Geen enge dromen gehad. Ik lag vanochtend nog steeds in hetzelfde bed.
De wekker ging vroeg. Geen ontbijt. Gelukkig hebben we yoghurt.
Voor je het weet, werden wij opgepikt. De titel vertelde het al. Wij gaan de zonsopgang zien vanaf de krater.
De gids zei: Als het goed is hebben jullie een email gekregen. ???? Waarin staat dat het kan zijn dat de tocht verplaatst wordt. Er staat namelijk heel veel wind! Ik bekijk het straks ter plaatse. Geen worry’s. Ik weet een hele andere mooie plek. De tocht kan naar vrijdag worden verplaatst. Vrijdag, oke, de ijsgrot. Afwachten maar.
Eerst gingen we het gezin bij de koeienboerderij nog even ophalen.
Daarna reden we naar de krater. Alexander ging voor we gingen naar buiten. Onderweg voelde hij zware windstoten . Maar toen hij er stond, twijfelde hij. Hij besloot toch dat we gingen. Yes!
Als eerste kregen we spikes aan. Deze kun je over je schoenen heen trekken. Als je ze aan hebt zit het plastic over je wreef en op je hiel. Het ijzer zit aan de onderkant. Sommige zijn stuk. Je weet dan niet wat de voor en de achterkant is.
Leunend tegen de auto, trek je ze dan gemakkelijk over je schoenen aan. Je kunt ze ook andersom aan doen. De voorkant zit dan achter. Als ze stuk zijn. De lus is dan verdwenen. Deze zit namelijk aan de achterkant. Ik vond ze strak zitten, en dacht klopt dit wel. De voorkant ziet er raar uit. Oké, ze zitten dus komt goed. We liepen een brede weg op naar boven langs de want van de krater. Dit is een neppevkrater. Hier zijn er meerdere van op Ijsland! Er zit dus geen activiteit in deze vulkaan!
Dus lees met een gerust hart verder. Het pad was zwart. Logisch. En verder lag er ijs of sneeuw.op. Nu kon ik de spikes goed gebruiken. Ik moest wel wel mijn ritme vinden in het naar boven lopen. Het was vrij stijl. Te snel putte je uit. Dus moest ik wat langzamer lopen. Ik kreeg uiteindelijk mijn ritme te pakken. We waren op het eerste plateau aangekomen. Alles gaat bij ons vrij gemakkelijk. Toch kun je ook ervaren dat het eng is. Je vertrouwt niet op het materiaal. Je gedachtes nemen een loopje met je. Of het naar boven lopen slurpt je energie op. Niet bij iedereen gaat het even makkelijk. Wij hebben dat maar mooi mee gekregen. Het vergezicht over het meer. De omliggende besneeuwde vulkanen. Het lava veld. Het niemandsland. De lucht! De kleuren! Dit alles maakte het een adembenemende activiteit! Het was een magnifiek uitzicht! De lucht, de kleuren, de structuur van het land, alles bij elkaar. Wat ik al zei. Ook de kraters van zondag waren van boven duidelijk te zien.
Oke, de spikes mochten af. Ik twijfelde. Ik liep ermee verder. Wel vertelde hij dat het funest was voor je knieën.
Ik twijfelde. Ik zag dat ik nu wel een hele brede voorkant had. Mmm, maar even bekijken. Hahaha, ik heb ze dus de hele tijd verkeerd om gedragen, doordat de lussen stuk waren. Dat dacht jij , lezer, al vast en zeker in het begin .
Ach, ze hebben hun werk gedaan. Ik deed ze nu toch maar uit. Ik ben blij dat ik dat gedaan heb, want MJ heeft achteraf last van haar knieën gekregen. We kwamen aan de praat met Alexander. Hij zei lekker, lekker in het Nederlands. Een verkeerde woordkeuze op dat moment. Maar gewoon grappig. Hij bedoelde waarschijnlijk dat de wandeling fijn was. Hij was aan het genieten. Hij komt uit Spanje. Maar in Spanje kan hij moeilijk een huis krijgen en besloot te reizen en te werken. Hij pakte alles aan. Hij heeft vele en goede opleidingen afgesloten. Maar kon in zijn land geen werk vinden. Hij heeft op boten gewerkt, in Nederland. Hij heeft ook een studie gedaan een recherche over walvissen. Hij is hiervoor overal in de wereld geweest. Hij zal nooit met ze zwemmen. Daar voelt hij zich niet veilig bij. Anton heeft dat wel gedaan. Hier in IJsland. Hij is niet naar hun toe gezwommen. Maar heeft de bultrug in vrijheid gelaten. Zo is de bultrug uit nieuwsgierigheid naar hem toegekomen. Wij vertelden over gisteren. Hij zei ik heb ook op die boot gewerkt. En ik zei altijd, als je genoeg hebt van het kijken naar walvissen, pak dan je telefoon. Want filmpjes en foto’s bekijk je vaak nooit meer. Mmm, er zit wat in en hij zei het gebeurt vaker dan je denkt. Walvissen doen dit, omdat ze genoeg gegeten hebben. En ze even hun lijf willen schudden, waarna ze dan even rusten. Ze duiken dan niet onder water. Ze dobberen in het water. Ze zijn heel bewust met hun ademhaling bezig. Zouden ze dit niet doen, dan gaan ze dood!
Je moet ze met rust laten, het is hun territorium. Zo vertelde hij dat hij ergens was. Daar waren twee mannen bultruggen en een vrouwenbulttug. De mannen vochten het uit. Ze sloegen en knokten met elkaar dmv hun koppen. Er waren mensen bij aanwezig. Hier hadden ze genoeg van. Met hun kop spatten ze water naar hun toe.
Ook was er een vrouw in een zodiac. Daar was een dwergvinvis vlak onder die de boot die zijn adem uitblies. De zodiac viel om. De vrouw had een gebroken been.
Het zijn in principe hele lieve en intelligente beesten. De dolfijnen hebben een ander ademhalingssysteem. Dolfijnen zijn wat dat betreft agressiever. Zij kunnen je gemakkelijk met hun bek in je been bijten en naar beneden trekken. Hij zwom ooit in open water. Hij kon niks zien. De dolfijnen wel, die daar ook waren. Hij scheet bagger. Maar gelukkig liep het goed af. Hij vond het erg gezellig met ons. Wij straalden energie uit.
Zo vertelde hij verder dat IJslandse grammaticaal net is als Nederlands. Wij , dit makkelijker kunnen leren, dan hij. Dat heb ik eerder gehoord!
Waar was ik gebleven, bij het plateau. We gingen nu verder naar de top van de krater. Dat was geweldig zowel er lopend heen als de top. Het was fantastisch. De wind trok aan! Ik kon zo op de titanic staan. Die was er niet, maar de kracht van de wind gaf die gedachte. Dat zag hij ook wel voor zich. Echt fantastisch. Alexander vertelde ons dat dat de route naar de ijsgrotten dwars door een lavaveld ging waar soms brede spleten zulken zitten. Maar de jeep kan daar gemakkelijk over heen. Er ligt veel ijs en sneeuw. Het wordt waarschijnlijk een avontuurlijke en gave rit. De ijsgrot is zeer de moeite waard. Daar kom je never nooit, vertelde hij. Het ligt in niemandsland. Wist je dat er maar 10 mensen per dag in mogen. En dat ze het dan weer 20 uur laten acclimatiseren. Wij zijn degene die dit ook mogen mee maken. Veel mensen doen deze activiteit niet, omdat ze het niet aantrekt of de prijs geheel niet aantrekkelijk is.
Naar beneden lopen was ook leuk. Soms even stil staan om de omgeving in je op te nemen. Gewoon genieten! Niet vergeten!
Zo kwamen we weer bij de auto. De spikes mochten weer af. Daar ging een man met twee jonge kinderen de berg op. Oeh….
Op regenlasrsjes…. Oeh. Hij waarschuwde ze nog. Maar dat maakte niet uit.
We stopten aan het einde van de weg voor de IJslandse paarden . Ik zag ze nu van dichtbij ipv langs de weg in een weiland. Althans ze waren ver weg. Maar uit nieuwsgierigheid kwamen ze naar ons toe. Wat een prachtige beesten. Wat een prachtige vacht. Anton vertelde dat de vacht in de winter dikker was, logisch. Maar dat de haren door de wind omhoog staan. Een soort pluizenboom. Dat zagen wij nu zo goed. Daar houd ik het ook bij. Berijden is niet mijn ding. We gingen weer verder. Alexander regelde via Anton dat we nog konden ontbijten. Onze buik dus weer vol gegeten. Wat zullen doen. Toch gaan paardrijden op het ijs? Nee, toch maar niet. Weet je wat? Wr gaan wandelen naar het vogelmuseum. Laten we om 11:45 uur vertrekken. Loes en Vincent gingen mee.
Ja, ja. Het was gezellig en gelukkig hadden we ieder ons eigen tempo. Zo konden we op ons eigen manier genieten van de omgeving. We kwamen wel een uur vroeger aan. Loes vond dit wat minder.
Nou, ik niet. Ik kon nu mijn verhaal van gister in een windvrij hoekje verder typen. We maakten er grapjes over. Loes vond ze minder leuk. Ze was erg moe na vanochtend. In het museum kreeg ze het koud. Ze is op een stoel haar rust gaan zoeken. Ik begrijp wel waarom dit plaats vond.
De vrouw kwam om 2 uur! We gingen een deur door. We hadden al een vertaling gekregen van alle vogels die er opgezet waren en stonden. Natuurlijk stonden er de IJslandse namen op het bordje. Er waren 10 vitrines. Bij elke vitrines waren bordjes en knopjes. De knopjes correspondeerden met de vogels. Door de vertaling wist je welke vogel het was. Natuurlijk herkenden we er wel een paar. Maar er stonden voor mij ook heel veel onbekende vogels. Er waren wel heel veel mooie opgezette vogels. Wat is de wereld toch mooi. Ze stonden op soort op eenden, valken, etc.
Er waren er in totaal 254. Het was heel leuk! Wij moesten er na 50 minuten wel uit. Wat bleek later… er kwam een groep aan. Wij namen nog een koffie.
Loes wilde niet meer terug lopen. Alles deed haar pijn. Gelukkig kwam Jullie met een groep het vogelmuseum bezoeken. Dat wisten wij niet hoor. Ze vroeg of Jullie ons naar het hotel wilden brengen. Dat vond hij prima. Maar eerst moest hij deze groep afzetten en afronden.
Wij dachten daar ga ik niet op wachten. Wij lopen gewoon terug. Dat was toch ons plan. Ik zeg Jullie zullen we kijken wie er sneller is. Jij of wij. Tuurlijk zouden wij winnen. Heerlijk , nu in een wind stillere omgeving terug gelopen. Nog even gekeken waar Anton zijn boerderij stond.
Wij mochten op zijn privé terrein komen. Niet dat wij dat gedaan hebben. Wij zagen zijn paarden. De witte en de zwarte uit zijn verhaal. Dat moet zijn huis zijn. Dat was leuk om te ontdekken. Zo thuis een goede douche genomen. Verhaal van gisteren eindelijk kunnen aftonden. Beneden een wijntje gedronken. Geklets met Loes en Vincent en nog even op ons zelf gezeten.
Het was een prima dag. Spullen klaar gelegd voor morgen. Vanavond blijft de bewolking dik! Helaas!
Ik denk dat we niks zullen zien. Lekker slapen is ook niet erg.

Geschreven door Starreizen