We hadden thuis al een vlucht geboekt vanaf Labuan Bajo naar Ende. De reden hiervoor is dat we vanaf Oost Flores terug wilde reizen naar het westen omdat we vanaf daar terug naar huis vliegen en de afstanden behoorlijk zijn. Onze vlucht vertrok rond het middaguur. We hadden om deze reden 's ochtends nog tijd om het een en ander te regelen of informatie over op te vragen.
Maar first things first, op een lege maag lukt dat natuurlijk niet. Nadat we zachtjes onze spullen pakte, maar gegarandeerd mensen wakker gemaakt hadden, aten we een ontbijtje aan het zwembad met koffie. We aten een toast met avocado en begaven ons richting het centrum van Labuan Bajo. Feitelijk een straat waaraan allerlei snorkel/duik bedrijfjes zitten aangezien dit is waarvoor de meeste toeristen naar Labuan Bajo komen. Het leek mij wel erg gaaf om een keer een proefduik te doen. Veel mensen die we gesproken hebben op reis zeggen dat Komodo een van de mooiste plekken is om te duiken. We hebben natuurlijk onze PADI niet, maar de mogelijkheden voor een fundive zijn er zeker. We liepen bij een bedrijfje naar binnen en de vrouw achter de balie legde ons uit wat we zouden kunnen verwachten. We zouden twee plekken in Komodo bezoeken waar de stroming niet sterk was en we zouden samen met 1 duikinstructeur gaan. Aangezien Laura erg bang is voor haaien, mede ingegeven door de duizenden Instagram filmpjes die META haar voorschotelt, twijfelde Laura of ze wel mee moest gaan. Duiken is natuurlijk niet net als snorkelen waarbij je alles zelf in de hand hebt en naar boven kunt wanneer je wilt. We kregen een fijn gevoel over hetgeen uitgelegd werd en stapte weer op met een folder van het bedrijf op zak.
We liepen de volgende zaak binnen wat meer op een soort duikschool leek. Een blinde man stond ons te woord en vertelde dat zij drie, in plaats van twee duiken zouden doen. Ook zei hij dat er wellicht drie personen per instructeur mee zouden gaan. Dat was voor ons een beetje een afknapper ondanks dat de prijs lager was. We namen ook zijn folder mee na de uitleg van de blinde man om nog eens over onze keuze na te denken.

De andere activiteit voor de vlucht was pinnen en naar de kapper. Pinnen is altijd weer een fantastische aangelegenheid. Altijd een verrassing welk pasje of pinautomaat het wel doet, welke niet en hoeveel je kunt pinnen. Met andere woorden, een drama dus. We slaagde erin om een paar miljoen Rupiah te pinnen bij drie verschillende banken en we snelde ons naar het hotel om daar een taxi naar het vliegveld te nemen.

Nabij het vliegveld was een barbershop. Deze tip had ik gekregen van de crew van Le Pirate Explorer en ze hadden de locatie op de kaart aangewezen. Aangekomen op het vliegveld besloten we om eerst maar onze backpacks te droppen en een boardingpass te bemachtigen. Dat duurde in totaal nog geen 5 minuten en dus was er nog voldoende tijd voor een knipbeurt.
We liepen de straat uit en vonden uiteindelijk de "barbeer". Er hing een groot Bintang bord buiten en je kon daadwerkelijk ook bier krijgen tijdens je knipbeurt. Dat zou ook een top idee in Nederland zijn.

Gelukkig was de salon helemaal leeg, zoals ik een beetje gehoopt had. Ik kon meteen plaats nemen in de stoel en de kapper vroeg me wat ik met mijn haren wilde. Verder dan een gesprek met "shorter" kwamen we niet. Vrij logisch natuurlijk bij een kapper, maar uitdunnen, vanachter scheren met standje 3 en voorop wat langer, zat er niet in. Hij sprak amper Engels en dus was het op hoop van zegen. De tondeuse werd gepakt en hij begon achter te scheren, bovenop wat te knippen en uiteindelijk kreeg ik zelfs nog een soort massage op mijn hoofd. Er werd wat gel in mijn haar gedaan en de kapper vroeg me 50.000 IDR af te rekenen (3 euro). Dat was ook weer gebeurd.
De volgende stop voor de vlucht was wat eten. We besloten dit in een soort kelder op het vliegveld te doen. De kelder stond blauw van de rook van de sigaretten en het was er snikheet. Snel een nasi/mie goreng gegeten voor de vlucht en snel daarna zou de boarding al starten. Gelukkig stelt de douane check hier eigenlijk zo goed als niks voor. De tas gaat door een x-ray scanner en je loopt door een metaaldetector en binnen 2 minuten ben je door de douane. Een stuk sneller dan op Schiphol deze dagen. We liepen naar de gate die we moesten hebben maar daar stond eerst nog een vlucht naar Bali op. Ik vroeg de vrouw achter de balie of de volgende vlucht naar Ende was en ze gaf een instemmend antwoord. Ik was dus in de veronderstelling dat we even moesten wachten tot het volgende vliegtuig kwam. De wachtruimte liep intussen leger en leger. We zeiden tegen elkaar: "er gaan wel heel erg weinig mensen naar Ende". Nu is het sowieso niet erg toeristisch richting het oosten van Flores, maar er bleef niemand meer zitten. Laura ging het nogmaals navragen en de vrouw maande ons zo snel mogelijk naar het vliegtuig te gaan dat op het punt stond om te vertrekken. De vorige medewerker aan wie we het hadden gevraagd, had het dus verkeerd begrepen denk ik. We rende richting het vliegtuig en kwamen erachter dat we in een klein propeller vliegtuigje zouden vertrekken. Dat hadden we allebei nog nooit meegemaakt! Weer eens wat nieuws. Het was mega warm in het vliegtuigje en we waren de laatste passagiers die in moesten stappen. Er zaten maximaal 100 mensen in het kleine apparaat en we vertrokken stipt op tijd. Met het opstijgen merkte we wel dat dit niet zo stabiel was als een vliegtuig met straalmotoren. Na een kleine drie kwartier vliegen landde we eerder dan gepland op Ende. Een nog kleiner vliegveld dan Labuan Bajo en we waren samen met twee Italianen en nog wat anderen de enige toeristen.

We werden meteen aangesproken of we een taxi nodig hadden en konden een taxi naar Moni met de Italianen delen. Tijdens de rit stopte de taxichauffeur nog op wat mooie plekken met uitzicht over de rijstvelden. Omdat we ons raam open hadden, zagen de voorbijgangers dat er Europeanen in de auto zaten en er werd vrolijk op los gezwaaid en geschreeuwd naar ons op een positieve manier.
Na een ritje van een uurtje of 1.5 kwamen aan bij onze homestay Mahoni. Dit werd gerund door een vrouw genaamd Hadji (of Heddi of zoiets). We konden plaats nemen en ze bood ons een kop koffie aan. We namen plaats in de zon en bespraken onze plannen en mogelijkheden met haar. Ze hielp ons erg goed en we konden ook onze was nog bij haar kwijt. Dat "was" (haha) inmiddels wel erg nodig geworden ook! Twee volle zakken waar ze mee aan slag kon met de hand want een wasmachine leek er niet te zijn. We namen een kijkje waar de vrouw woonde en zagen dat ze een aap aan een boom hadden gebonden als een huisdier met een touw van een meter of twee. Best wel zielig, maar het zal er wel bij horen.

Er was naast het guesthouse een restaurant dat goed stond aangeschreven in het dorp. Het dorp Moni stelt overigens ook maar weinig voor. Ik schat dat er maximaal een paar duizend mensen wonen. Er is een hoofdstraat met wat guesthouses en wat kraampjes om iets te kopen met daaromheen wat huizen.
We aten bij Mopi's een pasta en een pizza en speelde maar weer eens een spelletje Perudo. Aangezien de wekker die nacht weer vroeg van zich zou laten horen, gingen we niet te laat naar bed. Een reisdag die ons naar misschien wel het minst toeristische gedeelte van Flores bracht tot nu toe.

Geschreven door Stefjacobs1993