Vandaag hadden we gepland om wat dingen in de stad Medan te bekijken. Veel toeristen slaan dit regelrecht over, maar wij vonden dat er op internet toch wel wat leuke dingen te bedenken waren.

Na een vrij korte nacht waarin we allebei lastig in slaap konden komen op een steen dat ze hier een bed noemen, begonnen we onze dag. Het ontbijt was tot 10.00 uur dus moesten we op tijd de wekker zetten. Het ontbijt bestond, niet geheel onverwacht, uit nasi, bami, kroepoek, maar ook wat boterhammen met pasta. Een lekker pittig ontbijtje om de dag mee te beginnen, maar even wennen was het zeker wel.
Na het ontbijt gingen we nog even terug naar bed om nog wat slaap te pakken, maar dat was tevergeefs. We pakten onze spullen en liepen naar onze eerste highlight, een grote moskee genaamd: Mesjid Raya Al Mashun Medan. Op weg naar deze moskee maakte we direct kennis met de hectiek van Azië en de stad. Honderden scootertjes en busjes die als mieren door elkaar bewegen zonder elkaar te raken. Dit blijft toch een verbazingwekkend gezicht. We liepen langs de vele straatverkopers, wegwerkers, ijzerwinkels etc. Hier kwamen we er al snel achter dat Sumatra of deze hoofdstad Medan, geen toeristische bestemming is. Heel erg veel mensen zwaaien, lachen vriendelijk en vragen waar we vandaan komen. Verder dan het antwoord: "Belanda" komen we dan niet, maar dat maakt niet zoveel uit. We lijken zelf wel een toeristische attractie geworden.

Eenmaal aangekomen bij de moskee, blijkt het gebed bezig te zijn en we kunnen de moskee daarom op dat moment niet binnen. Het zou nog een uur duren en dus besloten we naar onze volgende bestemming vlak achter de moskee te gaan. Met een graad of 30 en de bedrukkende hitte begrijp ik wel dat mensen hier voor de kleinste afstand al de scooter nemen.
De volgende stop was een oud paleis genaamd: Istana Maimun. Aangezien alle uitleg niet gericht is op toeristen, staat er weinig in het Engels uitgelegd. We kochten een ticket voor zo'n 1.50 euro (nee, niet per persoon, totaal), deden onze schoenen uit en betraden het paleis. In dit paleis waren voornamelijk foto's uitgestald van de tijd tussen 1910 en 1945 waarin Indonesië dus nog een Nederlandse kolonie was. We zagen foto's van koningin Juliana met een of andere prins uit India waarvoor dit paleis gebouwd leek te zijn. Het was een mooi gebouw, maar niet erg spectaculair en na een half uurtje hadden we het wel gezien. We besloten terug naar de moskee te lopen om te checken of het gebed al achter de rug was.

Dat bleek het geval en we konden naar binnen. Echter ging dat niet zomaar. Laura moest een hoofddoek op en we moesten beide een doek over onze benen. Daarnaast moesten we eerst nog een keer of 10 op de foto met vrouwen die zich rond de moskee begaven. Deze foto's waren niet zozeer voor ons, maar wederom waar wij de attractie. Geen probleem natuurlijk, een keer vriendelijk lachen kunnen we wel.
Nadat we onze schoenen hadden uit gedaan konden we de moskee binnen. Het hoofdgedeelte van de moskee was opgedeeld in een vrouwen en mannen gedeelte. Gelukkig mochten we allebei wel beide gedeeltes in. In de moskee stonden twee altaren waarop de voorgangers tijdens het gebed stonden. Weer eens wat anders dan een kerk in een dorpje in Spanje of Italië. Na een tijdje drong een man zich op om wat foto's van ons te maken. Hij bedacht de gekste poses en weer door naar de volgende plek. We zagen de gehele moskee, ookal was dit niet heel erg groot en bijzonder. Na tal van foto's vonden we het wel genoeg geweest en moest de man natuurlijk een kleine vergoeding hebben voor de gemaakte foto's. Net een Efteling attractie, maar dan zonder duizenden andere toeristen.

We trokken onze schoenen weer aan en liepen naar een man met een scooter met zijspan die ons aansprak om taxi te spelen. De volgende bestemming was te ver lopen en dus hadden we hem ook nodig. We spraken een prijs van 3 euro af en hij bracht ons naar de wijk "Little India". Tijdens de rit sprak de man 100 uit (tot het irritante aan toe) over van alles. Hij wist wat woorden Nederlands en probeerde ons wat woorden Indonesisch te leren. Een zeer opgewekte taxi chauffeur.

Aangekomen in de wijk waar wat meer Indiërs wonen, spraken we af dat de chauffeur een uurtje zou wachten en ons daarna naar het hotel zou brengen. Dit uur hebben we bij lang en na niet vol gemaakt. Er was eigenlijk niets te zien of te beleven en na een half uur hadden we het wel gezien. Bovendien leek het te gaan regenen. De man had ons zelf al opgezocht en we stapten weer in de zijspan. We aten wat rendang in een restaurant bij het hotel en we wilde onze simkaarten nog proberen te wisselen. Daarom liepen we naar een bedrijf waar dat volgens Google zou moeten lukken. Eenmaal aangekomen bleek dat we minimaal een uur zouden moeten wachten in verband met de drukte. Die tijd hadden we helaas niet want de taxi naar de jungle zou over een half uur klaar staan. Helaas, dan moeten we het maar met matige WI-FI verbindingen doen de komende tijd. Dat beperkt ons wel in het opzoeken van dingen die handig kunnen zijn of het vertalen maar helaas. We vinden wel een andere oplossing, of niet.

Om 17.00 uur stond onze taxi netjes klaar voor het hotel zoals in Nederland al afgesproken en vertrokken voor een tocht van 3 uur naar Bukit Lawang. Dit is een dorpje aan de grens van de jungle waar we de komende dagen zullen verblijven.
Na wat hobbellige wegen, kwamen we aan bij onze accomodatie. Het was een prima basic accomodatie met koud water om te douchen, maar dit keer wel een redelijk bed. Het is kiezen of delen.
We aten nog wat saté met rijst en speelde nog een spelletje. Morgen zou de dag weer vroeg beginnen, want om 08.00 uur zou de jungle tocht beginnen.

Geschreven door Stefjacobs1993