De nacht was voor onze beide niet zo best verlopen. Het was veel te warm en het kussen was verschrikkelijk. Gelukkig zou de wekker om iets voor 6 gaan omdat we om half 7 de bus naar Mexico zouden hebben. Het enige probleem was dat we allebei de wekker niet goed gezet hadden door een miscommunicatie en we pas om 06.15 wakker werden. We hadden afgesproken dat de DJ van gisteren ontbijt to go zou maken. Een beetje lullig want hij was dus al uit bed. Uiteindelijk vertrokken we om 06.45 en waren we om 07.00 uur op het station.

Helaas is het niet mogelijk om een ticket rechtstreeks naar Chetumal (Mexico) te kopen. De bus rijdt je naar de laatste plaats voor de grens genaamd Corozal en vanaf daar kun je taxi's nemen. We moesten bij een gate gaan zitten want kaarten kopen was niet mogelijk en moest in de bus. Nu is dit niet zo gek, want iedereen springt in en uit de bus op random momenten langs de weg, maar een ticket in je hand voelt toch fijner. Niemand kon ons ook vertellen hoelaat de bus zou komen, dus afwachten maar weer. Even tijd voor ons ontbijt to go dus. De DJ had een soort dichtgevouwen, gefrituurde tortilla's met een bonensaus een plak ham en een plak cheddar kaas gemaakt met een flesje jus en 4 mandarijnen. Het was niet al te veel en zeker niet voor 15 USD per persoon.

Rond half 8 kwam er een bus en we bleken deze te moeten hebben. We kozen een plek achterin (er is ook een ingang aan de achterkant van de bus). Hier is een plaatsje vrij voor de backpacks bovenop het reservewiel. Na een half uurtje werd er een stretcher inclusief matras via de nooduitgang het pad in geschoven en dus had ik helemaal geen plek meer voor mijn benen. Maar aan de andere kant was ik al blij dat ik niet door de al half doorgezakte bank zakte bij iedere drempel. Verder stond de muziek mega hard in de bus en schalde de liedjes over de drugskartels in Mexico door de boxen als een soort lofzang. Felix Gallardo, El Chapo Gúzman en de kartelnamen zaten er allemaal in. Natuurlijk was het niet helemaal te volgen maar het klonk niet alsof ze er niet trots op waren. Opmerkelijk.

Rond half 11 kwamen we aan in Corozal. Een grensovergang met taxi's is eigenlijk altijd vreselijk want je hebt vaak weinig andere keuzes en daar wordt dus gebruik van gemaakt. We stapte in een taxi en vroegen hem om ons naar de Mexicaanse kant van de grens te brengen. Het was nog wel 10 minuten met de taxi tot we aan de Belizean kant waren. Aan deze kant van de grens moet er een departure formulier ingevuld worden (bureaucratische onzin) met je paspoortnummer, je naam, en vanaf waar je vertrokken bent uit Belize. Verder moet er een 40 USD exit fee betaald worden om het land te mogen verlaten. Daarna moet men zelf nog wat administratie bijwerken en kun je naar het volgende loket. Daar wordt een stempel gezet. Stel je voor dat dat aan hetzelfde loket zou kunnen? Ach, ze zullen er wel over nagedacht hebben. Onze taxichauffeur had netjes gewacht en reed ons naar het Mexicaanse deel.

Daar kwamen we in een gebouw met een loket en moesten we weer een formulier invullen. Toen we wisten waar we het formulier moesten halen, bleek dat we ook een entree fee voor Mexico moesten betalen omdat we langer dan 7 dagen in Mexico zijn. Natuurlijk moest dit weer aan een ander loket waar we gelukkig met creditcard de fee konden voldoen. Daarna maar weer aansluiten in de rij. Omdat het vrijdag was, reizen er best veel mensen en dus was het aardig druk geworden bij het loket. Er was geen airco natuurlijk en na een slechte nacht, een top busrit, wachten en honger was het allemaal niet zo geweldig, maar ook dat hoort er bij. Toen we eindelijk aan de beurt waren kregen we een formulier met een stempel in plaats van een stempel in ons paspoort. Vreemd, maar het was in orde.

We moesten weer een nieuwe (Mexicaanse) taxi zoeken die ons naar Chetumal zou brengen. Weer weinig keuze natuurlijk en dus stapte we maar in. Na 30 meter moesten we langs de drugs controle. Heel de auto werd leeggehaald en een van de heren in uniform begon wat moeilijk te praten tegen mij, maar ik kon er weinig van maken in mijn beste Spaans. Uiteindelijk begreep ik dat ik geen foto van de grensovergang had mogen maken. Dit hadden ze blijkbaar gezien. Wist ik dat dat niet mocht. De man verwijderde de foto's en ging door met zijn zoektocht. De drugshond werd langs onze tassen geleid en snuffelde wel erg lang aan mijn tas. Er werd vriendelijk doch dringend verzocht om mijn tas open te maken. Ik dacht: "wat heb ik nou toch aan m'n fiets hangen. Er zal toch niet iets ingestopt zijn ergens"? Er werden nog wat vragen gesteld over hoelang we bleven, wat we kwamen doen etcetera. Uiteindelijk bleek de hond een sigaret geroken te hebben, maar daar moest wel mijn hele tas voor leeggehaald worden. Die mannen nemen geen halve maatregelen hier in ieder geval. Via de reguliere grensovergangen wat smokkelen lijkt me toch een lastige opgave. Gelukkig konden we onze reis vervolgen naar Chetumal.

Eenmaal aangekomen in Chetumal kochten we tickets voor de bus naar Bacalar van 14.00. We zouden 10 minuten moeten wachten dus eigenlijk een perfecte aansluiting. Het busstation was een prima station en geen hokje. De bussen waar we tickets voor kochten waren ook fatsoenlijke bussen zoals in Nederland. Het Spaans was weer even wennen want het verstaanbaar maken van jezelf of aangeven wat je wilt is en blijft toch een lastig iets.

We hadden eigenlijk geen idee welke bus we zouden moeten hebben en dus vroegen we het aan iemand die tickets controleerde. Hij leek iets te zeggen van: "wacht daar maar even". We wachtte een minuut of 10 en inmiddels was het al kwart over 2 geworden. Voldoende bussen, maar wij hadden geen idee welke van ons was. Misschien was die al weg aangezien hij om 2 uur zou vertrekken. Eindelijk werd Bacalar omgeroepen en we gingen in de rij voor een rode bus staan. Het bleek echter dat we kaarten hadden voor een groene bus. De man die de tickets controleerde werd inmiddels wel moe van ons maar we konden dus weer netjes gaan zitten. Om kwart voor 3 nog steeds geen teken van een bus die we zouden moeten hebben en dus maar weer vragen. Ik had er weinig vertrouwen meer in en ging er vanuit dat de bus van 2 uur inmiddels weg was. Gelukkig bleek nadat ik voor de 3e keer wat gevraagd had dat de bus nu ging. Eindelijk zaten we in de laatste bus naar Bacalar.

Na een reis van iets meer dan een uur kwamen we aan in Bacalar. Althans, langs de weg in Bacalar. Dus, wederom moesten we een taxi nemen naar ons hostel en inmiddels was het 4 uur geworden. We dropte onze spullen en besloten om nog naar het meer met 7 kleuren te gaan. Dit was op loopafstand (20 minuten) en we konden wel een frisse duik gebruiken.
We liepen richting het centrum van Bacalar en hadden verwacht dat we overal wel het meer in konden. Echter, het was bezet met bars en restaurants. We kozen een restaurant en maakte wat foto's van het water. De kleuren waren inderdaad bijzonder, eerst donker, dan licht, lichter, lichtst, donkerder etc. Het weer was niet al te best en het leek snel te gaan regenen. We namen dus snel een duik.

Na een half uur zwemmen hadden we het wel weer gezien en aten we wat in het restaurant. Rond half 9 liepen we terug naar het hostel want we waren allebei wel uitgeteld na zo'n dag en nacht en na de zeiltocht.

Geschreven door Stefjacobs1993