Vandaag staan de hoofdactiviteiten van de jungle op het programma. Na een heerlijke nacht met waaier waren we opgeladen voor vandaag. Na het ontbijt moesten we verzamelen bij de kluisje waar we ons materiaal zouden krijgen om te gaan ziplinen door de jungle.

Deze ziplines zijn de langste van Belize en bestond uit 9 lijnen. We kregen allemaal een paar handschoenen en een tuigje aan en we liepen naar de demonstratie lijn. Laura vond het toch allemaal wel wat spannend aangezien dit voor haar de eerste keer ziplinen was. Echter, de degelijke uitleg over veiligheid en dubbele security stelde haar wat meer gerust.

We wandelden naar de eeste zipline met een groep van zo'n 20 Amerikanen. Het ging ons goed af en we haalden over het algemeen gemakkelijk de overkant. Na de eerste keer ging het remmen en versnellen ook wat beter. Het uitzicht over de jungle en het gevoel van vrijheid aan de zipline waren helemaal top. De achtste zipline was daadwerkelijk de langste. Deze duurde misschien wel 1 minuut, wat erg lang is. Het was een erg leuke maar toch ook inspannende bezigheid.

Na de 9e zipline en zo'n 1.5 uur verder, werd het al tijd voor de lunch. Een vroege dit keer, want het was net half 12. We hadden deze lunch wel nodig want op het middagprogramma stond de Antilope hike met rapelling. Dit betekende een wandeling door de jungle van 1 uur heen en terug bseilen van een waterval en hiken😮.

We waren met z'n drieën en twee gidsen. De andere deelnemer was een Amerikaanse man van 57 jaar oud. We kregen na de lunch wederom ons materiaal aan dat bestond uit een tuigje, knie- en elleboogbeschermers, handschoenen, een helm en een fles water. We begonnen de hike die voor 40% vlak was en 60% steil omhoog. Darren de Amerikaan bepaalde het tempo want hij moest regelmatig even rusten. Met ons inmiddels getrainde lichaam lukte de hike daarom prima. We zouden eerst naar een waterval met waterpoel gaan om af te kunnen koelen van de hike. Op sommige stukken van de hike moest je echt uitkijken waar je je voet wegzette. Een verkeerde stap en je lag beneden aan de berg. Af en toe hing er een touw om jezelf aan vast te houden, dus dat was wel prettig.
Eenmaal aangekomen bij de waterval konden we inderdaad even afkoelen in de poel. We zwommen wat en rustte op een rots met de voeten in het water. Na een half uurtje vervolgden we onze wandeling naar een uitzichtpunt over de jungle. Je kon kilometers ver kijken en het was een prachtig uitzicht.

Na het uitzichtpunt gingen we naar de waterval waar we van zouden abseilen (rappelling). Laura vond het mega spannend omdat ze bang was dat de rotsen glad zouden zijn en uit zou glijden. Ik was ook erg benieuwd wat we er van zouden moeten verwachten, maar had er vertrouwen in dat de gidsen ons goed zouden begeleiden.

We werden vastgemaakt aan een touw en kregen de uitleg wat we wel en niet moesten doen. Darren ging als eerste. Je kon alleen niet over de rand van de waterval kijken dus je had geen idee wat je daadwerkelijk te wachten stond. Na een minuut of 3 was Darren beneden en was het mijn beurt. Beneden gespreid en stap voor stap de afgrond in en de rand over. Eenmaal de rand over, kreeg ik te maken met het water van de waterval en de rotsen. Ik had geen idee waar ik mijn voeten moest laten omdat ik niks zag door al het water. Stap voor stap bungelend aan een touw kwam ik toch verder. Na zo'n drie minuten was ik ook het eerste gedeelte afgedaald. Wat een fantastische ervaring! Abseilen van een waterval, wauw!

De laatste in de rij was Laura. Darren en ik wachtte beneden met de ene gids. Het leek eeuwen te duren voordat Laura kwam. Ik dacht: "misschien heeft ze zich bedacht en staat ze huilend bovenaan dat ze niet meer gaat". De seconden leken uren te duren, maar daar kwam ze. Heldhaftig als ze is, stapje voor stapje naar beneden. En niet de easy way, maar ook die-hard door het water van de waterval. Ik was trots op haar dat ze ook dit durfde en gedaan had. En zelf was ze ook best trots trouwens. Wat een super ervaring.

Het tweede deel was minder spectaculair aangezien dit enkel abseilen van de rotsen was en zonder water. We hadden het nu wat beter door en ook de laatste 50 meter lukte prima. We did it!

De hike van een uurtje terug verliep verder prima en rond 16.00 uur waren we weer terug in ons huisje. Vies, nat, maar voldaan. Na het diner waar we kozen voor een visje, stond er nog een avondwandeling door de jungle op het programma. De wandeling van gisteren leverde veel wildlife op, maar geen grote slangen of krokodillen. Ondanks dat we moe waren gingen we nog een keer mee.

We liepen rond en de gids verwachtte weinig bijzondere wildlife te zien. De reden was dat mensen in de omgeving buiten het beschermde park veel jagen. Dit doen ze met lampen. Als de dieren dan lampen zien, vluchten ze. Toch kwamen we nog behoorlijk wat dieren tegen die we de avond daarvoor niet hadden gezien zoals de Pasam, de Hoornaar, een beedle, een koffieslang, een boomkikker, een grote rups, grote motten, vleermuizen en vogelspinnen. Ook kwamen we nog een rubberboom tegen. Nooit geweten dat er zoveel bomen nodig zouden zijn om een autoband te maken.

Het einde van de wandeling bestond uit een bezoek aan het beekje van de krokodillen. Hopelijk zaten ze er vannacht wel. We dachten iets te zien en dus liepen de gids en ik erop af. De Amerikaanse vrouw en Laura bleven op een afstandje wachten.
Helaas echter geen krokodillenogen, maar ogen van spinnen waar onze lamp op scheen. We liepen terug naar de twee dames waar we ineens een schrikreactie hoorden. Er bleek een armadillo naast de Amerikaanse vrouw te zitten. Een soort kruising tussen een grote rat met het schild van een schildpad. Het dier schrok ook en rende weg zonder dat we een foto konden maken. Naast de armadillo zagen we ook nog wat rivierkreeften en vissen maar daar hield het bij op. Geen krokodillen of grote slangen, maar al bij al toch veel nachtelijke dieren gezien.

Uitgeput gingen we om 22.30 naar bed.

Geschreven door Stefjacobs1993