En zouden ze de derde etappe wel gelopen hebben? Het antwoord is: "Ja".

Eigenlijk kan ik over deze dag vrij kort zijn. Het was prachtig, maar dit doen we NOOIT meer! Dit zou het verslag wel erg kort maken, dus laat ik bij het begin beginnen.

We besloten deze ochtend dus om aan de derde etappe van de hike te beginnen. We houden het er maar op dat Laura iets verkeerds gegeten had en ze verklaarde zichzelf fit genoeg om naar de top te gaan.
Als bijna vanzelfsprekend was het gezamenlijke ontbijt met alle gasten om 07.30. Klef broodje, koffie, scrambled egg en wat fruit, standaard maar prima. In het hostel was de mogelijkheid om een lunch box te kopen, dus dat hebben we ook maar meteen gedaan.
Na een zeer duidelijke uitleg (NOT) (natuurlijk compleet in het Spaans) over de weg naar de top, vetrokken we voor een trekking die zo'n 6 uur in beslag zou nemen.

Na een klein half uur gelopen te hebben, kwamen we op een cruciale kruising. Eigenlijk moesten we de keuze maken tussen het volgen van Maps.me of de mega duidelijke route beschrijving van het hostel. Omdat Maps.me op dag 1 ook perfect werkte, besloten we deze te volgen. Dat was dus verkeerde keuze nummer 1. Maps.me liet ons in de steek en daarnaast zagen we geen enkele andere hiker ons meer volgen (hetgeen voor de keuze wel het geval was). Dit foutje kostte ons zo'n drie kwartier en uiteindelijk zijn we met een hoop gescheld terug gegaan naar de plaats waar we de verkeerde keuze gemaakt hadden.

Daarna besloten we om de tekens te volgen (rood dan wel geel). Om een kleine indruk te geven van de tekens, hebben we een foto toegevoegd. Het teken kan dus een gekleurde tak van 10 centimeter zijn verstopt tussen de begroeiing over het pad van 20 centimeter breed. Ook stenen op de grond met een vervaagde rode stip doen het goed als aanwijzing. Kortom, onze padvinder skills die we geleerd hebben tijdens de speurtochten van de scouting kwamen nu echt van pas.

De route leidde ons langs een paar kleine bergdorpjes (maximaal 50 inwoners, een school en een kerk). Daarnaast leidde de route ons enkele keren door de achtertuin van bewoners van het dorp. Niet voor niets natuurlijk. Op deze plaatsen stonden kinderen van een jaar of 5 ons op te wachten en te vragen om snoep of chocolade. Schrijnend om te zien. Verder hebben we een aantal keer geweldig genoten van het uitzicht. Echter, het aantal keer dat we genoten hebben van het uitzicht, was minder dan het aantal keer dat we gevloekt hebben. Naast het feit dat de klim erg zwaar was, was het vaak ook nog erg gevaarlijk. Geregeld moesten we over bergpaden van zo'n 20 centimer breed met daarnaast een afgrond. Niet naar de afgrond kijken, kijken waar je loopt en hopen dat het beter wordt. Soms werd het dat wel, maar meestal niet echt. We hebben wat foto's toegevoegd van de uitzichten onderweg.

Na een tocht van zo'n 6 uur, wilde we weer even gaan rusten. Nadat we om ons heen keken, bleken we de top van de berg bereikt te hebben! Dit moment is het beste te omschrijven als twee strijders in de Sahara die na een week zonder water een oase ontdekken. Het uitzicht op het kratermeer was ge-wel-dig! Het was alle ellende van daarvoor zeker waard! We hebben prachtige foto's kunnen maken en deze hebben we ook bijgevoegd. Na een minuut of 20 van het uitzicht te hebben genoten, moesten we nog een cooling down doen naar het dorpje Quilotoa, aan de andere kant van de krater. Echter, deze cooling down bleek letterlijk een cooling down. Na het bereiken van een hoogte van 3800 meter, veranderde het weer alsook de begroeiing drastisch. Het leek wel of enkel sparren en dennen bestand zijn tegen deze hoogte/weer omstandigheden.

De tocht van het kratermeer naar het dorpje Quilotoa zou er een zijn van een uurtje. Maar omdat we compleet uitgeput waren, duurde ook dit langer dan gepland. Het enige voordeel was dat als we stopte om te rusten, we hier een prachtig uitzicht hadden op het meer.

Naast het feit dat het laatste deel erg zwaar was, werd het ook nog een race tegen de klok. De eigenaar van het hostel in Latacunga had ons verteld dat de laatste bus om 17.00 uur van Quilotoa naar Latacunga terug ging. Gelukkig waren we om 16.45 in Quilotoa, maar de bus was al onderweg. Echter, hij was pas net vertrokken, dus al rennend en zwaaiend rende we naar de bus die op ons wachtte. Gelukkig net de laatste bus gehaald. Beetje jammer dat het haasten voor niets was geweest, want om 17.30 ging de bus pas echt rijden -.-.

Wij hadden verwacht dat de busreis terug naar Latacunga een uurtje in beslag zou nemen. Dit bleek echter 2 uur te zijn, waarvan er 1.50 minuten een Ecuadoriaan van een jaar of 50 op m'n schouder heeft liggen pitten. 2 uur reizen voor $2 (€1.70) in een hete overvolle bus is leuk hoor :D.

Aangekomen in Latacunga zijn we naar het hostel gegaan waar onze backpacks al dagen lagen. Gelukkig hadden ze nog een kamer vrij en konden we eindelijk een lekker warme douche nemen naar deze intensieve dag.

Geschreven door Stefjacobs1993