Deze dag zou wederom in het teken staan van reizen. De reis van Semuc naar Río zou een uur of 9 in beslag gaan nemen werd ons verteld.

Om 07.00 uur zou de vrachtwagen van het hostel Greengo's vertekken richting Lanquín waar iedereen uitgesorteerd wordt naar de volgende bestemming. De rit van het hostel naar Lanquín was er op de heenweg al geen om over naar huis te schrijven in het donker, maar nu in het licht ook niet. De "weg" die er eigenlijk niet is, heeft gaten, heuvels, keien, rotsen, zand en water. Het is ook niet mogelijk om hier met een normaal transport voertuig te komen. De tassen werden ingeladen en vervolgens de 14 gasten ook. De rit duurde ongeveer een uur waarin onze magen van links naar rechts gezwengeld werden.
Aangekomen in Lanquín stond daar inderdaad een soort Jeep op ons te wachten. De tassen werden bovenop gegooid, zeiltje erover en klaar om met z'n 4e de rit naar Río te maken. Een route van zo'n 200 kilometer.

Echter, na een klein half uurtje hield de asfalt weg volledig op. De chauffeur vertelde ons dat de rit de komende twee uur zo zou zijn. Ik heb werkelijk nog nooit op een "weg" gereden als deze. Een verkeerde stuurbeweging van de chauffeur en we lagen in het ravein. Wel eens de gevaarlijkste wegen ter wereld gekeken op tv? Een beetje vergelijkbaar was dit wel. We werden wederom van links naar rechts gesleurd in de auto. Gelukkig maakte de chauffeur zich minder druk. We ontweken de zwerfhonden, varkens, kalkoenen, kippen en koeien en reden langs hutjes waar mensen wonen. Deze zwerfhonden zijn er overigens echt wel heel erg veel hier. Op zulke wegen kom je om de 100 meter wel een verdwaalde, uitgemergelde zwerfhond tegen. We kwamen nog behoorlijk veel mensen tegen die ons met grote ogen aankeken alsof ze nog nooit toeristen hadden gezien. We zagen vrouwen met kinderen in een doek gewikkeld, mannen die hout hadden gesprokkeld met hun kapmes en spelende kinderen. Al bij al wel erg primitief en erg veel armoede, hetgeen ook wel hoort bij het platteland van Guatemala.

Na twee uur belandden we ineens weer op een verharde weg en vervolgenden we onze weg naar Río. We begrepen na deze twee uur wel waarom we niet met een minivan konden (al kwamen we die wel tegen, afgeladen vol met mensen).

Rond 14.00 kwamen we al aan in Río Dulce. De reis duurde dus uiteindelijk geen 9 uur, maar een uurtje of 7 inclusief de reis naar Lanquín. De chauffeur belde naar ons hostel en binnen 25 minuten zou er een schipper zijn om ons per boot op te halen. Dat bood ons de gelegenheid om nog te pinnen.

We werden opgehaald in een klein bootje en na 10 minuten varen over de rivier: "Río Dulce" kwamen we bij ons hostel aan de rivier aan. Een bescheiden hostel met een kamer van 3 x 2. We waren eigenlijk redelijk afgesloten van de buitenwereld en daarom besloten we om rond 16.00 met de boot terug naar Río te gaan. Río bestaat eigenlijk alleen uit een te drukke straat met winkeltjes en een haven. Er rijden grote Amerikaanse vrachtwagens langs de weg waar iedereen loopt, dus niet erg fijn om rustig langs te wandelen. Na wat inkopen te hebben gedaan zoals fruit, een stukje kip gegeten te hebben langs de weg en naar de supermarkt geweest te zijn, gingen we om 18.00 al weer terug naar het hostel.

'S avonds regent en onweert het hier eigenlijk altijd in Río en zo ook deze avond. We dronken nog wat onder een parasol en "genoten" van het onweer.

Geschreven door Stefjacobs1993