Ons bezoek aan lake Toba bleef beperkt tot 1 volle dag. Wat ons betreft ook wel voldoende. Vandaag zouden we een shared taxi naar Medan nemen. We hadden de avond ervoor via WhatsApp contact proberen te zoeken met de ferry operator aan de andere kant van het meer. Zij zouden ook de shared taxi's verzorgen. Aangezien we geen simkaart hebben, moeten we het dus van wat wifi punten bij restaurants en accomodaties hebben. Dat maakt het afspreken van een taxi niet makkelijker via WhatsApp. Laat op de avond kregen we akkoord op het voorstel om voor 180k per persoon (11.50 eu), naar Medan te gaan. Een relatief dure reis, maar met een private taxi zouden we minimaal 800k voor 2 personen kwijt zijn geweest.
De shared taxi zou om 10.00 uur aan de andere kant van het meer vertrekken. We kregen de tip van de shared taxi eigenaar om om 07.45 de boot te nemen. In principe zouden we dan een uur te vroeg bij de taxi aankomen, maar better safe then sorry want er zou maar 1x per dag een taxi vertrekken.

Omdat we voor het vertrek van de boot nog moesten ontbijten en uitchecken stond de wekker weer om 06.30 zodat we om 07.00 aan het ontbijt konden. We aten een paar geroosterde boterhammen aan het meer zo op de vroege morgen en om 07.45 arriveerde inderdaad de boot. De boot moest nog bij een 5-tal hotels stoppen om mensen op te halen en uiteindelijk konden we aan de oversteek beginnen. Rond 08.45 kwamen we aan in de haven en daar stond de shared taxi eigenaar ons al op te wachten. Het was dezelfde persoon die ons op de heenweg de terugweg tickets al te verkopen. We hebben dit toen afgehouden, maar wellicht waren we dan goedkoper uit geweest aangezien de man wist dat we maar een optie hadden om terug te gaan. Anyway, de taxi was geregeld.

Omdat we nog meer dan een uur moesten wachten, maakte we een rondje over de lokale markt tegenover het restaurantje waar iedereen wachtte. Op de lokale markt/lokale slachterij waren de gebruikelijke kraampjes weer in overvloed aanwezig. In een afgelegen gedeelte, werden de vissen ontschubd, doorgesneden en gefileerd. Aan de andere kant werden de kippen onthoofd en geplukt. Bij weer een ander kraampje werd een deel van een varken in kleine delen gehakt. Bijzondere taferelen en bacteriën leven hier in een paradijs. Na een half uurtje hadden we de markt wel weer gezien, want erg veel kraampjes waren er niet en we hadden ook eigenlijk niets nodig.

Terug bij het restaurant bleek tegen 10 uur dat we een taxi moesten gaan delen met mensen die naar Berastagi en Bukit Lawang moesten. Hier kwamen wij dus net vandaan en lag in principe niet op onze route. Het was vreemd dat we niet met de Medan groep mee moesten, maar de eigenaar probeerde uit te leggen dat ons hotel beter op een andere route zou liggen. Nou lag ons hotel niet in Medan zelf, maar via Berastagi en Bukit Lawang zou wel een erg grote omweg worden. De auto zat bomvol en onze backpacks moesten op het dak van de auto gebonden worden. Een touwtje eromheen en klaar om te gaan. Als dat maar voldoende zou zijn.

De rit was redelijk oncomfortabel en duurde erg lang. Na een viertal uur rijden naderde we Berastagi. Het was blijkbaar een drukke dag in de stad want we kwamen muurvast te staan in de file. Niet voor en niet achteruit. De chauffeur begon inmiddels ook zijn geduld te verliezen en de blazen van de passagiers werden voller en voller. Uiteindelijk kwamen we bij het eerste hotel en konden we met 1 persoon minder door naar de lunch. De lunch was in de stad zelf en de chauffeur nam ons mee naar een restaurant. De ongekoelde kip, rendang en vissen lagen ons aan te gapen bij binnenkomst van het restaurant. Zonder een kaart te geven werd ons gevraagd wat we wilden eten. We kozen voor de rendang en er werd voor iedereen rijst, wat kip, groente en chili op tafel gezet. De rendang was zeer pittig en de zweetneus was al snel zichtbaar.

Na het eten, reden we gelukkig door naar ons hotel en niet eerst naar Bukit Lawang dat noordelijker ligt. De chauffeur had ons gevraagd of we hem het laatste gedeelte de weg konden wijzen aangezien hij niet wist waar ons hotel was en hij zelf met een oude Nokia klaptelefoon werkte. Ondanks dat de chauffeur niet wist wat "left" en "right" betekende in het Engels, kwamen we om 17.30 eindelijk aan bij een hotel dat midden in de jungle leek te liggen. Laura had een huwelijks suite geboekt dus de kamer was groot, een bad, groot bed en een warme douche. Helemaal top, maar helaas was het van korte duur.
Het hotel leek een Nederlands tintje te hebben want je kon er zelfs krokketten en bitterballen bestellen en er was een koffiehoek. Het restaurant had ook een Friese vlag. Wellicht een Nederlandse eigenaar?

Belangrijker was dat er een zwembed bij was. Hier hadden we naar uit gekeken door de lange rit die we achter de rug hadden. We hadden verwacht eerder aan te komen en langer gebruik te kunnen maken van het zwembad maar helaas. Eenmaal aangekomen, begon het ook nog te regenen. Wat een pech, nog even geen zwembad dus. Gelukkig duurde dit maar een goede drie kwartier en was de temperatuur nog steeds heerlijk. We namen nog een heerlijke duik in het zwembad dat een soort infinity pool was met uitzicht op de jungle.
Na het zwembad aten we een ouderwetse cordon blue. Er waren in dit hotel ook veel Nederlanders, het stikt er hier van.
We speelde nog een spelletje na het eten en kregen van de bediening een ontbijtbox mee aangezien we morgen alweer om 05.30 opgehaald zouden worden om naar het vliegveld te vertrekken en het ontbijt pas om 07.00 uur zou beginnen. Heerlijk die vroege wekkers iedere keer, maar helaas niets aan te doen. Op Flores gaat dit beter worden, denken we.

Geschreven door Stefjacobs1993