We hadden de vorige dag na veel wikken en wegen besloten om Livingston toch maar als een dag tripje te boeken. We deden dit omdat dit in de haven werd aangeboden en het meest gangbaar onder toeristen leek in plaats van een nacht daar overnachten.
We boekten de trip bij ons hostel en er zou om 09.30 een boot bij het hostel arriveren.

De boot was zo waar op tijd en we deelden de boot met twee Belgen uit het hostel. De boottocht naar Livingston over de rivier: "Río Dulce" zou blijkbaar eigenlijk mooier zijn dan Livingston zelf. De rit zou zo'n 1.5 uur bedragen.
Tot onze verbasing vaarde we eerst nog langs een kasteel dat gelegen was aan het begin van het meer Lago Izabal. Dit kasteel diende vroeger als opslagplaats voor goederen die verhandeld werden door de Spanjaarden. We maakten wat foto's, maar waren uiteindelijk blij dat we niet in de planning hadden om daar naartoe te kajakken. Dat was een andere mogelijkheid geweest. Het kasteel genaamd: Castillo de San Felipe de Lara was maar een klein kasteel en volgens mij ook niet al te best onderhouden.

Vervolgens vaarden we door over de rivier richting Livingston. De rivier is misschien wel meer dan 100 meter breed en we vaarden in het midden, dus het was lastig om langs de kant het een en ander te onderscheiden. Toch was het prachtige groen langs de kant samen met de vissersbootjes een mooi gezicht. Deze vissers vaarden op de rivier met een eigen gemaakte kano, een peddel en een touwtje om wat vis te vangen. Zeer primitief wel, maar ook wel weer bijzonder om te zien hoe deze mensen de dag moeten doorbrengen om 's avonds wat te eten.
We maakte nog een stop bij een deel van de rivier waar een warmwaterbron was. Hier kon je in zwemmen, maar door de zwavel in het water (en daarom de lucht) hebben we dat niet gedaan. Laura heeft nog wel een stapje in het water gewaagd, maar ik vond het leuker om wat foto's van de wilde leguaan in de boom te maken.

De volgende stop die we maakten was bij een klein eilandje in de rivier waar veel vogels zaten. Een mooi gezicht deze zwarte en witte vogels bij elkaar, maar super speciaal was het nou ook weer niet. De gids sprak ook geen woord engels dus een uitleg over een van de stops zat er ook niet in.
Toen we op het smallere gedeelte van de rivier kwamen, werden de rotsen langs de rivier hoger en hoger en konden we de groene bebossing nog beter zien. Dit was ook wel het mooiste gedeelte van de reis.

Rond half 11 kwamen we aan in de haven van Livingston (Livingstone). Deze plaats was vroeger een zeer belangrijke handelsplaats voor de Spanjaarden omdat dit precies in de baai tussen Honduras, Belize en Guatemala ligt en het de eerste haven van Guatemala is. Livingston is redelijk geïsoleerd van de rest van Guate. Hier leeft ook een totaal andere bevolkingsgroep namelijk Carribische mensen. Deze zwarte mensen spreken ook een compleet andere taal dan Mayan of Spaans namelijk Carribean.
We liepen een paar minuten de hoofdstraat van het dorpje in en meteen kwamen we de verkoopkraampjes tegen met Chinese troep. Daar sprak een oudere donkere man ons aan in het Engels. De man bleek later Philip te heten. De man vroeg waar we vandaan kwamen en wat we hier kwamen doen. We raakten wat aan de praat en gaandeweg kregen we eigenlijk een rondleiding van hem. Hij vertelde dat de zwarte bevolking die eerst in de stad leefde naar een andere plek in de stad is verdreven door de Maya's. Het verschil in huizen was ook wel degelijk zichtbaar. De huizen waar de zwarte bevolking in woonde zag er veel slechter uit. Deze huizen waren van hout en golfplaten aan elkaar gemaakt en de Maya huizen van steen.
Verder vertelde hij ook dat de stad nog steeds te kampen heeft met de naweeën van een orkaan in 1998. Er is te weinig geld om de stad weer fatsoenlijk op te bouwen. We liepen verder en verder en kwamen in de achterwijken van de stad terecht met nauwe steegjes en een hoop armoede. Philip vertelde dat hij een soort baas van het dorp is op zijn 70-jarige leeftijd en kinderen helpt om verder te komen in de maatschappij. Hij liet ons tevens een school zien die ze aan het bouwen waren, maar nog niet af konden maken door een gebrek aan geld. Laura en ik vroegen of hij ons naar een restaurant kon brengen waar ze de lekkerste lokale specialiteit konden maken. We liepen verder en verder en Laura en ik kregen een beetje argwaan in de steegjes. Ookal leek Philip zich nergens druk over te maken.
Hij merkte dat we wat voorzichtiger werden maar hij zette ons daadwerkelijk af bij een restaurant waar een dikke zwarte vrouw ons met een brede glimlach opwachtte. We gaven Philip wat fooi voor het bouwen van de school en de rondleiding en namen afscheid. Vervolgens bestelde we bij de vrouw de vis van de dag met kokosnoot rijst. Ze vertelde dat de vis vers was en een half uurtje later kregen Laura en ik een heerlijke verse Jackfish en een Red Snapper (Google maar eens). Het was heerlijk, maar dat mocht ook wel voor de prijs die we betaalde. Anyway, een leuke ervaring en zo hebben we toch wat van het orginele Labuga gezien zoals de orginele zwarte bevolking de plaats noemt.

Na het eten aten we nog een ijsje en gingen we terug naar de boot die om 14.00 uur weer zou vertrekken. De terugrit was vanzelfsprekend rechtstreeks naar Río zonder tussenstops, dus dit was minder interessant, maar toch ook erg mooi.

Om 15.00 waren we weer bij het hostel en hebben we nog wat op ons matras met veren in ons rug op de kamer van 3 x 2 gelegen. 'S avonds hebben we nog maar een spelletje gespeeld en zijn we redelijk op tijd weer naar bed gegaan. Gelukkig was de generator die aangezwengeld was (omdat de stroom eraf was gegaan de vorige nacht) afgezet en daarmee de kans op een iets betere nachtrust daar vergroot.

Geschreven door Stefjacobs1993