Gisteren hadden we dus nog een taxi chauffeur gevonden aangezien we besloten hadden om onze strijd om 3 euro te staken. De taxi chauffeur zou ons om 08.00 ophalen en dus ging onze wekker om 07.00 uur. We aten een onvervalste bananenpannekoek met weer een groot bord fruit met papaya, watermeloen en banaan.

De chauffeur was netjes op tijd en we gooide onze tassen maar weer eens achter in een auto. De chauffeur pikte onderweg nog wat pakketjes op die hij later ergens zou moeten afleveren. Twee in een dus. De weg was weer hetzelfde als dat hij was vanaf Maumere. Soms was er dus even geen weg meer, dan hard remmen en zorgen dat je niet in het ravijn valt bij het passeren van een tegenligger om vervolgens de 378e haarspeld bocht te nemen. De chauffeur sprak helaas weer geen Engels en dus schreef ik wat reisverslagen en Laura luisterde wat muziek en zocht wat foto's uit. Een prima vermaak tijdens zo'n hobbelrit op de achterbank. Gelukkig duurde deze rit niet zo heel erg lang. Na twee uurtjes kwamen we aan in Bajawa. Een stad die toch best bruisend en levendig was. Bajawa heeft zelfs een vliegveld, waarover later meer.

We kwamen aan bij Kristian homestay. Homestays zijn in Flores erg gebruikelijk en dus slaap je feitelijk bij iemand in huis. Vanzelfsprekend wel met een eigen kamer en badkamer, dus eigenlijk merken we weinig van het feit dat je bij mensen thuis bent. Kristian was zelf niet aanwezig en dus ving zijn vrouw ons op. We wilden vandaag nog wat traditionele dorpjes bezoeken met een scooter en dus huurde we die bij de homestay voor een paar euro. De buurman van Kristian, die ons de scooters leende, gaf ons nog wat tips voor de tradionele dorpjes, een hotspring en een heuvel waar we de zonsondergang konden kijken. Dat leek een prima middag programma.

We stapte op de scooter en aten eerst nog wat. Daarna moesten we nog een muts en handschoenen zien te bemachtigen voor de beklimming van de Inerie vulkaan die nacht omdat het erg koud is op de top van de vulkaan. We vroegen in het restaurant waar we dat konden halen en vanzelfsprekend was een markt het antwoord. Niet veel verder was de markt en we kochten twee paar wanten en twee prachtige mutsen. Ook weer geregeld.

De eerste stop zou een uitzichtpunt zijn waarover we op internet gelezen hadden. Bij dit uitzichtpunt heb je een prachtig zicht op de vulkaan die eigenlijk heel de omgeving van Bajawa domineert. Door het heuvelachtige landschap scooterde we ongeveer drie kwartier toen we bij een restaurant kwamen waar het punt was: Manulalu. We bestelde uit fatsoen een cola en namen plaats op het terras. Veel tijd hadden we helaas niet en dus maakte we snel wat foto's en lieten de indrukwekkende vulkaan op ons inwerken. Morgen staan wij helemaal op die top zeiden we nog tegen elkaar. Een reusachtig gebergte, met de perfecte vorm. De foto's spreken denk ik voor zich.

We scooterde verder naar het eerste tradionele dorp genaamd Bena. Dit dorp bestaat uit een aantal huizen zoals deze hier vroeger gebouwd werden en mensen leven er ook nog zoals jaren geleden. Met dit soort dorpjes is het vaak zo dat dit een soort toneelstukje is dat voor toeristen wordt opgevoerd. We betaalde de entree fee en liepen het dorpje binnen. De eerste vrouw die we tegenkwamen was blind en zat wat op haar hurken. Bij het tweede huisje zat een vrouw een sjaal te weven. Het was erg knap hoe ze met al haar werktuig de sjaal langzaam, draadje voor draadje, in elkaar zette. We kwamen er al snel achter dat het weven van sjaals hier de meest beoefende bezigheid was. Het was natuurlijk de bedoeling dat de toeristen de sjaals zouden kopen, maar dat was aan ons niet besteed. We liepen verder en ik voetbalde nog met een klein jongetje en we vervolgde onze weg langs allemaal dezelfde huisjes. De huisjes leken wel echt permanent bewoond te worden met keukens, huilende baby's en kledingkasten. De huizen hadden allemaal meerdere koeienschedels met hoorn hangen. We hadden in Sumatra geleerd dat dit was om kwade geesten buiten te houden. Er zouden hier wel erg veel kwade geesten moeten zijn, zoveel koeienschedels hingen er.
Bij een huisje mocht Laura ook nog proberen om te weven. Ze kreeg het werktuig aan en mocht draad voor draad het werk van de vrouw overnemen. De ene stok achter de andere en zo ontstond uiteindelijk de sjaal. Leuk en aardig voor 5 minuten, maar daarna was het wel leuk geweest en zeker niet om dit de hele dag te moeten doen.

Na een half uurtje besloten we om verder te rijden. Er waren drie van deze dorpjes, maar we hielden het bij 1. We reden naar de hot springs genaamd: Malanage hot springs. We hadden er niet erg veel van verwacht na de hot springs die we al gezien hadden. Het was bovendien wel weer minimaal een half uur scooteren over lastige wegen, maar uiteindelijk bereikte we de hotspring. Deze was wel bijzonder aangezien dit een punt is waar een warme en koude rivier bij elkaar komen. Er is plaats voor maximaal 15 a 20 toeristen, maar dat was ook ruim voldoende want dat was ongeveer het aantal personen dat zich in totaal op die plek begaf.
We kleedden ons om in niet al te schone omkleedruimtes/wc's, betaalde de entree fee en klauterde via de rotsen in het water. Eenmaal in het water voelde we soms een warme stroming langs ons lijf en soms een hele koude stroming. Een aparte gewaarwording, maar wel erg lekker. Op sommige gedeeltes was het echt te warm en verbrandde je zelfs bijna als je daar kwam. Een ideale plaats om zo'n drie kwartier te verblijven.

De volgende stop was een heuvel om de zonsondergang te bekijken. Geen idee wat we ons daarbij precies moesten voorstellen en bovendien was het weer een uur scooteren. Dat lijkt misschien niet erg ver, maar over de wegen hier op een klein scootertje en al een auto rit achter de rug was dit redelijk ver. De zon begon zich al langzaam terug te trekken en het begon er steeds meer op te lijken dat we laat en misschien wel te laat voor de zonsondergang zouden komen. Na een uur kwamen we aan bij de slagboom om de entree fee te betalen en daar begonnen al wat mensen te lachen. Verder kwamen er al behoorlijk wat auto's met toeristen teruggereden. Geen goed teken dus. Eenmaal op de top van de heuvel aangekomen was de zon al bijna helemaal verdwenen en de wolken deden ons uiteindelijk helemaal de das om. Helaas was het zicht slecht en de zon al bijna weg. We maakte nog wat mysterieuze foto's, maar deze hadden bij goed weer en een betere timing beter geweest. Helaas, ook dat hoor bij het reizen. Het kan niet altijd mee zitten. Het was inmiddels als bijna half 7 geworden en als kers op de taart moesten we natuurlijk in het donker terug scooteren. Met licht zijn de afdalingen en hellingen met kuilen en gaten al niet makkelijk, maar in het donker is het nog wat lastiger. Gelukkig ging alles goed en konden we rond 19.00 uur wat eten bestellen. We hadden wat haast aangezien we eigenlijk vroeg naar bed wilde omdat de klim naar de vulkaan midden in de nacht zou beginnen.

We aten snel een nasi goreng en wat rijst met kip, gooide nog maar eens een fles benzine die we kochten langs de kant van de weg, in de scooters en snelde ons naar de supermarkt. We kochten nog wat snacks voor de tour en reden naar de homestay. Gelukkig kon ik nog een warme douche nemen, maar Laura moest het doen met een koude douche bij Kristian. Wat zal een warm bad thuis toch weer lekker zijn!

Geschreven door Stefjacobs1993