De derde excursie van de vakantie gaat naar Palmarin en de Saloum delta. Deze exursies waren gelukkig niet zo ver rijden als de vorige twee.

Een kilometer of 50 ten zuiden van Point-Sarène (waar ons hotel is) ligt een rivier die Senegal instroomt. Deze rivier, de Saloum, heeft vele mangrovebossen langs de oevers waar we vandaag zouden gaan vissen.

We zouden om 07.00 uur opgehaald worden en dus moesten we het ontbijt missen. We namen snel een broodje ham/kaas overgebleven van de late night snack en een kop koffie en wachtten op onze gids Pierre-Louis. Hij zou ons bij de receptie ophalen. Om 07.10 hebben we maar eens een berichtje gestuurd waar hij bleef en "he was arriving". Om 07.25 kwam hij aan met een andere auto en andere taxichauffeur. Hij omhelsde Laura alsof het een vriendin was die hij al in geen jaren gezien had. Lichtelijk overdreven en wat vreemd, maar we stapten in de Peugeot.

We zouden allereerst naar Palamarin (plaats ten zuiden van Point-Sarène) gaan om daar te gaan vissen. We wilden graag zelf eens wat vis vangen met een hengel. Er was een weg beschikbaar die ons 3 a 4 uur zou kosten, maar die ons wel over de hoofdweg leidde of over een binnendoor weg. Maar of die weg begaanbaar was, wordt op maps.me nooit helemaal duidelijk. Gelukkig bleken we binnendoor te kunnen rijden en al snel reden we de hoofdweg af en de zandpaden op. We kwamen langs kilometers lange vlaktes met hier en daar een palmboom, een groep koeien of een ezel. Als het hier zou regenen, lijken me deze wegen überhaupt niet meer begaanbaar. Gelukkig regent het hier nauwelijks.

Na een klein uurtje rijden, kwamen we in een gehucht aan langs de rivier (Ndangane Sambou). In dit gehucht waren een paar winkeltjes, kwam de plaatselijke bakker net wat stokbroden rondbrengen en lagen een paar vissersboten aan de rand van de rivier. Het leek er wederom niet op dat hier ooit toeristen kwamen en dus hadden we weer een plek gevonden waar we aangestaard werden door de plaatselijke Senegalees. Echter, het vrolijke zwaaien zoals ze dat in Zuid-Amerika of in Azië doen , gebeurt hier maar sporadisch. Of dit nu ligt aan het feit dat men meer gewend is aan blanken of dat men het toch niet zo op prijs stelt dat we er zijn (gezien het verleden), blijft voor ons een raadsel.

Pierre vroeg of we wellicht nog een koffietje lustten en we antwoordden instemmend. We liepen een paar winkeltjes in (lees 4 gemetselde muren met een golfplaat erop) met de vraag of ze koffie hadden. Uiteindelijk kwamen we uit in een hokje van zo'n 2 bij 2 met een tafel waar een man achter zat en een paar banken eromheen. De man had een grote kast naast zich met stokbroden die de bakker zojuist was komen brengen. Het leek op de plaatselijke subway want op de banken genoten twee mannen van hun koffie en een broodje. We dronken rustig onze koffie op uit een glas wat eigenlijk niet om aan te kijken was terwijl onze boot geprepareerd werd om wat vis te gaan vangen. De koffie zonder suiker was enorm zoet. Maar wel heel lekker!

Na de koffie liepen we naar de boot waar twee jongetjes van een jaar of 14 a 15 ons opwachtten. De jongens bleken de gidsen voor vandaag te zijn. De hengels en de koelbox werden ingeladen en we konden beginnen aan onze eerste vistocht. Na een half uurtje kwamen we op de eerste plek aan waar we de boot voor anker legden. Een van de jongens pakte een garnaal uit het tasje dat hij had meegenomen en pakte de eerste hengel. Hij reeg de garnaal aan de haak en gooide zijn lijn uit. We probeerden goed op te letten hoe hij de handelingen verrichtte, maar het ging best snel. Daarna pakte hij ook mijn hengel en deed hetzelfde.

Daar zaten we dan, twee Europeanen die nog nooit gevist hadden te wachten totdat er een grote barracuda zou bijten. Ongeduldig als we zijn, vroeg ik toch maar eens voorzichtig hoe we eigenlijk konden zien of we beet hadden. We konden het lijntje wat vasthouden en als het op spanning kwam, had er iets gebeten. Easy as that, zou je zeggen. We twijfelden steeds of dit nou de spanning was van het lijntje of niet en haalde de hengel binnen. Helaas niks beet.

De jongeman kwam naar ons toe en deed de handelingen voor en gooide de lijn weer uit. Hetzelfde liedje, maar nu was het aas er dus afgegeten. Inmiddels hadden de jonge mannen al een paar vissen gevangen waar inmiddels met een aardappelschipmes vakkundig het hoofd van werd afgesneden. De vis werd gefileerd in 6 stukjes en ons nieuwe aas was geboren. Het plakje vis werd aan ons haakje geregen en nu mochten we de handelingen zelf uitvoeren. Laura kreeg de handelingen van het gooien tot de draad op spanning brengen en weer eraf sneller door dan ik. Bij mij duurde het wel een aantal keer voordat ik door had hoe het werkte en zeker het uitgooien van de lijn was in beginsel een probleem. Het resultaat was echter ieder keer hetzelfde, geen vis aan onze haak.

Bijna blij waren we toen werd medegedeeld dat we naar een andere plek zouden gaan. Hier zouden we de grote barracuda gaan vangen. We gooiden onze hengels uit, maar hoe lang we ook wachtte, er beet helemaal niets. Pierre had zelf ook een lijntje met een haakje (zonder hengel dus) uit de boot gegooid en hij wist het in ieder geval nog voor elkaar te krijgen om een blauwe krab te vangen. Deze werd in een halve 5 liter waterfles gedaan en dus hadden we in ieder geval iets te eten. Het was niet zo'n grote dus we zouden wel honger hebben als het hierbij bleef. Immers, no fish, no food was het motto van vandaag.

Het bleek niet echt een beste visdag te zijn want we wisselden nog een aantal keer van plek, maar er beet niets. Ook dat was onderdeel van de sport/het leven maar we baalden wel heel erg. Er was inmiddels nog een tweede krab gevangen en Laura had nog bijna een inktvis gevangen maar al bij al was het resultaat teleurstellend. We waren echter wel een leuke ervaring rijker.
Gelukkig was er wel een lunch geregeld en dus vaarden we naar een soort schiereiland aan de rand van de rivier. Het was een mooie plek met een paar hutjes en een geïmproviseerde keuken. Hier kwamen alle toeristen lunchen.

We namen plaats en er werd een heerlijke lunch geserveerd die was klaar gemaakt op de BBQ. Monkfish met rijst en wat groente en kleine garnalen als voorgerecht. Het leek bijna wel een eiland in Azië, maar als je achter je keek naar de zandvlakte, plastic rotzooi (lees vuilnisbelt) en een paar hutjes, wist je dat je toch in Afrika was. Pierre vertelde ook dat hier 's nachts hyena's rond konden lopen. Nadat onze borden waren afgespoeld in de zee vervolgden we onze boottocht naar de volgende bestemming: de zoutvijvers van Palmarin.

We vaarden een klein uurtje over de rivier door de mangrovebossen. Op een gegeven moment kwamen we bij een houten huisje wat moest dienen als een entreepoortje. Er zaten wat mensen die een spelletje speelden en wat thee dronken samen. We gingen er naartoe en er bleek iets niet in de haak. Er moesten tickets gekocht worden, maar hier had eigenlijk niemand rekening mee gehouden. 2000 CFA per persoon (3 euro p.p.). Er werd gebeld met de baas door Pierre en uiteindelijk werd ons gevraagd om het bedrag voor te schieten. Het zou uiteindelijk van de totale prijs die we moesten betalen afgehaald worden. Ondertussen kregen we een kopje thee aangeboden. Het was erg sterk en niet erg lekker. Uit beleefdheid dronken we het op, maar een tweede sloegen we af. Inmiddels werd door een van de mannen in het huisje nog een grote vis naar binnen gehengeld. Hoezo lukte ons dit niet?

We vaarden verder de mangroven in en na een dik half uur varen kwamen we bij een splitsing. De schipper van de kameleon wist niet waar hij nu heen moest en belde iemand. De zoutvijvers waar we naar onderweg waren, bleken al aan de linkerkant te zijn. We legden de boot aan en betraden een grote uitgestrekte vlakte waar maanden geleden water leek te staan. De krabben sprongen onder onze voeten vandaan de holletjes in en uit. We liepen naar wat uitgegraven vijvers met een diameter van een meter of 3 a 4. Het waren honderden vijvers met allemaal een klein laagje water erin. Naast iedere vijver lag een hoopje met zout. Aan de rand van iedere vijver lag een hoopje kleding. Dit diende als mat zodat de medewerkers die er nu niet waren niet in het water zouden glijden.

De vijvers zouden allemaal een andere kleur hebben volgens de plaatjes op Google en volgens de beschrijving van de touroperator. Oranje, blauw, bruin etc. Maar wij zagen alleen maar een wit/groene kleur water met daarin zout. Helaas was dat niet het geval en viel het hele tafereel eigenlijk behoorlijk tegen. Na 6 verschillende vijvers gezien te hebben waar eigenlijk allemaal hetzelfde te zien was, hielden we het voor gezien. Het was leuk om een keer te zien waar het zout gewonnen werd, maar erg bijzonder was het niet. We vroegen nog of dit alles was en het teleurstellende antwoord kwam al snel.

We stapten terug in de boot om dezelfde weg door de mangroven weer af te leggen. Nadat we het entreehuisje weer gepaseerd waren, zagen we een groep vissers die druk bezig waren om aan het einde van de dag hun netten binnen te halen. We vroegen of we wat dichterbij konden kijken hoe dit fenomeen in zijn werk ging en dat was geen enkel probleem. Wellicht was de teleurstelling van ons gezicht af te lezen en konden we daarom gaan kijken. We legden de boot aan en stapten uit. De mannen waren druk bezig het net te sluiten en de vangst te bekijken. Hier en daar lukte het nog een vis om te ontkomen, maar de meerderheid bleef steken in het net.

Nadat ze het net hadden gesloten, omhelsden de mannen elkaar omdat ze blij waren dat ze weer wat konden eten/verkopen in het dorp. Dit was erg mooi om te zien. De vissen lagen er wat spartelend bij, maar de vissers waren blij. Al snel begonnen ze de vissen uit het net te rukken met een paar man en de vissen werden snel op de boot gegooid. Ze vangen gemiddeld tussen de 50 en 60 kg aan mul vis per dag. Pierre hielp de mannen nog wat en vroeg of hij niet wat van de vissen kon kopen. Verser kon je het immers niet krijgen. Er werd nog een halve 5 liter waterfles van de boot geplukt en er werd zo'n 3 kilo vis in de emmer gegooid. Pierre betaalde 1000 CFA (1.50 EU) en ook de chauffeur deed dit. Hier konden ze hun families erg blij mee maken en dit zou door de couscous gedaan worden.

De mannen gingen onverstoord verder met alle vissen uit het net verwijderen en wij stapten weer de boot in. De verse vis van Pierre werd opgeslagen in een laagje water in de boot onder onze voeten. Erg gaaf om te zien hoe het vissen hier daadwerkelijk gaat. Je krijgt op deze manier toch een goed beeld van het echte Senegal in plaats van alleen het resort. Het kwam ons humeur iets ten goede, maar alsnog voelden we ons bedonderd aangezien we per persoon 100 euro hadden betaald voor deze dag die in feite amper iets kostte.

Na een uurtje varen kwamen we weer aan in het gehucht. We namen afscheid van de gidsen en stapten de auto weer in.

Om 18.00 uur waren we weer terug in het resort. Nog net op tijd voor de snack. Wederom een groot contrast ten opzichte van de vissers die we enkele uren geleden elkaar hadden zien omhelsen bij het zien van de vangst. We namen een paar kipnuggets en namen nog een duik in het zwembad.

We hadden die avond reserveerd bij het Aziatische restaurant om 21.00 uur. We aten dus wat sushi, nasi, gyosa's en de toetjes aten we in het hoofrestaurant. Die waren daar toch net wat beter. Na het eten zijn we moe ons bed in gegaan.

Geschreven door Stefjacobs1993