Vandaag stond de reis van Bukit Lawang naar Berastagi op het programma. Gelukkig konden we via onze jungle accomodatie een privé taxi naar Berastagi boeken. We hadden afgesproken om rond 08.00 uur te vertrekken en de chauffeur stond ons netjes op te wachten. De rit naar Berastagi bedraagt een kleine 100 kilometer, maar op Sumatra zijn natuurlijk geen snelwegen waar je even snel overheen vliegt. Over 100 kilometer doe je dus rustig 4 uur.
De rit verliep soepel en we kwamen door kleine dorpjes en uitgestrekte plantages. Rond het middaguur kwamen we aan bij onze homestay in Berastagi. Een dorpje waar an zich niet erg veel te beleven is. Als reizigers hier stoppen, stopt iedereen eigenlijk om de Sibayak vulkaan te beklimmen. Dit was ons plan voor de volgende dag. Homestays zijn hier een vrij normaal begrip. Voor nog geen 20 euro per nacht boek je een kamer bij iemand thuis. Hier woont de hele familie bij elkaar en je logeert dus bij iemand thuis. Wel met een eigen badkamer (al deelde wij de badkamer in dit geval).

Mary, de eigenaar van de homestay, legde ons uit welke bezienswaardigheden er naast de vulkaan waren en vroeg ons of we met de vulkaan tour mee wilden doen of de complete tour. Mary omcircelde wat highlights op een plattegrondje wat we zouden bezoeken en we besloten voor de full tour te gaan. Omdat Mary niet alle highlights omcircelde dachten wij dat we niet alle highlights zouden doen tijdens de tour. Mary legde ook uit hoe de bussen werkte. In principe moest je gewoon aan de goede kant instappen en schreeuwen als je op de plaats van bestemming bent dat je uit het busje wilt. Je betaalt 40 eurocent en klaar.

Aangezien we nog niet gegeten hadden, besloten we om dat eerst maar eens te gaan doen. Mary had een babi pangang restaurant aangeraden iets verderop in de straat. We liepen de straat in en zagen een restaurant dat op de naam leek die opgegeven was. We hadden al best een stukje gelopen en Laura was er van overtuigd dat het hier dan wel zou moeten zijn. Ik sloot me hierbij aan en we liepen naar binnen. Er was een kok met rastaharen een deel van een varken aan het klein snijden en BBQen en aan de voorkant hing een varkenskop aan een grote haak door zijn neus. Daarnaast hing een deel van zijn poot. Dit leek een top "restaurant" (not so much). We bestelde de BPK (Babi Pangang Karo). De rastaman pakte uit een grote pan een bakje met een soort groentesoep, uit een andere grote pan een bakje rijst. Hij bereidde het varken op zijn zeer hygiënische BBQ en voegde daar wat peterselie aan toe. De chili werd apart geserveerd.
Hoe we dit moesten eten wisten we eigenlijk niet. Bij elkaar, apart, met onze handen (zoals iedereen) of met een lepel en vork. We bestelde ook nog iets dat op cola zou moeten lijken maar meer naar een soort vieze tandpasta smaakte. We kozen voor de vork en lepel en alles apart optie. Later bleek iedereen het dus met de handen te eten en door elkaar te gooien. Erg lekker was het eigenlijk allemaal niet en erg blij met het aangeraden restaurant waren we dan ook niet, maarja we hadden weer gegeten.

Na het eten namen we een busje richting het centrum. Dat dachten we althans. We namen de bus de verkeerde kant op en kwamen daar na een paar minuten achter. Snel eruit en aan de andere kant weer ingestapt. Ze rijden hier ook links, misschien dat het daar aan lag. Aangekomen in het centrum liepen we een beetje verloren rond. Per toeval kwamen we een plaatselijk VVV kantoor tegen. We vroegen de man achter de balie, die net een voetmassage kreeg, of hij nog wat tips had. Hij wees ons op de highlights die Mary niet had omcircikeld en we besloten een tour te boeken langs deze bezienswaardigheden. De taxi zou er met een half uurtje zijn en in de tussentijd konden we nog een kijkje nemen in een museum naast het kantoor over het gebied "Karo" waar we verbleven.
De man vertelde wat over de oude gebruiken, de tradionele stijl van huizen bouwen, de festiviteiten, oude Rupiahs en de Nederlandse overheersing. Veel toevoeging had de gids niet aangezien hij ook van het bordje af moest lezen wat het een en ander allemaal was. We maakte wat foto's en doodde de tijd tot de taxi er was.

Onze taxichauffeur leek een jongeman van amper 18 jaar die geen woord Engels sprak. De eerste stop was de Lumbini tempel. Een Boeddhistische tempel die compleet goud was uitgevoerd. Deze stond ook niet op de plattegrond zoals Mary deze aan ons gegeven had, dus we vonden dit een prima aanvulling op het programma van morgen. We bezochten de tempel op zondag en dus was het er erg druk met lokale bevolking. Eenmaal aangekomen moesten wij dus eerst een keer of 10 op de foto voordat we zelf foto's van de tempel konden maken. Er leek een soort verkleedpartij aan de gang te zijn waarbij vrouwen en kinderen gekleed waren in prachtige jurken met een paraplu tegen de zon. Enkele mannen maakte foto's van de modellen en een foto met ons kon natuurlijk niet ontbreken en andersom was dat ook zo. Na tal van verschillende samenstellingen konden we onze weg vervolgen om onze schoenen uit te trekken en de tempel te betreden.

Het leek op het eerste gezicht een Chinees Boeddhistische tempel gezien de Chinese decoratie die in de tempel te zien was. In iedere hoek van de tempel waren Boeddha's geplaatst met kaarsen en wierook. We liepen wat rond in de tempel en waren blij dat we hier nog naartoe waren gegaan. Na een klein uurtje hadden we het meeste wel gezien en zochten we de chauffeur weer op.

De volgende stop was de heuvel genaamd: "Gundaling". Op deze heuvel zou je een prachtig uitzicht hebben op de Sinabung vulkaan, maar kon je ook de Sibayak zien. We reden een goed half uur en kwamen aan op een plaats waar men veel met paard en wagen in de weer was. Omdat het zondag was, was het ook hier vrij druk met lokale bevolking. We parkeerde de auto en meteen werd gevraagd of we geen rondje met paard en wagen wilde maken. We sloegen dit af en besloten zelf wat rond te lopen. We gingen naar een restaurantje waar je tevens ook een uitzichtpunt had op de vulkaan om foto's te maken. We betaalde 1.50 per persoon om het uitzichtpunt te betreden. Er stonden zo'n 30 mensen die ook foto's aan het maken waren. Het duurde niet lang voor de eerste had gevraagd om een foto met ons te maken. Toen we hiermee instemde was het hek van de dam. We hebben minimaal 30 foto's moeten maken. Ik heb echt medelijden met popsterren of voetballers die deze fame iedere dag en ieder uur hebben. Het lijkt me erg vermoeiend. Na de 30e foto vonden we het ook wel mooi geweest en konden we zelf nog wat foto's maken van de machtige vulkaan. Daarna snel weg voordat men nog meer foto's van ons wilde nemen.

We dronken nog wat in een nabij gelegen restaurant met uitzicht op de vulkaan en na een uurtje zochten we de chauffeur weer op.

De chauffeur zette ons af bij een restaurant dat Laura op internet gevonden had. Het was een restaurant dat Europees georiënteerd was want we hadden wel eens zin in wat anders dan rijst met kip. We bestelde twee burgers en als dessert churros en bananen loempia's. Weer eens wat anders, maar meteen ook een behoorlijk stuk duurder. Al is dit ook erg relatief. We betaalde met twee drankjes erbij zo'n 20 euro voor dit alles.

Na het eten liepen we naar de night market. Deze markt, wat eigenlijk meer pop-up eet tentjes langs de kant van de weg zijn, begint na 19.00 uur. Hier zouden de spullen die overdag niet verkocht waren opgegeten worden. De hygiëne op zo'n markt is zeer ver te zoeken. Vliegen, vieze pannen, borden, ongekoeld vlees. Het is werkelijk een wonder dat deze mensen iets lekkers gekookt krijgen tussen alle "rommel". Toch blijft het fascinerend om te zien hoe het een en ander bereid wordt als voorraad in het karretje of direct voor klanten. Weer genoeg indrukken voor deze dag en zeker gezien het feit dat onze wekker vannacht om 03.45 stond om de tour naar de vulkaan te starten.

Geschreven door Stefjacobs1993