Deze dag hadden we gepland om naar een prachtig mooi wit strand te gaan met wuivende palmbomen. We hadden wat gegoogled en kwamen tot de conclusie dat "secret beach" wel zou moeten kunnen voldoen aan onze verwachtingen.

Het enige probleem was dat dit op zo'n half uur rijden was van ons appartement. We besloten daarom dat het voor ons ook nodig was om een golfkar te huren. Ik liep de straat in en ging zo'n 4 verhuurpunten langs. De meeste keken me aan alsof ik gek was geworden omdat ze allemaal al verhuurd waren. Dikke pech dus. De laatste optie was een kar van het hotel zelf. Gelukkig konden we deze nog voor een dag lenen tegen een niet al te schappelijke prijs van 45 euro. We moesten nog wat boodschappen doen en aangezien we nu een prachtige boodschappenkar hadden, gingen we op pas naar wat brood, ham en eieren.
Bij de supermarkt aangekomen hebben we snel ons boodschappenlijstje maar wat verkleind. Een pakje ham kostte 7 euro, een zak chips 8 euro, en koekjes kostte ook zo'n 7 euro. Dit werd allemaal wel wat aan de prijzige kant en Belize zelf is al zo duur. Met een gereduceerd zakje keerde we terug huiswaarts en rond de middag vertrokken we naar "secret beach".

De weg ernaartoe was op zijn zachtst gezegd geplaveid. In het centrum was er in ieder geval nog asfalt, maar wat verderop waren het meer kuilen dan een weg zelf, laat staan asfalt. De rit kostte ons zo'n drie kwartier in de golfkar. Eenmaal aangekomen werden we verwelkomt door de locals om bij hun beachclub wat te drinken. Dit vonden we wat opdringerig en we probeerde wat verder te zoeken naar een deel waar het minder druk was met Amerikanen. Dit bleek echter niet het geval en dus straken we neer op een ligbedje. Het strand was parelwit en de zee prachtig helder blauw. Het was niet het onbewoonde stukje strand waarop we gehoopt hadden, maar mooi was het zeker.

We zwommen wat, dronken wat, ergerde ons aan de Amerikanen en zwommen en dronken weer wat. Veel Amerikanen gaan hier voor een weekje op vakantie en spenderen dan ook behoorlijk wat geld. Een cocktails, massages, souvenirs, eten alles.

Na een paar uur begon het voorzichtig te regenen en werd de lucht donkerder. We besloten om onze spullen te pakken en verder te zoeken naar een stukje strand waar minder mensen waren. Helaas was dit niet te vinden. Het leverde ons een hoop muggenbulten op door de kleine waterpoeltjes overal.

We reden naar huis met onze kar en hadden de dag vantevoren gehoord over een festival op het strand. Het festival heette het Belize Music and Food Festival. We besloten om hier twee kaartjes voor te kopen a 20 euro per stuk. Misschien dat hier wat minder toeristen op af zouden komen.
We aten aan het strand nog wat met een gezellig bandje op de achtergrond en rond half 9 liepen we richting het festival.

Eenmaal aangekomen bleken er inderdaad weinig toeristen te zijn en ook het drinken was niet duur. Slechts 5 Belize dollar voor een rum cola (2.50 eu). De optredens op het festival bestonden uit verschillende bands gecombineerd met optredens van DJ'S tussendoor. De bands zongen voornamelijk lokale liedjes en de DJ'S draaiden vooral bekende spaanse liedjes. Het was geen festival zoals dat bij ons georganiseerd wordt. Hier gaan namelijk hele families tegelijk heen, dus oudere oma's tot kids van 3. Er waren ook twee VIP areas ingericht die waren afgezet met dranghekken die veel te groot waren voor het aantal mensen. De koeling achter een bar bestond uit een paar kisten met ijs erin en het personeel achter de bar was niet te beroerd voor een praatje ondanks dat er 30 anderen stonden te wachten.
Rond 1 uur hadden we het wel gezien. Aangezien het ook nog een foodfestival was, haalden we nog wat kip met rijst bij een van de kraampjes. Ze hadden ons alleen niet verteld dat de bonnen enkel en alleen voor het drinken waren. Gelukkig konden we de bonnen aan iemand in de rij verkopen. Dat gaat toch allemaal net wat makkelijker in het Engels dan in het Spaans.

We aten onze kip op straat op en liepen naar ons hostel.

Geschreven door Stefjacobs1993