Vandaag stond dus onze kennismaking met duiken op het programma. We waren er allebei erg benieuwd naar en hadden wat gezonde spanning toen de wekker ging. Vanzelfsprekend ging deze weer net iets te vroeg voor ons doen. We zouden om 07.30 opgehaald worden en dus ging de wekker om 07.00.

We wilde een ontbijtje scoren, maar de medewerkers in het restaurant spraken geen woord Engels. We kregen ze uitgelegd dat we twee sandwiches wilden aangezien het dat of rijst was. We kregen twee kleffe boterhammen met een plakje kaas, komkommer en tomaat. Niet een al te best ontbijt en dat konden we juist wel gebruiken met een drukke dag voor de boeg. We hadden in ieder geval gegeten en om 07.30 stond de taxi voor de deur. We werden naar de haven gebracht en konden plaats nemen op een boot met zuurstofflessen. Er werd duidelijk gemaakt dat er nog drie anderen die wat meer duikervaring hadden ook op de boot zou moeten en dus wachtte we tot een uur of 8 voordat ze aankwamen. Twee Oostenrijkse kinderen en een vader stapte ook in.

We vaarden een klein uurtje voordat we bij de eerste duikspot kwamen. Tijdens de rit werd ons duidelijk uitgelegd door de instructeur wat we konden verwachten. Hij legde het materiaal uit, de signalen, de technieken, waar we gingen duiken en er was eigenlijk maar één regel: niet stoppen met ademen. Nou, dat waren we eigenlijk ook nog niet van plan, dus hoe moeilijk kon het zijn. Er werd een half uurtje uitgelegd en we waren klaar om onze eerste duik te doen. We hadden de dag ervoor een GO Pro camera geleend van een bekende van het bedrijf. Mega fijn, want zo'n herinnering wil je toch graag vast (laten) leggen. We mochten hem niet zelf gebruiken, maar dat was juist prima. Wij zouden voldoende aan onszelf hebben.

De eerste duikplek was vooral om ons de technieken te leren en het koraal en de vissen te bekijken. De instructeur had hier de GO Pro ook nog niet mee omdat hij het druk genoeg zou hebben met ons. We werden aangekleed door de crew. Masker op, zuurstoffles achterop, lood om, alles aangesloten en daar zaten we dan naast elkaar op de rand van de boot. We konden niet meer terug en een voor een duikelde we achterste voren het water in. Dat was gelukt. We deden onze maskers goed en de zuurstofslang in onze mond. Eerst ging Laura en ze moest eigenlijk meteen naar beneden. Laura was redelijk gespannen en raakte lichtelijk in paniek onder water. De instructeur haalde haar naar boven. Laura vroeg of ze eerst even de ademhaling mocht oefenen terwijl ze nog aan het oppervlakte waren. Dat was prima en dat lukte goed. Ze kalmeerde en toen ze merkte dat alles goed ging, kon ze naar beneden en daar moest ze op mij wachten. Ik werd ook naar beneden gebracht en moest ook even wennen aan het in en uit ademen, maar het ging verrassend goed. Daar zaten we dan geknield op de bodem van de zee op een meter of 8 diepte. We oefende wat technieken waaronder wat te doen als er water in je bril komt. Ik had niet helemaal goed begrepen hoe de techniek werkte en toen er water in mijn bril kwam en ik niets meer kon zien sloeg bij mij ook de paniek even toe. Regel 1: blijven ademen, regel 2, lees regel 1. Ik volgde de afspraken, maar toch wilde ik terug naar boven en de controle terug krijgen. De instructeur bracht me naar boven en herhaalde daar nogmaals wat ik moest doen. Daarna begreep ik wat ik moest doen en konden we de duik beginnen.

We werden aan de hand genomen langs hele kliffen met koraal. Een totaal andere beleving dan snorkelen met nog meer gekleurde vissen, nog meer koraal. Het was in een woord geweldig! Soms konden we ook zelf zwemmen, maar ik paste nog teveel de snorkeltechniek qua zwemmen toe. Je moet met de stroming meegaan en niet teveel bewegen. Hoe meer je beweegt, hoe meer zuurstof je namelijk verbruikt en hoe korter je onder water kunt blijven. Bij Laura ging dit een stuk beter. Ze lag netjes egaal in het water en verbruikte minder zuurstof. Al is het normaal dat mannen door een grotere longinhoud meer zuurstof verbruiken. We zagen de meest bijzondere vissen in allerlei vormen, maten en kleuren. De vissen waren wel wat groter op een grotere diepte. We doken tot wel 12 meter diep en na ongeveer 25 minuten moesten we helaas weer naar boven omdat mijn zuurstoffles bijna in het rood aan het raken was. De instructeur hielp ons erg goed en we hadden een veilig gevoel. Het was een super ervaring, maar de tijd vloog voorbij. Helaas geen haaien of schildpadden gezien, maar het koraal en vissen waren mega!

We hesen ons terug op de boot en we deelden de ervaring. We hadden het allebei super gevonden en besloten eigenlijk meteen om nog een derde duik te doen die dag (dat was nog niet afgesproken maar kon bijgeboekt worden).

We vaarden een half uurtje naar onze volgende spot. Dit was geen spot waar we veel koraal zouden zien. Dit was namelijk de plek waar we manta's zouden kunnen zien (manta point). Helaas was het nu niet de tijd om manta's te zien en was de kans dus klein dat we ze zouden zien. De stroming zou hier ook erg sterk zijn en dus was het belangrijk om niet teveel te zwemmen, maar mee te gaan met de stroming. We werden weer in ons pak gehesen en nu kon de GO Pro wel mee. We vielen de zee in en werden meteen meegevoerd met de stroming. De tweede keer ging alles al wat soepeler en wisten we wat ons te wachten zou staan. We zochten de manta's en als we er een zouden zien, moesten we op de grond gaan zitten en niet teveel bewegen en alleen maar kijken. De instructeur maakte leuke foto's en video's, maar helaas zagen we geen enkele manta. Deze beesten zijn wel twee meter breed en zweven door de zee, maar verblijven in deze periode ergens anders maar soms hebben ze geluk. Vandaag niet. Het koraal was hier dus niet top, maar de duikervaring zeker wel!

Na de duik aten we onze lunch, kip met rijst, sambal en kroepoek. Ondanks dat het duiken niet erg lang duurt is het toch vermoeiend en ging de lunch er goed in. Na 28 minuten was het weer gedaan met mijn zuurstof. Het was meer dan de eerste keer, maar ik moest nog relaxter zijn.

We vaarden wederom een half uurtje en kwamen aan bij de derde spot. Tijdens de tocht er naartoe had de instructeur een tekening gemaakt op een bord wat het plan was. De laatste spot heette Tatawa Besar wat grote glimlach betekent. Dit zou prachtig moeten zijn met koraal tuinen, prachtig gekleurde vissen, zeeschildpadden en haaien. Vandaar de naam, grote glimlach. Niets was minder waar, we zagen ze allemaal inclusief een kleine haai. We zwommen vlak over een grote chillende schildpad en het koraal was adembenemend. De hoeveel vissen was ook bizar. Het leken er wel miljoenen met ieder zijn eigen vorm, kleur, lengte. We lieten ons mee varen op de stroming van de zee langs de schildpadden. Mega gaaf om deze eens een keer in het wild te zien. Prachtige dieren die de duik compleet maakte. Helaas hadden we problemen met de GO Pro en weigerde het apparaat om ook maar een enkele foto of video te maken van de derde duik. Een gemiste kans want het koraal en de dieren waren hier geweldig. De kliffen met koraal waren adembenemend en Laura vond zelfs de kleine haai die we zagen gaaf. Dit keer was het na 29 minuten gedaan met de zuurstof en moesten we terug. We hadden het goed gedaan zei de instructeur en hoe meer je duikt, hoe langer je met de zuurstof kunt doen. Aangezien wij nog nooit gedoken hadden was het geen slechte score zei de instructeur. Dat geloven we dan maar.

Rond 13.00 uur waren de drie duiken gedaan en dat merkte we ook wel aan onze oren. Drie keer duiken op een dag was wel voldoende en we vaarden terug naar de haven. Best bizar dat we dag ervoor 2.245 meter boven zeeniveau zaten en vandaag ongeveer 13 meter onder zeeniveau. We liepen terug naar de balie om te zeggen dat de GO Pro niet goed werkte en we hem eigenlijk voor twee dagen wilde lenen. De vrouw achter de balie zou wat andere mensen met een GO Pro gaan appen en zou ons laten weten als ze er een vond.

We wilde nog wat chillen in een restaurantje na deze inspannende aangelegenheid. De vrouw achter de balie van het bedrijf raadde ons wat aan en we liepen erheen. Een prachtig uitzicht over de haven en we dronken een koffietje en aten een ijsje. Even bijkomen en ook konden we meteen de foto's bekijken op de SD kaart. Gelukkig hadden we die een bij om in de GO Pro te doen en die ook in mijn telefoon past. Na een paar uur hadden we het wel gezien en vroegen we of er een taxi gebeld kon worden. Dat kon, maar dat was naar onze mening te duur. Een groot nadeel van een hotel net buiten de stad. We liepen de straat op en stopte bij een jongeman met een scooter. Hij vroeg of hij kon helpen en we besloten om te vragen of hij ons niet kon brengen. Dat was geen probleem en hij belde een vriend van hem voor een tweede scooter. Die arriveerde binnen 5 minuten en zo zaten we bij twee onbekende achterop de scooter naar het hotel. Hij gaf ons zijn nummer en zei dat we hem vaker konden appen.

Inmiddels was er een andere GO Pro gevonden en zelfs voor een lager bedrag. We kregen een nummer dat we zelf maar moesten appen. We spraken af om de GO Pro om 19.00 bij het restaurant op te halen. Prima geregeld.

Zo gezegd zo gedaan, we douchte ons en wilde daarna weer naar de stad om te eten. We appte onze scootertaxi Carlos en hij stond binnen 10 minuten klaar. Dit keer met een scooter. We twijfelde eerst, maar stapte vervolgens met z'n tweeën bij hem op de scooter. Wat kon er gebeuren in zo'n klein stukje van een minuut of 8. Immers rijdt hier bijna iederen met drie of zelfs 4 man op een scooter. Hij reed gelukkig rustig en we arriveerde snel op plaats van bestemming en dat voor 3.40. Een win-win situatie. Wij hoefde namelijk geen dure taxi te bestellen en hij kon makkelijk wat geld verdienen.

We aten bij het restaurant dat bij het duikbedrijf hoorde en wachtte daar op onze GO Pro en degene die hem zou brengen. Het leek een chique restaurant (aldus de beoordelingen op tripadvisor) maar het was niet al te best. Ze vergaten ons voorgerecht dat tegelijk kwam met het hoofdgerecht en dat was vervolgens koud. Laura zei er wat van en ze warmde onze macaroni met kaas nog even op. Helaas was het niet mega lekker en viel het zwaar op de maag. Inmiddels was het 19.30 geworden en werden aan het lijntje gehouden op WhatsApp. We kregen er minder en minder vertrouwen in dat we de Go Pro gingen krijgen en dus schakelde we tegen 20.00 uur naar plan B. Seacreatures, het duik bedrijf, had er zelf ook nog een, maar die was niet compatible met iedere SD kaart. Gelukkig met de onze wel en dus waren we erg blij met deze GO Pro want de foto's en filmpjes wilde we ook van het snorkelen de volgende dag.

In het restaurant was duidelijk te horen dat er een soort festival aan de gang was in de buurt. Achter het restaurant, in de haven, bleek een paar dagen een festival te zijn. We liepen er even naartoe om te kijken hoe het was. Er trad een band op en er was een paar duizend man op de been op het terrein. De muziek stond op standje oorpijn. Vanzelfsprekend was het Indonesische muziek en dus verstonden we er niets van. We bleven niet erg lang luisteren want de muziek stond eigenlijk veel te hard.
We belde onze taxi en die bracht ons op een scooter naar het hotel. Ideaal zo'n privé chauffeur.

Geschreven door Stefjacobs1993