Zoals de titel van het verslag al doet vermoeden, stond er vandaag een vulkaan beklimming op het programma. Aangezien we de vorige beklimmingen nauwelijks beklimmingen konden noemen, wilde we een wat uitdagendere beklimming. De Nederlandse jongen die we in Moni hadden gesproken vond de klim wel te doen en het uitzicht was er prachtig. Deze beklimming was eigenlijk niet in ons programma opgenomen maar hebben we er tussen gefietst en wat anders geskippt. We hadden van de Nederlandse jongen gehoord dat hij om 02.30 gestart was en om 09.00 uur weer beneden was. We hadden gekeken of er een vlucht zou zijn van Bajawa naar Labuan Bajo aangezien we anders 9 uur in de auto zouden moeten zitten. Deze vlucht was beschikbaar en zou om 11.55 vertrekken. Het zou dus sowieso een close call worden, maar dat lag ook aan ons eigen tempo. Heel veel eerder vertrekken heeft niet zo veel zin, want de zon komt toch pas om 5.50 op. Aangezien we het vermoeden hadden dat de Nederlandse jongen wat sneller zou zijn, besloten wij om om 02.00 uur weg te gaan.

Kristian had een gids geregeld en hij zou zelf het vervoer naar het startpunt regelen alsook terug naar het guesthouse en naar het vliegveld. We hadden rond 01.30 de wekker deze nacht. Ik had weinig geslapen maar gelukkig had Laura nog wel wat uurtjes kunnen slapen. Toen de wekker ging dachten we, waar beginnen we toch weer aan. We liepen wat slaperig naar beneden en daar stond onze gids Dino en Kristian al te wachten. Dino was 21 jaar oud en de jongen was gekleed in een dun broekje en op slippers. Hij beklom de vulkaan in het hoogseizoen bijna iedere dag en dat deed hij dus op zijn slippers. Gelukkig hadden wij onze stevige schoenen bij, lelijke afritsbroek en lekkere warme truien. Op de top van de berg kan het namelijk erg koud zijn. De Inerie vulkaan is de hoogste vulkaan van Flores met ongeveer 2200 meter boven zeeniveau.

Om 02.00 uur vertrokken we naar het startpunt en met aangeslagen ramen in een auto zonder airco was het eigenlijk al spannend of we het begin zouden halen. Toen er een tegenligger aan kwam moest Dino de deur open doen om te kijken of we niet in het ravijn zouden rijden. Gelukkig was dat niet het geval en na een half uurtje kwamen we aan bij het startpunt. We bleken niet de enige te zijn die de tocht gingen doen, want zo'n 10 andere mensen begonnen hier ook aan de tocht. Dino was gewapend met een rugzak, telefoon met zaklamp en wij met ongeveer hetzelfde. Laura kon nog een hoofdlamp van Dino lenen.

We startte de tocht en liepen langs een huis over het erf van iemand die daar woont. We keken zo de keuken binnen en moesten nog even de kippen ontwijken. De klim begon redelijk gemakkelijk over de rotsen met hier en daar een wegschuivende lavasteen waardoor je je even vast moest houden. We stopte zo nu en dan om even op adem te komen en wat te drinken. Dino had natuurlijk een ijzere conditie en wij waren veel te warm gekleed. Na 10 minuten ging de eerste trui al uit en bij het 32e druppeltje zweet na 30 minuten ging ook de tweede trui uit. Na een uurtje omhoog door het gras en over de rotsen, werd de klim lastiger. De rotsen die vast lagen veranderde in zand en los liggende lavastenen. Het was dus continue een spel van omhoog en uitkijken dat je niet verkeerd stapt zodat je naar beneden valt. We grepen ons vast aan planten, grassen en soms ook losliggende rotsen. Dit ging zo nog een uur door. We deden het op ons eigen tempo en haalde soms een groep in, soms werden we ingehaald maar gelukkig pushte Dino niet erg hard om op te schieten. Sterker nog bij zo ongeveer iedere grote pauze (5-10 minuten) stak hij een sigaret op en maakte gebruik van de jungle toilet. Ik heb me wel 28x verbaasd hoe hij deze lastige klim voor elkaar kreeg op slippers, zelfs als je het iedere dag doet. Heel erg bijzonder.

Het laatste uur tot de top was het zwaarst. Hier zijn weinig rotsen om op te gaan staan en zijn er bijna alleen maar losse lavastenen. Rond 05.30 begon de zon langzaam op te komen en hadden we de top nog niet bereikt. We moesten dus wel een beetje snelheid maken. Zelfs met een opkomende zon was het uitzicht over het gebied al adembenemend. Hoe hoger we kwamen hoe kouder het werd en langzaam gingen de truien aan, maar zeker ook de handschoenen en muts die we de dag ervoor gekocht hadden.
Om 06.00 uur bereikte we de top van de vulkaan samen met ongeveer 20 anderen vanuit alle windstreken in de wereld. We waren trots op onze prestatie en genoten van de opkomende zon en het prachtige uitzicht. De vulkaan heeft een perfecte vorm en aan de andere kant van de zon is de schaduwvorm van de vulkaan goed te zien. Het was ijskoud op de top en er stond een straffe wind. Laura had het zo koud dat ze nauwelijks kon genieten van de prestatie die ze geleverd had. Maar veel dikker aankleden was niet gelukt (5 lagen). We maakte prachtige foto's en aten ons ontbijt op de top van de vulkaan. Lekker een kleffe sandwich en een banaan. Erg lekker was het niet maar blij met wat eten, naast de koekjes, waren we zeker wel.
We bleven zo'n 45 minuten op de top en maakte de mooiste foto's. De zon was inmiddels helemaal opgekomen en we begonnen aan onze tocht naar beneden.

De tocht naar beneden lijkt vaak makkelijk, maar in werkelijkheid was dit misschien nog wel moeilijker. We zouden niet dezelfde weg terug nemen omdat dat langer zou duren. Het begin was hetzelfde, maar met de verschuivende lavastenen en bijna niets om aan vast te pakken was ook het begin terug lastig. We liepen langs de krater naar beneden totdat we bij een gedeelte kwamen waarbij enkel losse kleine steentjes lagen. Dino liep voor ons en deed voor hoe hij het deed. Hij zette zijn voeten tussen de stenen en gleed als een soort glijbaan naar beneden. De kunst was om je evenwicht te behouden. We deden hem na, maar waar hij gemakkelijk zijn evenwicht hield lagen wij iedere paar minuten op ons kont in de stenen. Het was de lastigste afdaling van een vulkaan die we tot nu toe gedaan hadden.
Het glijbaan gedeelte duurde minimaal 1.5 uur en Dino leek te denken: schiet toch eens op, al zei hij dat natuurlijk niet.
Na het glijbaan gedeelte kwam er een gedeelte tussen de rotsen en losliggende stenen. Wederom niet makkelijk en er leek geen einde aan te komen. Bovendien begon de tijd te dringen aangezien we nog naar het guesthouse moesten en eigenlijk nog wilde douchen. Na veel geklaag en gesteun en veel vragen waarom, kwamen we om 09.45 aan bij het start-/eindpunt. Helaas was Kristian er nog niet om ons op te halen en moesten we wachten totdat hij om 10.00 uur aan kwam. We stapte snel in de auto en reden naar het guesthouse waar we om 10.30 aankwamen.

We pakte zo snel als we konden onze spullen en sprongen snel onder de douche om al het zand van ons af te spoelen en de lavastenen uit onze schoenen te verwijderen. Binnen 20 minuten zaten we weer in Kristian zijn auto onderweg naar het vliegveld. Kristian was een beetje onduidelijk hoelang het naar het vliegveld zou zijn, maar uiteindelijk was het vrij kort en kwamen we om 11.00 uur aan.

Op het vliegveld van Bajawa vertrekken per dag denk ik twee vluchten. Naar Labuan Bajo en naar een ander eiland. We checkte onze bagage in en vlak daarnaast was de gate. Dit was misschien wel het kleinste vliegveld waar we ooit geweest zijn. Grappig dat we over een paar dagen op een van de grootste vliegvelden ter wereld zijn, Singapore. We wachtten geduldig in de wachtruimte, maar er kwam maar geen vliegtuig. Om iets voor 12 werd er klaarblijkelijk omgeroepen dat het vliegtuig een uur vertraging had. Opzich niet zo'n probleem, maar voor niets gehaast dus. Rond 13.00 uur landde het kleine propellervliegtuigje dat ons ook naar Ende had gebracht. Gelukkig in ieder geval een vliegtuig en om 13.30 vertrokken we.

De vlucht stelde niet veel voor en bedroeg ongeveer 45 minuten, maar veel beter dan 9 uur met de auto. Aangekomen in Labuan Bajo pakte we een taxi en dat bleek de man te zijn waar we de Komodo tour bij geboekt hadden voor de volgende dag. Hij herkende ons en hij bracht ons naar ons hotel net buiten de stad.
Ons hotel was prima met een zwembad maar basic. Gelukkig was het ook prima schoon, had het een airco en een warme douche. We waren natuurlijk erg moe na de beklimming en het reizen en dus chillde we de rest van de middag bij het zwembad. We aten wat noodles en deden een powernapje.

'S avonds moesten we nog wat formulieren invullen bij het duikbedrijf seacreatures. Ik wilde erg graag een keer gaan duiken en in Komodo kan dat prachtig en kon dat ook zonder PADI. We hadden een bedrijf gevonden dat ons een veilig gevoel gaf en we moesten wat formulieren tekenen voor als er wat zou gebeuren.

Na de formele afwikkeling kon ook Laura niet meer onder het duiken uit en was het officieel dat ze mee moest. Eerst had Laura vond Laura het wel erg spannend, maar toch was ze benieuwd en was het geland. We aten nog wat en gingen op tijd naar bed. Morgen zou weer een drukke dag worden met nieuwe ervaringen onder water.

Geschreven door Stefjacobs1993