Aangezien we dus een foutje hadden gemaakt in onze planning en dachten dat we Komodo Island zouden bezoeken toen we op Le Pirate island zaten, hadden we het bezoek nu uitgesteld tot onze laatste dag. Vandaag is de laatste volle dag van onze vakantie en hebben we een tour geboekt waarmee we 6 verschillende stops zouden aan doen.

Helaas beginnen dagtours in Indonesië over het algemeen vroeg en dus ook deze. We zouden in eerste instantie om 5.45 opgehaald worden, maar dat bleek 's ochtends 06.00 uur te worden. Uiteindelijk was de chauffeur om 06.15 bij ons hotel. Er zaten al twee anderen in de taxi en ook moesten we nog twee anderen ophalen. Dat beloofde een drukke bedoeling te worden. Het bezoek aan Komodo island is iets wat in principe iedere toerist die Labuan Bajo bezoekt doet. Komodo Island is zo speciaal omdat de Komodo varanen enkel en alleen hier op de wereld wonen. Wat de exacte reden hiervan is, zijn wetenschappers het nog niet over eens. Waarschijnlijk omdat het een beschermd natuurgebied is en de dieren hier na de ijstijd gebleven zijn (aldus ome Google).

Eenmaal aangekomen in de haven werden we gedropt bij de overige honderden toeristen die wat slaperig voor zich uit zaten te staren. Er moest eerst betaald worden, maar met zo'n hoop toeristen werd de lol van zo'n tour al snel minder. De tientallen boten lagen al klaar om iedereen naar het eerste eiland te brengen. We werden op een boot gepropt met ongeveer 25 anderen en onze namen werden minimaal 5x gecontroleerd. Aangezien de namen van de boten wat verwarrend werkte voor sommige Chinezen duurde het vrij lang voordat iedereen op de juiste boot zat. We vaarden de haven uit en een matig Engels sprekende gids nam het woord om de planning uit te leggen. De eerste stop zou Padar Island zijn. Hier zouden we een hike doen en wat foto's kunnen maken.

Het was een dik half uur varen naar Padar island en we legde de boot aan naast de tientallen die er al lagen. Het was echt verschrikkelijk druk en de ergernissen over veschillende mensen liep al snel op. We probeerden ons hier snel overheen te zetten aangezien we er weinig aan konden veranderen en we konden ook niet terug. We moesten er maar het beste van maken.

De hike op het eiland was natuurlijk niet een echte hike aangezien er duizenden mensen per dag op moeten. Dan wordt er dus een fatsoenlijke trap of pad aangelegd. We slenterde achter de meute aan naar boven waar het mooiste uitzicht was om de foto's te maken. In de bloedhitte maakte we onderweg al wat foto's en eerlijk is eerlijk, het uitzicht was prachtig. Jammer van al die irritante toeristen, maar daar dealde we mee. Uiteindelijk kwamen we boven aan de top en hadden we een prachtig uitzicht op Padar island. Onze gids leek wel veranderd in een topfotograaf want hij wilde vanuit alle hoeken, standen en poses foto's voor ons maken. Eén foto was ook wel prima geweest, maar weigeren was ook wat ongepast. We kregen medelijden met de kinderen die mee de berg op gezeuld werden in de hitte op de vroege morgen terwijl we weer een paar honderd trappen naar beneden namen. Terug op het strand was het wachten totdat iedereen over de boten zijn eigen boot had gevonden en we onze weg konden vervolgen naar de volgende stop.

De volgende stop was op een kwartiertje varen en was pink beach. De naam doet al vermoeden waarom het een bijzonder strand is. Het zand lijkt er namelijk roze en dat was het in werkelijkheid ook wel. De tientallen boten werden voor anker gelegd en de toeristen werden losgelaten op het strand om foto's te maken. Er was bij deze stop ook een gelegenheid om te snorkelen en dus namen we die optie. Wij maakte ook de nodige foto's en relaxte wat op het strand. Het strand was gelukkig groot genoeg zodat het niet zo op viel hoeveel mensen er waren. De stop duurde een uurtje en daarom pakte we na de foto's snel de Go Pro en de snorkelspullen. Het was geen fantastische snorkelplek, maar dat hadden we ook niet verwacht. De Go Pro deed het in ieder geval wel en dat was al een hele opsteker na het debacle van de dag ervoor. Het helder blauwe water, het roze zand en de bergen op de achtergrond maakte de foto's en het aangezicht in werkelijkheid wel erg mooi en bijzonder.

De derde stop van die dag zou het hoogtepunt van de trip moeten zijn. Komodo Island. Helaas was het ook bij deze dieren niet de tijd van het jaar om zich te laten zien. Dat zou ook pas in Oktober zijn en nu zouden ze zich verscholen houden in de jungle van Komodo Island. We meerden aan bij de pier naast de andere boten. Alle toeristen werden er zo'n beetje als vee afgejaagd. We liepen naar de entree waar de andere groepen ook aan het wachten waren. Iedere groep kreeg een lokale gids en er werd gesteld dat men normaal met 5 personen per gids gingen. Nu waren dat er dus 25. We kregen een 15-jarige gids toegewezen die voor de gelegenheid een jasje had aangetrokken, maar als hij over 2 maanden weer ander werk heeft en geen ranger blijkt, sta ik daar niet van versteld. Hij liep de andere gidsen achterna en zo trokken we met een man of 100 tegelijk het park in. Er werd gevraagd om zachtjes te doen terwijl we de varanen zouden zoeken. Met een groep toeristen is dat natuurlijk kansloos. Er zitten altijd wel Amerikanen of andere irritante mensen bij die stug alle regels negeren. Zo ook bij ons.

Het leek kansloos om met zo'n grote groep ook maar 1 varaan te kunnen zien. Warempel was het na nog geen 100 meter al raak. Een andere groep van nog eens minimaal 50 man had zich al rond de varaan verzameld. Het bleek om een babyvariant te gaan. Gelukkig zijn de varanen redelijk relaxed en gewend aan mensen, want we stonden dus met minimaal 150 man om het diertje heen foto's te maken. Iets sneu's had het wel, maar gelukkig werd het dier geen kwaad gedaan. Na wat foto's konden we verder op zoek naar grotere varanen. We liepen verder over een aangelegd pad en de gids keek niet op of om en de vrouw bleef op luide toon door praten. Op gebaande paden, een slechte gids en veel geluid. Het leek kansloos om er nog een te vinden. Als ik een varaan was, zou ik lekker weg blijven. In de brandende zon liepen we het pad af en uiteindelijk kwamen we aan bij een groep waar wederom minimaal 100 mensen stonden. Hier moest er wel weer een zitten. Dat bleek ook zo te zijn. Er lag een mannetje onder een boom in de schaduw. Deze was beduidend groter en het was toch wel een indrukwekkend dier om te zien. Dat deze dieren een afstammeling van de dinosauriërs zouden zijn geloof ik wel. We maakte wat mooie foto's van het chillende dier maar ergerde ons toch vooral aan de hoeveelheid mensen om het beest heen. Het leek het beest weinig te doen al die aandacht en hij ging af en toe eens wat anders liggen. Klaarblijkelijk eten de dieren net als een slang zo ongeveer 1x per maand. Als ze eieren hebben gelegd eten ze die zelfs soms zelf op. Dit geldt ook voor de babies, deze worden soms ook opgegeten door de ouders. Daarom leven kleine varanen vaak in bomen totdat ze daar te zwaar voor worden.

We vervolgde ons pad op zoek naar de volgende varaan. Na een kleine 20 minuten wandelen bleek er nog een ergens te zitten. Deze was wat moeilijker te zien en we moesten hiervoor door de bosjes kruipen, maar uiteindelijk kwamen we uit bij nog een tweede grote. Ook met dit beest werden selfies gemaakt en deze bewoog wat meer. We volgde het beest totdat hij met zijn imposante lijf van een meter of 2 het bos weer in verdween. Hiermee kwam onze Komodo tour ten einde en we waren toch blij dat we er 3 hadden kunnen zien. Iedereen werd weer de boten op gestuurd en we vervolgde onze tour naar de 4e stop.

De 4e stop was er een om mooi te kunnen snorkelen. Daar was ook weinig aan gelogen want toen we het water in sprongen zagen we meteen het prachtige koraal en de gekleurde vissen. Onze Go Pro kwam hier weer goed van pas. Helaas zagen we zelfs ook weer mensen op het koraal staan. Onbegrijpelijk maar het zal wel bij massa is kassa toerisme horen. We snorkelden voor een uurtje en maakte mooie filmpjes en foto's. Dat wordt lastig kiezen voor het fotoboek!

De 5e stop was er een die we al kende van het duiken, namelijk manta point. Met duiken was het niet gelukt om ze te spotten, dus hopelijk zou het nu wel lukken. We sprongen het water in en de stroming was wederom erg sterk en het was zelfs misschien wel wat gevaarlijk voor sommige om hier te snorkelen. Wellicht dat dat de reden was dat we na 5 minuten al uit het water gingen. Geen manta's. Tja, na 5 minuten is dat ook wel erg lastig. Een waardeloze stop dus en helaas wederom geen manta's.

De 6e stop was wederom een plek om mooi te kunnen snorkelen. Laura fotografeerde er lekker op los met de Go Pro en het rif was er ook echt prachtig. Het leek wel een bos met allerlei kleuren vissen en koraal. Helaas geen schildpad dit keer dus die hadden we alsnog niet op de foto kunnen krijgen.

We vaarden terug naar Labuan Bajo wat nog slechts een half uurtje was. Om 5 uur kwamen we weer aan in de haven. We wilden nog graag douchen en hadden een plekje bij Seaesta gereserveerd om de zonsondergang te kunnen zien. Deze zou om 17.50 beginnen en dus schakelde we de scootertaxi in. Hij was er snel en zette ons weer met zijn scooter bij het hotel af. We douchte snel en daar stond hij alweer. Dit keer weer met een vriend van hem. Makkelijk verdiend zo voor onze Carlos, maar voor ons ideaal. We haastte ons naar het restaurant maar het was bewolkt en we konden vanaf de scooter de zon zien zakken achter de wolken en de bergen. Helaas waren we net te laat om de zonsondergang goed te kunnen zien.
Het weerhield ons er niet van om onze laatste avond te starten met een heerlijke cocktail.

We chillde in het restaurant en zochten wat foto's uit die we met de Go Pro gemaakt hadden. Het uitzoeken van foto's was inmiddels ook een dagtaak geworden, maar geen straf. Ik bracht ondertussen de Go Pro terug naar Seacreatures en we bestelden wat eten. We genoten van onze laatste avond met wat drankjes, maar toch waren we best moe geworden aangezien de wekker weer vroeg was gegaan. Rond een uur of 22.00 appte we onze Carlos en bracht hij ons weer veilig naar het hotel, dit keer weer met z'n drieën op een scooter.

Geschreven door Stefjacobs1993