De dag begon vandaag dus wel heel erg vroeg. We zouden om 05.15 opgehaald worden door Pierre en Daouda. Gelukkig konden we in het hotel nog een broodje pakken van de avond ervoor met een klef plakje ham en kaas.

We hadden afgesproken bij de slagboom van het resort en daar stonden onze gidsen al te wachten op ons. Dat was toch een kleine meevaller. Je weet immers nooit of men op komt dagen of wellicht te laat. Eenmaal ingestapt, bleek dat Aziz uit Ivoorkust ook mee zou gaan en we hem op moesten halen op een plaats midden in de stad M'bour. Eenmaal aangekomen op een kruispunt stopten we. Op de hoek van de straat werd ons lokale koffie aangeboden. Een jongeman schonk een paar bakjes koffie in een klein kartonnen bekertje en goot het een aantal keer over. Een heerlijke koffie die we eigenlijk niet hadden verwacht.

We zouden vandaag het nationele park genaamd Djoudj gaan bezoeken. Een park vol exotische vogels. Dit park ligt in het Noorden van Senegal en is dus wel een eindje rijden met de Dacia met Arko (Alle Ramen Kunnen Open). Hoelang precies wisten we niet, maar dat het minimaal 4 uur zou zijn wisten we wel.

We reden door het donker over de provinciale weg en Pierre, de gids, zat achter in de auto. Hij was wat op zijn telefoon bezig en ineens hoorde we het kreunende geluid van een vrouw uit zijn telefoon komen. Hij leek ongegeneerd porno op zijn telefoon aan het kijken en leek niet echt door te hebben dat wij vrolijk mee konden luisteren. Dit bracht onze gids toch in een ander daglicht en eigenlijk konden we hem niet meer normaal aankijken. Het ging een kleine 10 min door totdat hij het geluid uitzette. We hebben er maar niks van gezegd, maar eigenaardig was het wel.

Na een dikke 4 uur te hebben gereden, kwamen we aan in Saint-Louis. Een van de grootste steden van Senegal. De reis bracht ons over kilometers lange savanne, langs tentenkampen en kleine nederzettingen. Langs de weg probeert iedereen te liften, vrouw, man, jong of oud probeert op een manier naar de volgende bestemming te komen. Er is bijna geen openbaar vervoer beschikbaar maar hetgeen er wel is, is waarschijnlijk erg onbetrouwbaar en te duur. Er is zelfs een spoorweg die van Dakar naar Saint-Louis rijdt, maar of de trein ook daadwerkelijk rijdt vraag ik me sterk af.

Aangekomen in Saint-Louise, stoppen we even om te plassen. We kijken uit over een meer dat is droog komen te liggen. Het heeft hier in Oktober namelijk voor het laatst geregend. Het regent hier over het algemeen maar 3 maanden per jaar en dan regent het niet bijzonder veel. Op de bodem van het opgedroogde meer ligt kilo's en kilo's aan plastic. We hebben nog nooit zoveel plastic langs de weg of in het water gezien. Geen wonder dat oceanen vervuild raken. Aan de andere kant is het natuurlijk goed te begrijpen dat milieu geen prioriteit heeft als je water uit een waterput moet halen kilometers verderop.

Rond 12.00 kwamen we pas aan bij Djoudj. Helaas wist ook de chauffeur niet precies waar hij moest zijn omdat de weg ernaartoe blijkbaar kapot was (hetgeen totaal niet het geval bleek te zijn). We kwamen bij een hotel aan dat al jaren verlaten leek. Het zwembad was leeg en smerig, de kamers waren leeg en het leek alsof plotseling iedereen de plaats heeft moeten verlaten. Door Corona hadden ze weinig gasten meer en was/is er ook geen geld om het te renoveren. Na wat handjeklap werk en een kokosnoot grdronken en gegeten te hebben, kregen we een gids in onze auto en moesten we nog 7 km rijden naar het park. We reden weer over de savanne en we waren nog geen 5 minuten onderweg en ik spotte blijkbaar een jakhals. Erg zeldzaam om deze dieren overdag te zien, maar met de verrekijker konden we de opgevoerde hond goed zien.

Het national park Djoudj bestaat uit verschillende vogels, slangen, krokodillen, vissen, zwijnen etc. Op de heenweg naar het park kwamen we al een groep flamingo's tegen. Tot nu toe geen slechte score. We reden zo'n 20 min en kwamen bij een boot. We bleken dus een tour op een boot te gaan maken in plaats van een kano, hetgeen ons voor was geschoteld. We waren blij toe, want met 38 graden kanoën kan eigenlijk niet.

We vaarden de rivier op en kwamen meteen een aantal grote pelikanen tegen die in een groepje jaagden op wat vissen. Aan de rand van de rivier zagen we wat wrattenzwijnen (timon of hakuna matata) die zich afkoelden in de modder. Aziz had er niet echt veel zin in na de rit, dus de gids wendde zich al snel tot ons. Te meer omdat onze Ivory Coast man op het bankje ging liggen en ging slapen tijdens de tour (beetje apart wel).

We zagen heel erg veel verschillende soorten vogels. De een leek op een reiger, de ander op een ooievaar, dan weer een gele en dan weer een blauwe vogel die langs vloog. De gids noemde de namen van de vogels, maar dat zei ons natuurlijk niets. Het was een zeer rustgevende plaats waar we zelfs arenden tegen kwamen. Wat een machtige beesten zo hoog in de boom! De koeien die zich door het water manoeuvreerden maakte de setting wel af. Een prachtige tour die boven verwachting was! We zouden naar de broedplaats van de pelikanen gaan. Een groot eiland aan het einde van de tour. Het grote eiland was er wel, maar het was helemaal geen broedseizoen. Er was daar dus geen pelikaan te bekennen, enkel een kudde koeien aan de rand van het eiland. Het maakte niet zoveel uit omdat we al veel moois hadden gezien maar in het broedseizoen zijn hier duizenden pelikanen bij elkaar te zien.

We maakte rechtsomkeer en vaarden dezelfde weg terug. Op de terugweg dachten we nog een krokodil te spotten. De gids zag hem wel maar hij dook snel onder water zei hij (jaja). Daarvoor in de plaats zagen we wel een levensgrote hagedis aan de rand van het water even wat drinken. We konden erg dichtbij komen en het was erg mooi om te zien. We kwamen op de terugweg zo ongeveer exact dezelfde vogels tegen, Gambiaanse gans, de arend, de pelikaan enzovoorts. Een geslaagde tour waardoor we de 6 uur durende rit eigenlijk al snel waren vergeten.

We zette de gids weer af en vervolgden onze weg over de savanne terug naar de bewoonde wereld. Het was inmiddels tegen 3 uur en dus werden we een beetje hangry.
We reden zo'n 1.5 uur en kwamen aan in Saint-Louis (stad van 1 miljoen inwoners). We werden een restaurantje in gedirigeerd en we hadden allebei al de keuze voor vis gemaakt. Hier hadden ze gelukkig nog wel wat vissen kunnen vinden met wat rijst en uien en het smaakte prima. Het was wel weer een gepuzzel met de graadjes, maar je hoeft maar 1x naar buiten te kijken en dan vergeet je snel over graadjes in het eten te zeuren.

Na de lunch stond er een stadtour op het programma. We werden in een koets getild met twee gidsen en een paard ervoor. De gids vertelde over de Portugese, Franse, Engelse en Nederlandse huizen. Dit waren de volkeren die Senegal hebben bezet tot 1960. De balkonnen en houten luiken deden inderdaad wel Zuid-Europees aan.
We reden een uurtje door de stad en zagen de vissers aankomen in de haven. De rivier door de stad zat vol plastic en dode vissen en de geur was ook niet al te best. We reden langs een belangrijke brug en een overheidsgebouw. Voor een van de grootste steden van het land had het weinig te bieden, maar dat hadden we ook absoluut niet verwacht.

Het paard kreeg nog een paar (in onze ogen onnodige) zweepslagen en we reden verder langs afbrokkelende Unesco huizen. De restauraties waren bezig, maar bij velen was daar nog weinig van te zien. We eindigden bij de Dacia die inmiddels midden op straat "keurig" gewassen/afgestoft was. Er bedelde nog enkelen kinderen om wat geld wat natuurlijk heel erg sneu is. Eigenlijk kun je het niet over je hart verkrijgen om niks te geven, maar we hadden ons voorgenomen om hier niet aan te beginnen. Wie wel, wie niet, hoeveel, besteden ze het aan iets goeds? We gaven liever wat fooi aan mensen die er wat voor gedaan hadden.

We vervolgden onze weg naar Lampul. Lampul ligt tussen Dakar en Saint-Louis aan het strand. Er is daar echter blijkbaar ook een duingebied midden in de woestijn.
Helaas bleek de chauffeur wederom niet precies te weten waar we ons moesten melden. Na een keer of 3 de weg gevraagd te hebben en met behulp van Google Maps kwamen we rond 19.00 uur aan in het dorpje.

Er leek iets niet helemaal goed te zijn gegaan met de reservering in de lodges. We konden het natuurlijk niet volgen en wachtte geduldig af. We trapte een balletje met de kids terwijl onze gidsen probeerde een slaapplek te regelen. Daarnaast kregen we nog een andere lokale koffie aangeboden. Dit was een soort koffie met lekkere kruiden. Er werd gezegd dat we alleen moesten wachten op een auto, hetgeen goed zou kunnen, maar het leek er meer op dat de resevering niet was doorgekomen. Uiteindelijk kwam er een pick-up truck en werd een djembee ingeladen. We reden de duinen in terwijl iemand op de djembee speelde. Er zou een Afrikaanse avond georganiseerd zijn met een kampvuur en wij zaten in de pickup met de artiesten.

Na een hobbelige tocht van een kwartiertje kwamen we aan in de woestijn/duinen. Het was nog net licht en we zagen de tenten in de duinen staan. Dit bleek onze slaapplek voor die nacht te zijn.
We dropten onze spullen en namen plaats in de kring. We waren een van de laatste aangezien er als minimaal 60 mensen waren. De djembee en de speler bleken bij de djembee groep te horen die de Afrikaanse avond organiseerde. De groep van 5 mannen speelden een goed uur en trommelden hun armen zo wat uit de kom. Wat een geluid kregen ze uit die trommels! We namen er een biertje bij en genoten van het optreden.

Om 21.00 uur werd het diner geserveerd. We moesten plaatsnemen in een tent met verschillende grote ronde tafels. We aten met z'n allen aan de tafel en rond 21.30 werd de soep geserveerd. Erg gezellig was het niet aangezien iedereen Frans sprak behalve wij, maar het had wel wat knus. Laura schepte de soep bij iedereen op en dat deed ze ook met de couscous. Er werd een grote schaal met vlees geserveerd en niemand kwam iets tekort. We lulde wat over Johan Cruiff, Van Persie, Sneijder en Robben, maar tot een gesprek kon het niet komen door de taalbarrière. Iedereen spreekt Frans en geen Engels of Spaans. Gelukkig sprak onze gids wel Engels.

Om 22.00 uur was er nog een kampvuur, maar deze hebben we over geslagen. Na zo'n lange dag en een volle maag waren we uitgeteld en klaar om in de woestijn te gaan slapen. Een geslaagde dag, erg veel in de auto, maar ik had het niet willen missen.

Geschreven door Stefjacobs1993