters met helm maar op zijn grond staan en namen de sleutels mee naar het hotel. Hij zou vanzelf zijn geld wel komen halen.

Een dagje scooteren is niet echt een pretje voor je rug. Een verkoelende duik in een zwembad helpt dan wel goed. Gelukkig konden we nog een duik nemen bij het zwembad van het hotel. We chillde hier nog wat aan de rand van het zwembad terwijl de zon langzaam onderging. Hier zochten we ook een restaurant uit waar we konden gaan eten. We vonden iets genaamd: "Jenny's". Ik zocht het op op maps.me en nadat we ons om hadden gekleed, liepen we erheen. Het was aan de andere kant van het dorpje. Eenmaal aangekomen op de plaats waar het zou moeten zijn, bleek Jenny's niet meer te bestaan. Gelukkig was er een restaurant tegenover waar ook iemand zat. Dat was opzich al een goed teken, want over het algemeen waren alle restaurants leeg. Blijkbaar was het hier voor Corona veel drukker met toeristen en dat is ook wel te zien aan de capaciteit die de faciliteiten aankunnen. Echter, de toeristen in grote getalen blijven nog weg. Voor ons is het wel fijn, maar we komen verder ook weinig andere backpackers tegen in backpackers hostel of iets dergelijks.

We liepen het restaurant tegenover de plaats waar Jenny's zou zitten. We bekeken de kaart en zagen daar kreeft op staan. We vroegen de ober hoe het zat met het bestellen hiervan en hij antwoordde dat we de kreeft zelf uit konden zoeken. Achter ons tafeltje bleek een bak te staan ter grootte van een badkuip met daarin tientallen kleine kreeften, een schildpad en twee "katvissen", allemaal nog levend dus. We besloten de gok te wagen en een kilo kreeft voor ons twee te bestellen. Nadat we dat gedaan hadden kwam er een mannetje van een jaar of 11 met een schepnet en een teiltje aanlopen om de kreeften voor ons te vangen. Aan de snelheid en onverbiddelijkheid waarmee hij de kreeften opschepte, kon je wel zien dat hij dit dagelijks deed. Toen het teiltje vol was, nam hij het mee naar de keuken. Niet veel later hoorde we een hoop geknetter. De kreeften waren dus nu levend in de pan gemikt, zoals het hoort dus.

We wachtten rustig af wat ons uiteindelijk te wachten stond met een drankje in ons hand. Na een klein kwartiertje werd er een grote schaal met kleine kreeftjes geserveerd en daarbij twee borden friet. Er werd ons succes gewenst en een tip gegeven om de dieren vanaf de bovenkant open te breken. Dat beetje succes hadden we wel nodig, want het was een groot gevecht om een klein beetje vlees uit de kleine kreeften te krijgen. Bij de laatste kreeften kregen we er wat handigheid in, maar al bij al was het een hoop werk, voor een beetje vlees. We kregen nog een schaar aangereikt om ook het vlees uit de scharen te kunnen krijgen. Dit gebeurt in Nederland met een soort kreeftenmes, maar hier met een schaar waarmee je een A4-tje doorknipt. Maar, de ervaring was het zeker waard en het was nog lekker ook.

We liepen naar huis over de donkere wegen en stapte rond 22.00 onder de ijskoude douche. Een geslaagde dag aan lake Toba kwam hiermee tot een einde.

Geschreven door Stefjacobs1993