Om half 7 zouden we vandaag een koffie op ons paradijs eiland Tobacco caye kunnen drinken. De Israëliër was al zijn bed uit en was blijkbaar al een ochtend duik gaan nemen voor 6 uur. Er was wederom een pan met water gekookt die over de gemalen bonen in de bekers gegooid kon worden. Na de koffie konden we aan het ontbijt beginnen dat vandaag bestond uit wat worsten, bacon, witte boterhammen en zelfs pindakaas en Danone yoghurt met muesli en daarnaast de mogelijkheid om bakbananen te nemen. Een uitgebreid ontbijt dus, dat er bij iedereen vandaag beter in ging dan de dag ervoor.

We hadden met de groep besloten dat de dag van vandaag zou bestaan uit het spotten van zeekoeien, snorkelen en wederom een zandbank. We begonnen met het spotten van zeekoeien. Er leeft een kolonie van zo'n 8 koeien in het gebied tussen de mangrove. We vaarden een uurtje richting het gebied dat een beetje lijkt op de Biesbosch. Dit gebied was een natuurreservaat en beschermde leefomgeving voor de dieren, dus het was niet toegestaan om van de boot af te gaan en te snorkelen. Er bleken ook krokodillen te zitten dus we zouden ook niet van de boot af willen. De motor van de boot werd uitgezet en we dobberden wat rond op het water. Iedereen was stil want de zeekoeien komen ongeveer ieder kwartier boven om adem te halen. Het is natuurlijk maar altijd de vraag of je ze ziet. Helaas hadden we weinig geluk die dag. We vaarden nog wat verder, maar geen spoor van de zeekoeien te bekennen. Helaas pindakaas, maar we hadden het in ieder geval geprobeerd.

Na de mislukte poging, gingen we naar de volgende plaats om te snorkelen. We vaarde wederom een half uurtje en kwamen aan bij een eilandje in de zee waar een huisje op stond. Dit was blijkbaar een onderzoeksbureau dat bijhoudt hoe het rif evolueert en de staat van de oceaan is. Dit keer dus geen eiland van een narco. Dat gebeurt namelijk ook regelmatig. Er zijn veel narco's die privé eilanden bezitten in Belize met privé bewaking etc. Eigenlijk precies zoals in de series.
We werden weer aangekleed om het water in te gaan en we zagen wederom allerlei gekleurde vissen en gekleurd koraal. Helaas geen haaien of zeekoeien, maar wel wederom een paar mantaroggen. Het is lastig uit te leggen hoe het er precies uitziet, maar het lijkt soms op een bos van grote wuivende bomen waar de vissen aan peuzelen.

Na een half uurtje snorkelen, vertrokken we richting een zandbank. Een zandbank bleek de afgelopen paar dagen een garantie voor relaxtheid. Dat was nu ook het geval. Een heerlijke ondiepe plek in de oceaan, dit keer voor een privé eiland. De muziek werd wat harder gezet, iedereen kon wat leuke foto's maken en de rumpunch werd weer uit de boot getrokken. Er werd zelfs nog een fles coconut rum leeggeschonken. Helaas duurde dit ook maar een half uurtje, want hier hadden we graag wat langer gebleven. Echter, we moesten weer terug naar Tobacco Caye waar de lunch voor ons verzorgd zou worden. Linton was op het eiland achter gebleven en had wederom een paar vissen van de vorige dag op de BBQ klaargemaakt met groente, rijst, aardappelen en wat worsten. Een heerlijke lunch naar al die activiteiten en zon.

Toen we onze maag weer gevuld hadden, werd het langzamerhand tijd om afscheid te gaan nemen van de Raggamuffin crew. Deze gasten moesten nog 10 uur terugvaren naar Caye Caulkar, daar even rusten en weer 3 dagen met de volgende tour mee. Een baan waarin je veel vrijheid hebt, maar zo lang van huis zijn en altijd maar vrolijk moeten zijn, lijkt me toch ook hard werken. Voor ons hadden ze de tocht in ieder geval zeer aangenaam gemaakt, dus we gaven ze wat fooi en stapte een andere boot in op weg naar Dangriga. De vreemde Israëliër bleef nog een nacht extra dus van hem namen we al afscheid.

Dangriga ligt op een half uurtje varen vanaf Tobacco Caye en dus kwamen we daar rond half 4 aan. De Amerikaanse reizigers namen een prive taxi naar Placencia en wij de bus. We namen dus ook afscheid van hen met een uitnodiging voor een bezoek aan Californië op zak. De Engelsen en Nederlandse meid gingen met de bus en dus liepen we samen naar het busstation.
De bus naar Belize city zou over 15 minuten vertrekken, dus we waren mooi op tijd. We namen afscheid van Charlotte en stapte met de Engelsen in de bus naar Belize voor de 3 uur durende rit. Dat is ook wel lang genoeg in deze bussen waar je je benen niet kwijt kunt, tussen de bagage van een ander zit en het ook nog stervens warm is.

Aangekomen in Belize city namen we ook afscheid van onze nieuwe vrienden uit Londen en namen zelf een taxi naar ons hostel. We zouden 1 nacht in Belize City blijven omdat de reis naar de grens te laat zou worden. Er waren keuzes uit twee taxi's, een officiële en een wat meer louche figuur die natuurlijk veel goedkoper was. We dachten samen even aan de goedkope variant, maar kozen toch voor de veilige en duurdere variant. De taxichauffeur vertelde ons dat er regelmatig mensen beroofd worden in de andere taxi's dus gelukkig kozen we de juiste. Goedkoop is immers toch duurkoop.

Aangekomen bij ons hostel bleken we een dorm te hebben. Dit waren we even vergeten en hier hadden we eigenlijk weinig zin in, maar we waren er slechts een paar uur. We werden naar een bloedhete zolder geleid waar ons bed stond. Er was alleen een waaier beschikbaar en dat wordt dus een lange nacht.

Gelukkig konden we nog wat eten in het hostel dat gerund werd door een stel. Nadat we onze kip met aardappelpurree ophadden, wilde de man van het stel zijn LP verzameling showen. Hij was vroeger DJ geweest en had veel verzameld. We liepen zijn studio binnen en er stonden een paar pick-ups en een kast vol met LP'S. Het waren er zo'n 14.000 zei hij. Hij begon wat platen te spinnen en had het naar zijn zin. We stonden nog met twee anderen in zijn studio en bewonderden een half uur lang zijn LP'S van de Beegee's tot Madonna gesorteerd op naam en soort muziek. Gelukkig zei hij op een gegeven moment zelf dat hij nu moest stoppen omdat de buurt anders weer boos zou worden. Dit showt hij waarschijnlijk iedere dag aan zijn gasten.

Daarna dronken we nog wat met de vrouw van het stel. Zij praatte 100 uit over zichzelf en vertelde verhalen van minimaal een kwartier. Niet echt iets waar we op zaten te wachten dus na het 5e verhaal zijn we maar opgestaan toen ze er een einde aan leek te breien. We kletsen op onze kamer nog wat met onze Amerikaanse kamergenoot en deden een poging om met een kussen, zo hoog als de vulkaan die we beklommen hadden, in slaap te komen.

Geschreven door Stefjacobs1993