Maat 48
Rond 10:30 werden opgehaald. We zaten op de bank toen er een stel binnen kwam. Ze keken rond. Ik stond op en liep op ze af. Het ging heel rommelig. Ik begreep dat ze van Geotravel waren en wij bij hun in de auto mochten plaats nemen. Weer hadden wij een prive plek. De vrouw had het steeds over haar vriend. Oke, ik dacht die zit thuis. Ze is gids. Ik dacht ook 2 gidsen in de auto dat klopt niet. We kwamen bij de verzamelplaats. Daar zag ik alle leuke gidsen die wij gehad hadden. Anton, Jullie, Birkim.
De man , zijn naam ben ik kwijt. Vergezelde zich bij de andere gidsen. De vrouw, weet ook haar naam niet bleef zitten. We begonnen te kletsen. Zij had gisteren 5 uur gereden vanuit Rekyavik. Onder het rijden heeft vrienden gebeld en naar muziek geluisterd. Anders is de weg zo saai. Ze had wel 4 soorten ski’s. Maar ja, die lagen te wachten tot ze eruit mochten. Je kon ze bijna horen schreeuwen; wanneer ga je met mij skiën. Het was gezellig. Zij was de vriendin van de gids. Zij ging vandaag ook mee. Ze deed de ijsgrot voor het eerst.
De gids kwam weer in de auto. Wij volgden de auto van Birkim en de groep. We waren in totaal met 13 mensen. . Na de krater Hverfjall
gingen we off-road. Hier hebben wij van de week opgestaan.
Uit de banden werd lucht gehaald. Ze hadden een meetinstrument hiervoor. Birkim kwam ons gedag zeggen. Hij zwaaide voor het raam. Daar gingen we. Er lag geen sneeuw. Wel water en ijs. Dit maakte de of-road rijden een stuk moeilijker. Gelukkig heeft de auto meerder systemen om je er door heen te krijgen dmv van schakelen. We reden door plassen en bevroren wegen. Hier moesten we soms achteruit, even schakelen op ander systeem en dan bijv. de heuvel over. De auto was schoon, maar nu niet meer.
Even een korte pauze. De jongens en de vrouw van gisteren begroeten we vrolijk. We lagen alweer dubbel. We deden net alsof er sneeuw was en gooiden sneeuwballen naar elkaar, die we net ontweken. De sneeuwpop die we maakten was ook mooi. We misten alleen de muts en de wortel. Paul deed net alsof hij zijn muts gaf.
We stapten weer in onze eigen jeep. Nu begon het spel met de natuur. Door plassen water. Steeds inschatten kan dit wel of niet. Een aantal keer zat de auto diep in het water. Soms ging de auto best wel schuin, dan stond het op een ijsschots of rots? Of de auto wiebelde. Soms voelde ik dat de auto even geen grip had. In het water schakelde hij soms op een ander systeem.
Het was mooi om te zien hoe hij speelde met het systeem en de auto. Tijdens het rijden, liet hij de auto zijn ding doen.
Toen ik midden in het water keek zag ik de ijsschotsen drijven. Ze waren zeker wel 10 diep. Er ligt water onder het ijs, dan het ijs en vaak erboven op ook weer water.
Als je hierdoor zakt, zit je vast. Als het al doorbrokken is, weet je niet hoe diep het is. We reden ook langs het versteende trollen park Dimmiborgir en reden we door lavavelden. Hij vertelde dat hier heel vroeger boeren woonde. Als ze naar de andere boerderij moesten lopen, moesten ze soms wel 10 kilometer overtreffen. De oude man ging op weg met alle gevaren van dien. Spleten, gaten van kraters of gletchers. Normaal gaat het altijd goed, soms fout. Dat komt natuurlijk ook door het weer. De man zei: ik ben even naar de buren en ging op weg. Je raadt het al hij kwam nooit meer terug. Zijn familie contacte met de boerderij. Niet per telefoon, die hadden ze niet. Persoonlijk.
Nee, hij was hier nooit geweest. Toen gingen ze zoeken. Ze keken. Ze keken ook in de kraters of in de gletsjers. Ja, ze zagen wat. Degene riep: hallo, leef je nog. De oude man antwoorden. Ja, ik kan je horen en je antwoord geven dus moet ik wel leven. Hij was onderkoeld en had honger. De reddingbrigade kwam. Hij was gelukkig gered.
Prachtig landschap om ons heen. Enkel en alleen maar lavarotsen of lavaplateaus. Hier leven ook vogels die in de winter wit zijn. En in de zomer bruin. Nu waren ze gemakkelijk te spotten. Daar kwamen we weer voor een uitdaging te staan. Gaan we erdoor of niet. Birkim besloot het niet te doen. Zo reden we achter Birkim aan. Eerst in zijn achteruit. Toen door het mos een heuvel over om onze weg weer te vervolgen. Aan de kant van de vulkanen groeiden bomen, die ooit gepland zijn. Deze verspreiden zich. Doordat de vogels de zaden eten in de winter, deze vervolgens weer uitpoepen. De schapen eten hier zomers ook van.
Het is niet goed, omdat het de vegetatie van dat gebied vernietigd.
Er werd besloten niet meer verder te rijden. Ze wilden de natuur beschermen. We moesten nu verder lopen. Hoe weten zij dan de weg in niemandsland. Simpel langs de weg staan steenmannen die je de weg wijzen. Dat herinner ik mij van de tochten in Oostenrijk Prachtig over de lavavelden door naar de cabine. De lavavelden doet je denken aan de Lord of de rings. Pas op voor Orks zou ik zeggen. Of aan de Higlands van Schotland. Denkend aan de serie Outlander. Alleen een beetje anders. Jamie en Clair zullen we hier niet vinden. We kregen spikes mee, maar die hebben ee niet nodig gehad. Laat ik de cabine de schoenenwinkel noemen. Een witte huifkar van ijzer. Wat konden we daar “kopen” rubberen laarzen met spikes. Hip, in deze omgeving. Een must voor het oog. Zo ging ik het winkeltje in en ruilde mijn Uggs in. Ben jij al in dit winkeltje geweest? Ga maar, dan loop je straks veilig. Ik was al geweest. Ik vergiste mij in de maar. Ik zij 48 ipv 37. Ik kreeg voor de grap 48. Lachen natuurlijk . Daar gingen we op naar de opening van de grot. De spikes voor onder de schoenen achter gelaten. Moest ik plassen? Dan was er overal een toilet. Luxe he. Goed voor de natuur.
Daar was de opening. Met een ijzeren trap en touw waar je je aan vast hield naar beneden. Daar stond je in een inkeping met hier en daar ijspegels, ijs en water en de vulkaanwand.
Het ijs was niet betrouwbaar. Nu moesten we naar de ingang van de grot lopen door het water en het ijs langs de wand.
Onderweg was ik hiervoor onhandig. Wat stootte ik er af. Een ijspegel. Gelukkig buiten. Daarom was het niet zo erg. Ik was achter Birkim. Hij ging het water in. Hij zei we gaan kijken of jouw laarzen hoog genoeg zijn. Oeh…. Jahoor mijne waren hoog genoeg. Iemand lage laarzen aan. Ik zeg ja mijn zuster. Nou, die mag dan op mijn rug. Wat een mazzel.
MJ mocht vanaf zijn rug de houten deur open doen. Ze werd over de drempel gedragen. Nee, ze zijn niet getrouwd.
Daar stonden we met zijn alleen aan het begin van de ijsgrot Lofthellir. Nu kon het spelen in de grot beginnen. Gelukkig ben ik niet claustrofobisch. Het viel op dat het meteen doodstil was. Als eerste vertelde hij wat we allemaal tegen kwamen. Toen gingen we 1 voor 1 naar binnen. Het touw vast houden door de ander was belangrijk. Als eerste gingen we over een zeil wat op de vulkaanrotsen lag naar boven. Op je buik trok je jezelf naar boven. Daar was een gat waar je doorheen moest. Je kunt denken aan een geboortekanaal. Ik werd opnieuw geboren. Of kan ik zeggen dat je zwom op het droge. Ik kwam bij het gat en klom erdoor. Het is wel eens gebeurt dat er iemand vast kwam te zitten, die was iets steviger dan gedacht. Zitten op het eind en eraf. Kleine vrouwen zoals wij konden. Dmv van het ijs trok je je hier omhoog, naar de blauwe stugge mat, waar je kruipend met het touw weer omhoog ging. Hier moesten we aan het einde hurkend zitten. Je kon niet omhoog. Hier keek ik goed uit voor de ijspegels. Voor ons was een grootte ronde ijsbal.
Toen iedereen er was deden wij onze lichten uit. Je zag natuurlijk geen hand voor ogen. Daarna mochten we op een lijn naar voren kruipen. Op ons hurken konden we nu foto’s maken.
Kruipend gingen we verder naar het volgende spel. Hier werd het touw ook weer vast gehouden. Je lag op je zijkant. Je voeten kon je op een steen zetten. Nu mocht
je jezelf afzetten en glijdend naar boven of je trok je op. Boven rolde je je zelf om. Ik pakte het andere touw. Ik gleed naar beneden op mijn rug terwijl je het geleide touw door je handen ging, kruipend op het ijs langs de stalagmieten . Op een gegeven moment kon je staan. Langs de rotswand waar je je met handen aan vasthield en mijn voeten begeleide ik langs de inhammen in de rotsen naar beneden. Zo langs de ijssculpturen. Machtig mooi. Hier liepen we met kleine stappen verder. De spikes onder de laarzen deden het werk. We deden een spel. Zoek het licht, een luchtgat in het donker. We mochten ons niet omdraaien. Zagen we wij al iets?
Nee, draai je maar om. Nu was de ijsgrot bij de boog waar wij vandaag kwamen goed verlicht. Wat later weer uit werd gedaan. Je kijkt dan gewoon in een zwart gat.
Nu mochten we glijdend naar beneden op onze billen. Ik moest ervoor zorgen dat ik met mijn voeten de steen raakte om af te remmen. Ik kwam zo bij volgende stalagmieten. Prachtig. Sommige leken net mensen. Hier mochten we een foto nemen. Birkim deed dat voor ieder. Terug kijkend naar de foto’s kwamen er selfies van Birkim te voorschijn. Geef nooit je telefoon af aan een vreemde. Lachen natuurlijk. Ik kon niet verder de grot in. Vroeger wel maar nu is het verijst. De stalagmieten en de stalactieten blijven elk jaar groeien. Het is hier - 4 graden. Birkim doet deze tochten al 9 jaar.
Zo konden we nog foto’s nemen voor we spelend terug gingen. Maar eerst gaf Birkim een geluidsconcert via de verschillende stalagmieten. In de zomer hoor je dit goed dmv druppels.
MJ maakte bij de helling een smakerd. Ze gleed uit. Gelukkig heeft ze haar tanden nog . We waren allebei erg geschrokken. Maar ze is een bikkel en pakte het touw weer op. Ze leunde naar voren ipv achteren. Bovenaan weer glijdend op je rug en touw naar beneden. Het gat als laatste weer door en MJ mocht weer op de brede rug bij de viking. Menigeen van de vrouwen had ook lage laarzen gewild.
Zo weer naar de laarzen winkel om om te ruilen en de spiked weer in de hand.en over het lavaveld naar de superjeep. Door het prachtige landschap weer terug op dezelfde manier als de heenweg.
Bij het hotel de gids en zijn vriendin bedankt en gearmd, gelukkig en blij liepen wij naar onze hotel kamer. Gegeten, gedoucht en koffers ingepakt. Op naar happy hour. Het is tenslotte vrijdag. Proost pa.
Voor ons schilderij nagenoten van ons avontuur. Met de taxi met Vincent en Loes naar Vogasfoss boerderij. Voor een heerlijke hamburger. De taxi chauffeur had mankementen, dus bracht de manager ons naar de plaats van bestemming.
Hij kende Holland van de feesten. Hij heeft in elk deel van Nederland gefeest. Hij ging alle house feesten af. Verkocht gekochte kaartjes online verder. Pakte het vliegtuig uit Spanje en vloog na het feest weer terug. Is naar Ijsland verhuist, werkte als receptionist. Kreeg de opdracht om het hotel gereed te maken. Na 7 jaar is hij nu de manager van dit hotel. Hij is getrouwd met een Thaise en gaat in de winter wanneer het maar 4 uur licht is 3 maanden naar Thailand. Het hotel is dan dicht. We lagen in een deuk tijdens dit gesprek vooral bij de feesten. Hollanders kunnen een feest bouwen. Dat weet iedereen. Dit was een gratis ritje. Nu begrijpen we ook waarom de prijzen zo duur zijn. Het moet op deze manier gelijk getrokken worden of buiten ze ons gewoon uit.
Het eten was heerlijk. We namen ook nog een heerlijke cocktail. Bleu Berry Gin met prosecco. Het is tenslotte vrijdag. De taxi chauffeur had nog steeds troubles. Daar was Bjorn. Hij kwam ons met dezelfde auto ophalen. Zo leuk. Konden we toch nog afscheid van hem nemen. Nog snel een boek met trollen plaatjes en leuke uitspraken gekocht. We zaten in dezelfde auto als vanochtend. Bye bye hug hug! Björn het ga je goed. Het sneeuwde al goed. Nog even 1 wijntje samen in de lobby. En toen….
Op naar ons laatste x hotelbed. Ben benieuwd hoe de wereld er morgen uit ziet.

Geschreven door Starreizen